Síðpönk

Síð-pönk
Uppruni	Seinni hluti áttunda áratugarins í Bretlandi, Bandaríkjunum og í Ástralíu.
Hljóðfæri	Rafmagnsgítar – Bassagítar – Trommur – Raftrommur - Hljómborð - Hljóðgervill
Vinsældir	Seinni hluti áttunda áratugarins fram á miðjan níunda, mikilla áhrifa gætir þó í rokktónlist allar götur síðan.
Tengdar stefnur
Pönk – Nýbylgjutónlist – Öðruvísi rokk – Krátrokk – Raftónlist – Tilraunakennt rokk

Síð-pönk (e. post-punk) er rokk tónlistarstefna sem átti upptök sín á seinni hluta áttunda áratugar tuttugustu aldar. Hún var ein af þeim mörgu tónlistargreinum sem spruttu út frá pönkbyltingunni árið 1977. Fyrstu síð-pönk hljómsveitirnar sóttu innblástur sinn í hráa hljóm pönksins en í stað þess að reyna að herma eftir honum fóru þær að skapa tilraunakenndari hljóm, oft með áhrifum frá raftónlist, súrkálsrokki, fönki, dubtónlist og tilraunakenndu rokki. Greinin var ólíkt hliðstæðu sinni, svokallaðri nýbylgjutónlist, á þann hátt að síð-pönkið fjallaði oftar um alvarlegri málefni og var ekki eins poppvænt. Síð-pönkið varð síðan með helstu forverum öðruvísi rokks á níunda áratugnum. Klassísk dæmi um flytjendur síð-pönk tónlistar eru Joy Division, New Order, The Cure, Talking Heads, Siouxsie & the Banshees, Public Image Ltd., Echo & the Bunnymen og tónlistarmaðurinn Nick Cave.

Stíleinkenni

Fyrir marga tónlistarmenn markaði pönkbyltingin hvarf frá tónlistarlegum hefðum og takmörkunum og tíðarandinn var þannig að hver sem er gat skapað tónlist ef viljinn var fyrir hendi. Margir nýttu sér þá tækifærið til þess að vera ögrandi og þar með var lagður grundvöllur fyrir harðkjarnapönkið. Aðrir túlkuðu þessa byltingu sem leið til þess að láta reyna á takmörk tónlistargerðar. Upphaflega voru þessir tónlistarmenn flokkaðir sem hluti nýbylgjunnar en það kom fljótt í ljós að um tvær mismunandi stefnur væri að ræða. Síð-pönksveitirnar voru yfirleitt nýjungagjarnari og meira ögrandi. Svo náðu þær heldur aldrei eins mikilli útbreiðslu og nýbylgjusveitirnar þar sem þær þóttu ekki nógu „poppvænar“ og einblíndu ekki aðeins á velgengni. Jafnvel þó þær hafi almennt fengið minni umfjöllun í fjölmiðlum, þá hlutu plötur þeirra oft meiri lof gagnrýnenda. Greinin átti einnig stóran hóp dyggra áðdáenda sem seinna urðu margir sjálfir flytjendur tónlistar hennar.

Síð-pönkið var listrænna og dulúðlegra heldur en pönkið. Það var þó lítið minna ögrandi og pólitískt en er almennt talið tónlistarlega séð flóknara, margvíslegra og innhverfara. Stefnan hafði minna að gera með rokk og ról eða framsækið rokk heldur stóð í þakkarskuld við tilraunakennda tónlist sjönda áratugarins. Það lagði grundvöllinn fyrir öðruvísi rokk með því að víkka svið pönktónlistar. Innblástur var sóttur frá krátrokkinu og varð til þess að notkun hljóðgervla varð mjög vinsæl innan greinarinnar. Áhersla var lögð á hrá eða drungaleg hljóð, samtvinnuð með áhrifum frá fönki, avant-garde og dubtónlist.

Saga

Á meðan fyrsta bylgja pönksins stóð yfir, frá um 1975-1977, fóru hljómsveitir eins og Sex Pistols, The Clash og Ramones að ögra ríkjandi stílvenjum rokktónlistar með áherslum á hraðari takta og árásargjarnari hljóma. Með pólítískum eða uppreisnagjörnum lagatextum breiddist þessi hugmyndafræði svo um heiminn, en náði mestu fylgi í enskumælandi löndum eins og Bretlandi, Bandaríkjunum og Ástralíu. Breska pönkið var síðan dregið inn í klofin stjórnmál samfélagsins og það mætti segja að um 1979 hafði það eytt sjálfu sér með því að skiptast í nýjungagjarnari stefnur. Áhrifum pönks hefur þó verið að gæta í tónlistariðnaðinum allar götur síðan, til dæmis með útbreiðslu sjálfstæðra plötufyrirtækja sem setti einmitt svip sinn á framvindu síð-pönksins.

Hugtakið „post-punk“ var fyrst notað árið 1977 af tónlistartímaritinu Sounds og var með því ætlað að lýsa hljómi bresku sveitarinnar Siouxsie & the Banshees, en hún byrjaði sem pönksveit og tók stóran þátt í því að beina því í átt að síð-pönkinu með djarfri takt- og hljóð-tilraunastarfsemi.

Síð-pönk á Íslandi

Þeyr, Purrkur Pillnikk og Tappi Tíkarrass komu allar fram í myndinni Rokk í Reykjavík árið 1982.

Í byrjun níunda áratugarins fór að bera á síð-pönk tónlist á Íslandi. Fyrirbærið var einnig kallað depró-pönk og var í mörgum tilfellum erfitt að greina það frá tónlist nýbylgjunnar en sú síðarnefnda náði meiri vinsældum hér á landi. Það er þó hæpið að telja að hljómsveitin Þeyr hafi spilað nýbylgjutónlist, því þó að upphaf hennar hafi einkennst af fönkuðu popprokki í anda áttunda áratugarins, þá átti sveitin fljótt eftir að afmarka stíl sinn frekar. Þeyr fóru að halla sér að tónlist í dimmari kantinum og sóttu innblástur frá síð-pönksveitum á borð við Joy Division. Þeyr tældu áheyrendur ekki fram á dansgólfið, heldur var dulúðleg stemning sköpuð með sterkum trommuleik Sigtryggs Baldurssonar, skerandi gítarhljóðum og andstuttum söngstíl Magnúsar Guðmundssonar. Tónlistin átti það til að láta næmt fólk finna fyrir einskonar hugleiðslu og minnti að því leyti á sýrurokkið, þótt stemningin væri drungalegri og magnaðari. Í sumum lögum af plötu þeirra Mjötviður Mær, sem kom út árið 1981, var fjallað um nasisma og notkun meðlima á hakakrossum varð til þess að orð fór af Þeysurum sem nýfasistum, þó að sveitin héldi því sjálf fram að slíkt væri túlkun þeirra á and-fasisma. Vinátta meðlima við ensku síð-pönk sveitina Killing Joke spratt upp orðrómi um einhverskonar samruna hljómsveitanna beggja, en eftir stutta utanlandsför hættu Þeyr störfum.

Síð-pönk senan var byrjuð að ná svo mikilli útbreiðslu í Reykjavík í byrjun níunda áratugarins að tala mætti um byltingu. Einn frumkvöðla hennar var söngkonan Björk Guðmundsdóttir sem, á unglinsárum sínum, stofnaði síð-pönksveitirnar Exodus og Tappa Tíkarrass. Á sama tíma fékk Purrkur Pillnikk þann heiður að hita upp fyrir síð-pönksveitina The Fall á tónleikaferðalagi hennar um Ísland. Á plötu sinni Hex Enduction Hour, sem var að hluta til tekin upp á Íslandi, tileinkaði The Fall landinu lagið Iceland. Einar Örn Benediktsson var söngvarinn í Purrkur Pillnikk og einn stofnenda Grammsins, plötufyrirtæki sem fékk ýmsa erlenda tónlistarmenn til Íslands á þessum árum og þar á meðal var síð-pönkarinn Nick Cave. Þegar ferlill Purrkur Pillnikk var á enda komu Einar Örn, Björk og Sigtryggur Baldursson, fyrrverandi trommuleikari Þeys, saman og stofnuðu til nýrrar hljómsveitar árið 1984 sem hlaut nafnið Kukl. Sú sveit spilaði nokkuð gotneskt síð-pönk, hljómurinn var undirokaður af tréblásturshljóðfærum og bjöllum og lagatextarnir þóttu óhugnarlegir. Hljómsveitin þróaðist svo yfir í Sykurmolana árið 1986 en hún hélt svo í tónleikaferð með New Order og Public Image Ltd. sem skapaði þeim frekari orðstír á erlenda grundu.

Arfleið

Síð-pönksenan dó aldrei út, þó svo að vinsældum hennar hafi farið dvínandi á miðjum níunda áratugnum. Upprunalegu hreyfingunni lauk þó þegar flytjendur hennar fóru að beita sér á sviðum annarra tónlistarstefna, rétt eins og þeir sjálfir höfðu upprunalega horfið frá pönkinu til þess að skapa nýja hljóma. Sem dæmi mætti nefna skóglápsrokkarana í My Bloody Valentine og The Jesus And Mary Chain ásamt No Wave/Avant-garde rokkurunum í Sonic Youth. Á meðan þessar sveitir voru starfandi nutu nokkrir forfeðra þeirra enn mikilla vinsælda. The Cure, New Order, Siouxsie & the Banshees, Nick Cave og The Fall voru áfram virkar þó að tónlist þeirra hefði glatað upprunalega heillandi hljóm sínum. Þó er mögulegt að finna fyrir áhrifum síð-pönksins í gegnum samtíða tónlist hjá hljómsveitum á borð við Radiohead, The Horrors og S.C.U.M.

Tengt efni

• Pönk
• Nýbylgjutónlist
• Listi yfir síð-pönk hljómsveitir

Erlendir tenglar

• Listi yfir síð-pönk hljómsveitir á ensku Wikipediu.
• Grein um síð-pönk á Allmusic eftir Stephen Thomas Erlewine.
• Útvarpsviðtal við Simon Reynolds, höfund bókarinnar Rip It Up and Start Again: Post-Punk 1978–1984. Birt á stöðinni Public Radio International 21. febrúar 2007.