„Alexander Lúkasjenkó“: Munur á milli breytinga
Ekkert breytingarágrip Merki: 2017 source edit |
Ekkert breytingarágrip Merki: 2017 source edit |
||
| Lína 2: | Lína 2: | ||
| nafn = Alexander Lúkasjenkó<br>{{small|Алякса́ндр Лукашэ́нка}} |
| nafn = Alexander Lúkasjenkó<br>{{small|Алякса́ндр Лукашэ́нка}} |
||
| búseta = |
| búseta = |
||
| mynd = Президент Республики Беларусь Александр Лукашенко.jpg |
|||
| mynd = Lukasjenko-31.jpg |
|||
| myndastærð = 250px |
| myndastærð = 250px |
||
| myndatexti1 = {{small|Alexander Lúkasjenkó í herbúningi árið 2001.}} |
| myndatexti1 = {{small|Alexander Lúkasjenkó í herbúningi árið 2001.}} |
||
| Lína 31: | Lína 31: | ||
== Ævi == |
== Ævi == |
||
Lúkasjenkó er kennari að mennt og hafði verið virkur í ungliðahreyfingu [[Hvítrússneski kommúnistaflokkurinn|hvítrússneska kommúnistaflokksins]]. Áður en hann hóf virka þátttöku í stjórnmálum var Lúkasjenkó aðstoðarframkvæmdastjóri samyrkjubús, framkvæmdastjóri ríkisbús og hafði gegnt þjónustu í sovéska landamæraverðinum og sovéska hernum.<ref>{{Vefheimild|titill=Meta forsetann meira en sjálfstæðið|url=http://timarit.is/view_page_init.jsp?pageId=1929319|útgefandi=[[Morgunblaðið]]|ár=1999|mánuður=7. mars|árskoðað=2018|mánuðurskoðað=16. október|höfundur=Jón Ólafsson}}</ref> Hann var eini hvítrússneski þingmaðurinn sem kaus á móti sjálfstæði landsins frá [[Sovétríkin|Sovétríkjunum]] árið 1991. Á tíunda áratugnum hélt Lúkasjenkó á lofti hugmyndum um endursameiningu Hvíta-Rússlands og |
Lúkasjenkó er kennari að mennt og hafði verið virkur í ungliðahreyfingu [[Hvítrússneski kommúnistaflokkurinn|hvítrússneska kommúnistaflokksins]]. Áður en hann hóf virka þátttöku í stjórnmálum var Lúkasjenkó aðstoðarframkvæmdastjóri samyrkjubús, framkvæmdastjóri ríkisbús og hafði gegnt þjónustu í sovéska landamæraverðinum og sovéska hernum.<ref>{{Vefheimild|titill=Meta forsetann meira en sjálfstæðið|url=http://timarit.is/view_page_init.jsp?pageId=1929319|útgefandi=[[Morgunblaðið]]|ár=1999|mánuður=7. mars|árskoðað=2018|mánuðurskoðað=16. október|höfundur=Jón Ólafsson}}</ref> Hann var eini hvítrússneski þingmaðurinn sem kaus á móti sjálfstæði landsins frá [[Sovétríkin|Sovétríkjunum]] árið 1991. Á tíunda áratugnum hélt Lúkasjenkó á lofti hugmyndum um endursameiningu Hvíta-Rússlands og [[Rússland]]s<ref>{{Vefheimild|titill=Þjóð í greipum fortíðar|url=https://www.mbl.is/greinasafn/grein/715886/|útgefandi=[[mbl.is]]|ár=2003|mánuður=22. febrúar|árskoðað=2018|mánuðurskoðað=16. október}}</ref> en í seinni tíð hefur hann lagt áherslu á mikilvægi fullveldis Hvíta-Rússlands, ekki síst vegna versnandi sambands hans við ríkisstjórn Rússlands. |
||
Lúkasjenkó var mótfallinn því að innleiða efnahagslega frjálslyndisvæðingu í vestrænum stíl eftir [[fall kommúnismans]] og undir stjórn hans eru flestir mikilvægustu iðnaðir Hvíta-Rússlands því enn [[ríkisrekstur|ríkisreknir]]. Hvíta-Rússland hefur forðast [[einkavæðing]]una sem var framkvæmd í stórum stíl í flestum öðrum [[Sovétlýðveldi|Sovétlýðveldum]] eftir [[hrun Sovétríkjanna]]. Ríkisstjórn Lúkasjenkós hefur einnig viðhaldið mestöllu myndmáli og útliti Sovéttímans, sérstaklega í herskrúðgöngum á [[Sigurdagurinn í Evrópu|evrópska sigurdeginum]]. Vestrænir andstæðingar Lúkasjenkós kalla hann gjarnan „síðasta [[einræðisherra]] Evrópu“.<ref>{{Vefheimild|titill=Gengið til kosninga í síðasta einræðisríki Evrópu|url=http://timarit.is/view_page_init.jsp?pageId=5735809|útgefandi=[[blaðið]]|ár=2006|mánuður=16. mars|árskoðað=2018|mánuðurskoðað=16. október}}</ref> Andstæðingar Lúkasjenkós fullyrða að ekkert ríki í Evrópu hafi jafnmarga leyniþjónustu- og lögreglumenn á sínum snærum miðað við höfðatölu og Hvíta-Rússland.<ref name=alexievitsj/> Lúkasjenkó hefur réttlætt stjórnarhætti sína með því móti að þeir hafi bjargað Hvíta-Rússlandi frá glundroða og komið í veg fyrir að fátækt og [[fáveldi]] festi þar rætur líkt og í öðrum fyrrum Sovétlýðveldum. |
Lúkasjenkó var mótfallinn því að innleiða efnahagslega frjálslyndisvæðingu í vestrænum stíl eftir [[fall kommúnismans]] og undir stjórn hans eru flestir mikilvægustu iðnaðir Hvíta-Rússlands því enn [[ríkisrekstur|ríkisreknir]]. Hvíta-Rússland hefur forðast [[einkavæðing]]una sem var framkvæmd í stórum stíl í flestum öðrum [[Sovétlýðveldi|Sovétlýðveldum]] eftir [[hrun Sovétríkjanna]]. Ríkisstjórn Lúkasjenkós hefur einnig viðhaldið mestöllu myndmáli og útliti Sovéttímans, sérstaklega í herskrúðgöngum á [[Sigurdagurinn í Evrópu|evrópska sigurdeginum]]. Vestrænir andstæðingar Lúkasjenkós kalla hann gjarnan „síðasta [[einræðisherra]] Evrópu“.<ref>{{Vefheimild|titill=Gengið til kosninga í síðasta einræðisríki Evrópu|url=http://timarit.is/view_page_init.jsp?pageId=5735809|útgefandi=[[blaðið]]|ár=2006|mánuður=16. mars|árskoðað=2018|mánuðurskoðað=16. október}}</ref> Andstæðingar Lúkasjenkós fullyrða að ekkert ríki í Evrópu hafi jafnmarga leyniþjónustu- og lögreglumenn á sínum snærum miðað við höfðatölu og Hvíta-Rússland.<ref name=alexievitsj/> Lúkasjenkó hefur réttlætt stjórnarhætti sína með því móti að þeir hafi bjargað Hvíta-Rússlandi frá glundroða og komið í veg fyrir að fátækt og [[fáveldi]] festi þar rætur líkt og í öðrum fyrrum Sovétlýðveldum. |
||
| Lína 40: | Lína 40: | ||
==Tilvísanir== |
==Tilvísanir== |
||
{{commonscat|Alexander_Lukashenko|Alexander Lúkasjenkó}} |
|||
<references/> |
<references/> |
||
Útgáfa síðunnar 18. september 2020 kl. 22:07
| Alexander Lúkasjenkó Алякса́ндр Лукашэ́нка | |
|---|---|
 Alexander Lúkasjenkó í herbúningi árið 2001. | |
| Forseti Hvíta-Rússlands | |
Núverandi | |
| Tók við embætti 20. júlí 1994 | |
| Persónulegar upplýsingar | |
| Fæddur | 30. ágúst 1954 Kopys, hvítrússneska sovétlýðveldinu, Sovétríkjunum (nú Hvíta-Rússlandi) |
| Stjórnmálaflokkur | Belaya Rus |
| Maki | Galina Sjelneróvítsj (g. 1975) |
| Undirskrift |  |
Alexander Grígorjevítsj Lúkasjenkó (hvítrússneska: Алякса́ндр Рыго́равіч Лукашэ́нка; rússneska: Алекса́ндр Григо́рьевич Лукаше́нко; f. 30. ágúst 1954) er fyrsti og núverandi forseti Hvíta-Rússlands. Hann hefur gegnt embættinu frá því að það var stofnað þann 20. júlí 1994.
Ævi
Lúkasjenkó er kennari að mennt og hafði verið virkur í ungliðahreyfingu hvítrússneska kommúnistaflokksins. Áður en hann hóf virka þátttöku í stjórnmálum var Lúkasjenkó aðstoðarframkvæmdastjóri samyrkjubús, framkvæmdastjóri ríkisbús og hafði gegnt þjónustu í sovéska landamæraverðinum og sovéska hernum.[1] Hann var eini hvítrússneski þingmaðurinn sem kaus á móti sjálfstæði landsins frá Sovétríkjunum árið 1991. Á tíunda áratugnum hélt Lúkasjenkó á lofti hugmyndum um endursameiningu Hvíta-Rússlands og Rússlands[2] en í seinni tíð hefur hann lagt áherslu á mikilvægi fullveldis Hvíta-Rússlands, ekki síst vegna versnandi sambands hans við ríkisstjórn Rússlands.
Lúkasjenkó var mótfallinn því að innleiða efnahagslega frjálslyndisvæðingu í vestrænum stíl eftir fall kommúnismans og undir stjórn hans eru flestir mikilvægustu iðnaðir Hvíta-Rússlands því enn ríkisreknir. Hvíta-Rússland hefur forðast einkavæðinguna sem var framkvæmd í stórum stíl í flestum öðrum Sovétlýðveldum eftir hrun Sovétríkjanna. Ríkisstjórn Lúkasjenkós hefur einnig viðhaldið mestöllu myndmáli og útliti Sovéttímans, sérstaklega í herskrúðgöngum á evrópska sigurdeginum. Vestrænir andstæðingar Lúkasjenkós kalla hann gjarnan „síðasta einræðisherra Evrópu“.[3] Andstæðingar Lúkasjenkós fullyrða að ekkert ríki í Evrópu hafi jafnmarga leyniþjónustu- og lögreglumenn á sínum snærum miðað við höfðatölu og Hvíta-Rússland.[4] Lúkasjenkó hefur réttlætt stjórnarhætti sína með því móti að þeir hafi bjargað Hvíta-Rússlandi frá glundroða og komið í veg fyrir að fátækt og fáveldi festi þar rætur líkt og í öðrum fyrrum Sovétlýðveldum.
Frá árinu 2006 hafa Evrópusambandið og Bandaríkin öðru hverju beitt Hvíta-Rússland efnahagsþvingunum fyrir mannréttindabrot ríkisstjórnarinnar.[4] Samband Hvíta-Rússlands við vesturveldin hefur hins vegar batnað að nokkru leyti frá því að Lúkasjenkó gagnrýndi hernám og innlimun Rússa á Krímskaga árið 2014 og hélt friðarráðstefnu milli Rússa og Úkraínumanna til að freista þess að binda endi á átökin í Úkraínu.[4]
Eftir forsetakosningar í Hvíta-Rússlandi þann 9. júní árið 2020 var Lúkasjenkó lýstur sigurvegari gegn stjórnarandstæðingnum Svetlönu Tsíkhanovskaju. Samkvæmt opinberum talningum var Lúkasjenkó endurkjörinn með um 80,23% atkvæða.[5] Almennt hefur þó verið efast um að kosningarnar hafi verið löglegar og því hafa fjöldamótmæli farið fram gegn áframhaldandi stjórn Lúkasjenkós frá kosningunum. Um er að ræða fjölmennustu mótmæli í sögu landsins.[6] Tsikanovskaja flúði til Litháen í kjölfar kosninganna af ótta um líf sitt og líf barna sinna. Stjórn Lúkasjenkós hefur mætt mótmælunum af hörku og hafði þann 17. ágúst handtekið um 7.000 manns auk þess sem tveir höfðu látið lífið.[7]
Tilvísanir
- ↑ Jón Ólafsson (7. mars 1999). „Meta forsetann meira en sjálfstæðið“. Morgunblaðið. Sótt 16. október 2018.
- ↑ „Þjóð í greipum fortíðar“. mbl.is. 22. febrúar 2003. Sótt 16. október 2018.
- ↑ „Gengið til kosninga í síðasta einræðisríki Evrópu“. blaðið. 16. mars 2006. Sótt 16. október 2018.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 „Hvítrússar kjósa þaulsætinn forseta“. RÚV. 11. október 2015. Sótt 31. október 2018.
- ↑ Bogi Ágústsson (10. ágúst 2020). „Tsíkhanovskaja neitar að viðurkenna ósigur“. RÚV. Sótt 17. ágúst 2020.
- ↑ „Stærstu mótmæli í sögu Hvíta-Rússlands“. mbl.is. 16. ágúst 2020. Sótt 17. ágúst 2020.
- ↑ Jónas Atli Gunnarsson (17. ágúst 2020). „Framtíð Lúkasjenkó óviss“. Kjarninn. Sótt 17. ágúst 2020.