Einar Hafliðason
Einar Hafliðason (15. september 1307 – 22. september 1393) var íslenskur prestur og rithöfundur á 14. öld. Hann var frá Breiðabólstað í Vesturhópi og var þar prestur í nærri hálfa öld. Einar var einn af höfuðklerkum Norðlendinga og gegndi stundum starfi Hólaráðsmanns og var officialis nokkrum sinnum. Hann er þó þekktastur fyrir ritstörf sín en hann skráði meðal annars sögu Lárentíusar Hólabiskups, sem er merkileg heimild um ýmislegt á 14. öld, og Lögmannsannál, sem þykir með áreiðanlegri annálum.
Einar var sonur Hafliða Steinssonar, hirðprests Noregskonungs um skeið, ráðsmanns á Hólum í Hjaltadal frá því um 1292 til 1308 og síðan prests á Breiðabólstað í Vesturhópi til dauðadags 1319, og fylgikonu hans, Rannveigar Gestsdóttur. Einar var sendur til náms hjá Lárentíusi Kálfssyni í Þingeyraklaustri þegar hann var tíu ára að aldri. Hann varð síðar trúnaðarmaður og skrifari Lárentíusar og fylgdi honum til Hóla þegar hann varð þar biskup. Þegar að því kom að Einar skyldi vígjast til prests var Lárentíus þó orðinn sjúkur og sendi hann þá Einar suður í Skálholt til Jóns Halldórssonar biskups sem vígði hann prest í Skarði á Landi haustið 1332 og var hann prestur í Keldnaþingum í hálft annað ár.
Vorið 1334 varð Einar svo prestur á Höskuldsstöðum á Skagaströnd. Árið 1343 fékk hann Breiðabólstað í Vesturhópi, sem þá var eitt besta brauð norðanlands og veitt af erkibiskupinum í Niðarósi, og hélt því embætti til æviloka, eða í 49 ár. Sonur hans var Árni bóndi á Auðbrekku í Hörgárdal og síðar staðarhaldari á Grenjaðarstað, faðir Þorleifs Árnasonar á Auðbrekku og víðar.
