Flekakenningin

Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Flekar jarðarinnar voru kortlagðir á síðari hluta 20. aldar.

Flekakenningin eða landrekskenningin er kenning sem skýrir rek meginlandanna. Fleka- og landrekskenningin hefur verið rakin til þýska vísindamannsins Alfred Wegener en einnig til John Tuzo Wilson.

Jarðskorpan í allnokkra jarðfleka og fljóta þeir ofan á möttlinum og eru á hreyfingu hver gagnvart öðrum. Á flekaskilum færast tveir flekar í sundur og við það þrýstist bergkvika upp á yfirborð jarðar (hvort sem er ofan- eða neðansjávar) og myndar nýtt land. Á flekamótum þrýstast hins vegar tveir flekar saman. Þegar annar flekinn fer undir hinn getur myndast djúpsjávarrenna. Í því tilfelli er a.m.k. annar flekinn úthafsfleki. Ef tveir meginlandsflekar mætast myndast svokölluð fellingafjöll. Ástæðan fyrir því að mismunandi jarðfræðileg fyrirbæri myndast er sú að úthafsflekar eru mun eðlisþyngri en meginlandsflekar.

Heimildir[breyta | breyta frumkóða]

  • Guðbjartur Kristófersson (2005). Jarðfræði. (Reykjavík: Offsetfjölritun).
  • „Plate Tectonics“ (2009) í Encyclopedia Britannica (Sótt 12. apríl 2009).

Tengt efni[breyta | breyta frumkóða]