Eiríkur plógpeningur

Eiríkur plógpeningur eða Eiríkur 4. (1216 – 10. ágúst 1250) var konungur Danmerkur á 13. öld. Hann var sonur Valdimars sigursæla og Berengaríu af Portúgal, konu hans, og var konungur eftir lát föður síns 1241 og til dauðadags.

Bræður Eiríks, Abel og Kristófer, vildu báðir vera meðkonungar hans og deildu þeir Eiríkur og Abel árum saman. Árið 1244 sættust þeir þó og fóru saman í krossferð til Eistlands til að kristna Eista en þar blossuðu deilurnar upp á ný. Átökin voru kostnaðarsöm og til að fjármagna þau lagði Eiríkur plógskatt á þegna sína 1249, smápening fyrir hvern plóg, hlaut þess vegna auknefnið plógpeningur. Skatturinn var ekki vinsæll og Eiríkur átti líka í deilum við kirkjuna og hina valdamiklu Hvide-ætt. Ófriðurinn í landinu var svo mikill að í raun ríkti hálfgert stjórnleysi.

Árið 1250 tókst Eiríki að leggja undir sig mestan hluta af Slésvík, hertogadæmi Abels, og þeir hittust þar til að gera með sér sátt en við það tækifæri var Eiríkur fangaður, færður á báti út á fjörðinn Slien, hálshöggvinn þar og líki hans sökkt í fjörðinn. Árið 1258 voru jarðneskar leifar hans fluttar til Ringsted og grafnar þar.

Kona hans var Jutta af Saxlandi og áttu þau nokkur börn. Á meðal þeirra voru Soffía, sem giftist Valdimari Birgissyni Svíakonungi, og Ingibjörg, kona Magnúsar lagabætis Noregskonungs.

Heimildir

Fyrirmynd greinarinnar var „Erik Plovpenning“ á dönsku útgáfu Wikipedia. Sótt 11. mars 2010.

Fyrirrennari:
Valdimar sigursæli

Konungur Danmerkur
(1241 – 1250)

Eftirmaður:
Abel Valdimarsson