Grímseyjarför

Grímseyjarför var herför sem þeir feðgar Sighvatur Sturluson og Sturla Sighvatsson fóru til Grímseyjar vorið 1222 með um 300 manna lið til að hefna fyrir drápið á Tuma Sighvatssyni eldri þá um veturinn.

Menn Guðmundar biskups Arasonar höfðu drepið Tuma á Hólum og biskup hafði síðan forðað sér út í Grímsey. Með honum var um sjötíu manna lið undir stjórn Arons Hjörleifssonar og Eyjólfs Kárssonar, sem voru meðal helstu stuðningsmanna biskups og þóttu miklir kappar.

Feðgarnir réðust til landgöngu með lið sitt en biskupsmenn tóku hraustlega á móti þótt þeir væru miklu færri. Aron og Sturla voru gamlir fóstbræður en höfðu orðið saupsáttir og börðust þeir í fjörunni. Aron var særður mörgum sárum og talinn dauður en þegar Sturlumenn voru farnir frá kom Eyjólfur Kársson þar að, sá að Aron var með lífsmarki, kom honum í bát ásamt nokkrum mönnum og lét róa með hann til lands en varð sjálfur eftir og tók til við að skemma báta feðganna. Þegar lið þeirra kom að varðist hann hetjulega en féll loks. Aron lifði aftur á móti lengi eftir þetta (d. 1255).

Tólf af mönnum biskups féllu í Grímsey og fleiri voru meiddir, til dæmis voru tveir prestar úr liði hans geltir. Hins vegar er sagt að yfir þrjátíu af mönnum feðganna hafi drukknað á leið til lands.

Sighvatur og Sturla þóttu hafa aukið sæmd sína með því að hefna Tuma en aftur á móti leit kirkjan árásina á biskupinn og prestana mjög alvarlegum augum og kom ekki til sátta fyrr en áratug síðar, þegar Sturla fór í suðurgöngu til Rómar í yfirbótarskyni fyrir Grímseyjarför.