Veggjaglæða

Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Veggjaglæða
Veggjaglæða í Hollandi.
Veggjaglæða í Hollandi.
Vísindaleg flokkun
Ríki: Sveppir (Fungi)
Fylking: Asksveppir (Ascomycota)
Flokkur: Lecanoromycetes
Ættbálkur: Teloschistales
Ætt: Glæðuætt (Teloschistaceae)
Ættkvísl: Glæður (Xanthoria)
Tegund:
Veggjaglæða (X. parietina)

Tvínefni
Xanthoria parietina

Veggjaglæða (fræðiheiti: Xanthoria parietina[1]), stundum einnig nefnd veggmosi,[1] viðarmosi[1] eða veggjaskóf,[1] er fléttutegund af glæðuætt. Hún finnst á Íslandi þar sem hafrænt loftslag ríkir.[1]

Útlit[breyta | breyta frumkóða]

Veggjaglæða er gul og mött að ofan en þalið er hvíttleitt að neðan og jaðrarnir lítið eitt uppflettir. Askhirslur eru algengar, appelsínugular að lit með ljósari þalrönd.[1]

Gró veggjaglæðu eru átta í aski, glær, tvíhólfa með þykkum millivegg, 10-15 µm x 5,5-9 µm að stærð.[1]

Búsvæði[breyta | breyta frumkóða]

Veggjaglæða vex á klettum og er sérstaklega algeng við ströndina. Hún er algeng á Suðurlandi, Vesturlandi og norður eftir Austfjörðum en er mjög sjaldgæf á Norðurlandi.[1]

Nytjar[breyta | breyta frumkóða]

Áður fyrr var ráðlagt að nota veggjaglæðu til að lækna gulusótt.[2]

Efnafræði[breyta | breyta frumkóða]

Eins og aðrar tegundir af glæðuætt inniheldur veggjaglæðan gula litarefnið parietín.[1]

Þalsvörun veggjaglæðu er K+ vínrauð, C-, KC-, P-.[1]

Tilvísanir[breyta | breyta frumkóða]

  1. 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 Hörður Kristinsson (2016). Íslenskar fléttur. Reykjavík: Hið íslenska bókmenntafélag. ISBN 978-9979-66-347-8
  2. Hörður Kristinsson (1968). Fléttunytjar. Flóra: tímarit um íslenska grasafræði 6(1): 19-25.
  Þessi grasafræðigrein er stubbur. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina.