Fara í innihald

Grýlukvæði

Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Grýla eltir börn
Grýla eltir börn. Teikning efttir Tryggva Magnússon (1900-1960). Teikningin birtist í kvæðabók Jóhannesar úr Kötlum, Jólin koma, árið 1932.

Grýlukvæði eru kvæði flokkuð með barnagælum, þótt þau hafi einkum verið notuð til þess að hrella og/eða aga börn fyrr á öldum. Kvæðin gátu þannig falið í sér ákveðið uppeldisgildi, þótt þau hafi eflaust einnig falið í sér skemmtanagildi.[1] Í grýlukvæðunum er jólavætturin Grýla fyrirferðamest allra persóna ásamt Leppalúða, eiginmanni hennar, og jólasveinunum.

Einnig hafa varðveist kvæði um Skrögg og Dúðadurt en þeir eru taldir vera bræður jólasveinanna. Samkvæmt heimildum er Dúðadurtur albróðir þeirra en Skröggur hálfbróðir og „holukrakki" Leppalúða og Lúpu. Segir sagan að á meðan Grýla lá karlæg í veikindum í heilt ár hafi Leppalúði haldið framhjá henni með Lúpu og eignuðust þau saman soninn Skrögg.

Aldur grýlukvæða

[breyta | breyta frumkóða]

Elstu heimildir þar sem Grýlu ber á góma eru íslensk skinnhandrit frá 13. öld og má helst nefna nafnaþulu í Eddu Snorra Sturlusonar en þar bregður Grýlunafninu fyrir sem eitt af tröllkvennaheitum.[2] Þá má nefna Grýluvísu sem sem varðveitt er í Íslendingasögu Sturlu Þórðarsonar en þá vísu kvað Oddaverjinn Loftur Pálsson rétt fyrir Breiðabólstaðarbardaga í Fljótshlíð gagnvart Birni Þorvaldssyni(hálfbróður Gissurar jarls) árið 1221. Vísa Lofts hljóðar svo:

Hér fer Grýla í garð ofan
og hefr á sér
hala fimmtán.

Dæmi um grýlukvæði

[breyta | breyta frumkóða]
Grýlukvæði eftir séra Stefán Ólafsson frá Vallanesi (1609-1688). Sigríður Stefánsdóttir (1888-1978) frá Ólafsgerði í Kelduhverfi syngur.

Grýlukvæði eftir óþekkta höfunda (Íslensk þjóðkvæði)

Grýlukvæði eftir þekkta höfunda

  1. Jón Samsonarson (2002). Ljóðmál. Stofnun Árna Magnússonar, Reykjavík. bls. 119.
  2. Jón Samsonarson (2002). Ljóðmál. Stofnun Árna Magnússonar. bls. 120.