Friðrik Hansen

Friðrik Hansen (17. janúar 1891 á Sauðá í Skagafirði, d. 27. mars 1952 á Sauðárkróki) var íslenskt skáld.

Friðrik óx upp á Sauðá hjá foreldrum sínum, Christian Hansen og Björgu Jóhannesdóttur. Sauðárhjónin höfðu fremur órúman búshag; tímarnir erfiðir og börnin átta sem þurftu að fá mat og klæði. Snemma varð augljóst, að Friðrik væri miklum gáfum búinn. Það hamlaði honum ekki til muna að hann varð barnungur fyrir þeirri raun að missa sjón, því hann læknaðist aftur áður en langur tími leið. Til þeirrar reynslu vísar kvæði hans, Blindi drengurinn. Aðstæður meinuðu Friðriki ekki heldur að njóta skólagöngu. Hann sat í unglingaskóla, nýstofnuðum á Sauðárkróki, en innritaðist í Kennaraskóla Íslands haustið 1913 og lauk prófi þaðan vorið 1915.

Friðrik var ekki fermdur þegar hann byrjaði að setja saman vísur og festa þær á blað í litlu kveri. Og senn glímdi hann við ljóðagerð. Fyrstu ljóð hans sem birtust er að finna í handskrifuðu nemendablaði Kennarskólans. Þekktustu ljóð hans eru: Ætti ég hörpu, Ljómar heimur, Vor, Blindi drengurinn, Við sitjum hljóð og Vegavinnumenn.

Árið 1919 kvæntist hann Jósefínu Erlendsdóttur frá Stóru-Giljá í Húnavatnssýslu. Þau bjuggu fyrst eitt ár, 1920-21, að Garði í Hegranesi, en fluttust þá til Sauðárkróks. Þar beið Friðriks sá starfi sem hann hafði búið sig undir, kennsla barna og unglinga. Upp frá því allt til æviloka gegndi hann kennarastöðu á Sauðárkróki, en kenndi áður í Torfalækjarhreppi í Húnavatnssýslu.

Jósefína og Friðrik eignuðust átta börn saman en Jósefína lést árið 1937. Fimm árum seinna giftist Friðrik Sigríði Eiríksdóttur frá Djúpadal í Blönduhlíð. Þau eignuðust fjögur börn saman. Friðrik lést rúmlega sextugur að aldri.

Eftir Friðrik Hansen kom ekki út ljóðabók meðan hann var á lífi, en árið 1957 kom út safn ljóða hans og lausavísna undir nafninu Ljómar heimur. Bókin var endurútgefin 1982 undir nafninu Ætti ég hörpu.