Íslenska kvótakerfið

Kvótahæstu útgerðir á Íslandi
(2019)^[1]
Útgerð	Hlutfall af heild
HB Grandi	9,76%
Samherji	6,58%
FISK-Seafood	5,27%
Þorbjörn	5,06%
Síldarvinnslan	4,90%
Skinney-Þinganes	4,10%
Útgerðarfélag Reykjavíkur	4,04%
Vinnslustöðin	4,02%
Vísir	4,01%
Rammi	3,71%

Íslenska kvótakerfið, oft nefnt kvótakerfið í daglegu tali, er fiskveiðistjórnunarkerfi (aflamarkskerfi) sem segir til um það hversu mikið íslenskir sjómenn eða íslenskar útgerðir mega veiða af hverri fisktegund á tilteknu tímabili. Kvótakerfinu var komið á til þess að vernda íslenska fiskistofna frá ofveiði. Það hefur sérlega mikið vægi þar sem sjávarútvegur hefur alla tíð verið veigamikill þáttur í efnahag Íslands, þó svo að hann fari minnkandi hlutfallslega. Kvótakerfið hefur lengi verið mjög umdeilt á Íslandi.

Kvótakerfinu var upprunalega komið á með lagasetningu árið 1983, sem tók gildi árið 1984, en því var breytt talsvert með nýrri lagasetningu árið 1990.^[2] Í fyrstu úthlutun kvóta, á árinu 1984, var miðað við aflareynslu skipsins þrjú næstliðin ár.

Ágúst Einarsson, prófessor, lýsir aflamarkskerfi þannig: „Fiskveiðistjórnunarkerfi sem notað er hérlendis. Oft einfaldlega kallað kvótakerfið. Úthlutað er hlutdeildarkvótum í einstökum fisktegundum á skip útgerðaraðila til langs tíma, til dæmis 0,1% af leyfilegum heildarafla í þorski. Síðan er úthlutað til eins árs í senn aflamarki, til dæmis 100 tonnum af þorski. Útgerðarmenn veiða kvótann eða framselja hann til annarra útgerðarmanna innan ársins (kvótaleiga) eða selja hann varanlega (kvótasala).“ ^[3]

Úthlutun kvóta

Sjávarútvegsráðherra ákveður heildaraflamark, eða kvóta, í hverri tegund fyrir sig með reglugerð sem venjulega er gefin út í júlí ár hvert. Kvótaárið, eða fiskveiðiárið, er það tímabil sem skip skulu veiða kvóta sinn á og nær frá 1. september hvert ár til 31. ágúst. Ákvörðun sjávarútvegsráðherra um heildaraflamark er venjulega byggt á ráðgjöf Hafrannsóknarstofnunar Íslands en ráðherra er heimilt að víkja frá þeirri ráðgjöf.

Kvótanum er úthlutað til skipa af Fiskistofu, og er það tiltekið sem ákveðið hlutfall af heildarafla í viðkomandi fisktegund sem skipið má veiða. Þannig eykst kvóti skipsins ef heildaraflamark eykst, en minnkar þegar heildaraflamark minnkar. Kvótinn sem skip fær úthlutað ræðst af aflamarki skipsins síðasta fiskveiðiár, að viðbættum aflaheimildum sem skipið kann að hafa keypt en að frádregnum seldum aflaheimildum. Skip mega færa ákveðinn hluta kvóta síns á milli kvótaára, en þau mega ekki veiða fyrirfram úr kvóta næsta árs. Skip sem búið er með kvótann sinn, en hyggst halda áfram veiðum, verður annaðhvort að leigja eða kaupa viðbótarkvóta af öðru skipi.

Kvótakerfið hefur alla tíð verið mjög umdeilt og hefur meðal annars verið gagnrýnt fyrir það að ýta undir brottkast á fiski og að kippa undirstöðunum undan sjávarþorpum sem byggja afkomu sína á sjávarútvegi.

Kvótaþak er á kerfinu sem á að koma í veg fyrir of mikla samþjöppun fiskveiðiheimilda á of fáar hendur. Eitt fyrirtæki má mest eiga 12 % af heildarkvóta fiskveiðiflotans.

Tegundir undir aflamarki

Sjá einnig

Sjávarútvegur á Íslandi

Tilvísanir

↑ „Aflahlutdeild stærstu útgerða“. Sótt 20. janúar 2020.
↑ Staðleysur og staðreyndir um íslenska kvótakerfið^{[óvirkur tengill]}
↑ Orðasafn í sjávarútvegi og tengdum greinum; af heimasíðu Ágústs Einarssonar

Tenglar

Sjávarútvegur.is
Sjávarútvegs- og landbúnaðarráðuneyti Íslands
Landssamband íslenskra útvegsmanna Geymt 8 febrúar 2008 í Wayback Machine, hagsmunasamtök
Lög um stjórn fiskveiða, 2006 nr. 116 10. ágúst
Reglugerð um veiðar í atvinnuskyni fiskveiðiárið 2008/2009, Nr. 742/2008

Kvótakerfið í fjölmiðlum

[1] „Aflahlutdeild stærstu útgerða“. Sótt 20. janúar 2020.

[2] Staðleysur og staðreyndir um íslenska kvótakerfið^{[óvirkur tengill]}

[3] Orðasafn í sjávarútvegi og tengdum greinum; af heimasíðu Ágústs Einarssonar

[1]

[2]

[3]