Landslagsgarður

Landslagsgarður eru vanalega stórir garðar með náttúrulegt yfirbragð og að mestu lausir við formfasta hönnun. Hugmyndin um landslagsgarð þróaðist í Englandi á átjándu öld og náði fljótlega miklum vinsældum í Evrópu. Þeir eru vanalega hannaðir á myndrænan hátt oft með Enskt beitarlandslag sem fyrirmynd og gjarnan með eftirmyndir af klassískum grískum og rómverkum hofum og byggingum. Algengt er að rómantískar landslagsmyndir Claude Lorrain og [[Nicolas Poussin https://en.wikipedia.org/wiki/Nicolas_Poussin%7CNicolas^{[óvirkur tengill]} Poussin]] séu notaðar sem fyrirmyndir líkt og sjá má í Stourhead. Frægustu hönnuðir Enska landslagsstílsins eru William Kent og Lancelot „Capability“ Brown. Garðar Kents einkennast af klassískum byggingum en garðar Browns eru vanalega að mestu lausir við byggingar og einkennast fremur af bugðulaga útlínum trjábelta og vatna og slegnum eða beittum grasflötum. Þótt yfirbragð garðanna sé náttúrulegt eru þeir gaumgæfilega hannaðir, tré og annar gróður nákvæmlega skipulagður og vötn gjarnan gerð með stílun á lækjum og ám. Í stuttu máli má segja að þeir séu stílisering á ensku beitarlandslagi. Garðarnir eru vanalega að verulegu leiti umluktir niðurgröfnum veggjum svokölluðum Ha-ha görðum. Þeir hafa þann tilgang að úr garðinum eru þeir lítt sjáanlegir og veita því óskert útsýni yfir búsetulandslagið í kring. Þekktustu ensku landslagsgarðarnir eru Stowe, Stourhead og Rousham.

heimildir:A glossary of garden History. Michael Symes. Shire publications. Buckingham. bls. 75