Geert Wilders
Geert Wilders | |
|---|---|
 Geert Wilders árið 2019. | |
| Fæddur | 6. september 1963 |
| Þjóðerni | Hollenskur |
| Menntun | Open Universiteit Nederland |
| Flokkur | Frelsisflokkurinn |
| Maki | Krisztina Márfai (g. 1992) |
Geert Wilders (f. 6. september 1963) er hollenskur stjórnmálamaður og formaður hollenska Frelsisflokksins. Wilders er þekktur fyrir gagnrýni sína á íslamstrú, Evrópusambandið og ólöglegan innflutning fólks til Hollands.
Æviágrip[breyta | breyta frumkóða]
Geert Wilders fæddist árið 1963 í bænum Venlo. Áður en hann stofnaði Frelsisflokkinn hafði hann starfað sem ritari í Frelsis- og lýðræðisflokknum.[1]
Wilders stofnaði Frelsisflokkinn upp úr rústum Lista Pim Fortuyn, sem áður hafði verið helsti flokkur hægri-popúlista í Hollandi. Flokkurinn hefur ætíð verið einkaeign Wilders sjálfs, sem er eini skráði meðlimur hans. Frelsisflokkurinn hlaut sex prósent atkvæða í þingkosningum Hollands árið 2006 og komst inn á þing. Wilders féllst síðar á að styðja minnihlutastjórn Marks Rutte í skiptum fyrir að tiltekin stefnumál Frelsisflokksins hlytu framgang.[2]
Wilders var frumkvöðull að popúlískri stefnu þar sem vinstrisinnuðum stefnum í félags- og efnahagsmálum var blandað saman við hægrisinnaðar og íhaldssamar menningarhugmyndir og við andúð á íslamstrú og múslimskum innflytjendum.[2] Wilders hefur haldið því fram að koma innflytjenda til Evrópu sé helsta ógnin við evrópska menningu og hefur sakað innlenda félagslega elítu um að grafa undan Hollandi með árásum á þjóðríkið.[3]
Árið 2016 var réttað yfir Wilders vegna ásakana í hans garð um hatursorðræðu í tengslum við ummæli hans um innflytjendur frá Marokkó tveimur árum fyrr. Wilders var sýknaður af ákærunni um hatursorðræðu en var talinn sekur um mismunun með ummælum sínum.[4]
Flokkur Wilders vann afgerandi sigur í þingkosningum Hollands árið 2023.[5] Flokkurinn hlaut 37 þingsæti en hafði haft 16 fyrir kosningarnar.[6] Wilders hét því í kjölfarið að stefna að myndun nýrrar stjórnar og verða forsætisráðherra.[7] Í mars 2024 sagðist Wilders hins vegar ekki lengur vonast eftir forsætisráðherrastólnum vegna erfiðleika í stjórnarmyndunarviðræðum við aðra flokka.[8]
Tilvísanir[breyta | breyta frumkóða]
- ↑ Eiríkur Bergmann (2021). Þjóðarávarpið: Popúlísk þjóðernishyggja í hálfa öld. Reykjavík: JPV útgáfa. bls. 252. ISBN 978-9935-29-078-6.
- ↑ 2,0 2,1 Þjóðarávarpið: Popúlísk þjóðernishyggja í hálfa öld. 2021. bls. 177.
- ↑ Þjóðarávarpið: Popúlísk þjóðernishyggja í hálfa öld. 2021. bls. 253.
- ↑ „Wilders sekur um mismunun“. mbl.is. 9. desember 2016. Sótt 11. desember 2023.
- ↑ Anna Kristín Jónsdóttir (28. nóvember 2023). „Popúlismi mylur undan frjálslyndi“. RÚV. Sótt 1. desember 2023.
- ↑ Birgir Þór Harðarson (23. nóvember 2023). „Uppnám í hollenskum stjórnmálum eftir stórsigur Wilders“. RÚV. Sótt 1. desember 2023.
- ↑ Þorgils Jónsson (26. nóvember 2023). „Wilders heitir því að verða forsætisráðherra“. RÚV. Sótt 1. desember 2023.
- ↑ Rafn Ágúst Ragnarsson (13. mars 2024). „Gefst upp á því að verða forsætisráðherra“. Vísir. Sótt 28. mars 2024.