Friðrik barbarossa
Friðrik barbarossa („rauðskeggur“) einnig þekktur sem Friðrik 1. (fæddur 1122 – lést 10. júní 1190) var konungur Þýskalands og keisari hins heilaga rómverska ríkis. Hann var kjörinn konungur Þýskalands í Frankfurt þann 4. mars 1152 og krýndur konungur í Aachen þann 9. mars sama ár. Árið 1154 var hann krýndur konungur Ítalíu í Pavíu, og þann 18. júní 1155 var hann vígður keisari af páfa Hadríanusi IV í Róm.
Áður en hann var kjörinn keisari var hann hertogi af Svefalandi sem Friðrik III. Hann var sonur Friðriks II af Hohenstaufen-ættinni og móðir hans var Júdit, dóttir Hinriks svarta, hertoga af Bæjaralandi af Welfaætt. Með því var Friðrik kominn af tveimur valdamestu ættum Þýskalands á 12. öld: Hohenstaufen og Welfum.
Friðrik fór í margar herferðir til Ítalíu í þeirri viðleitni að styrkja völd keisara yfir norðurhluta Ítalíu. Í síðustu herför sinni þangað árið 1174, beið hann ósigur gegn Langbarðabandalaginu í orrustunni við Legnano árið 1176. Niðurstaða stríðsins varð friðarsamningurinn í Konstanz árið 1183, þar sem borgirnar í Langbarðalandi fengu viðurkennt rétt sinn til sjálfstjórnar, þó að keisarinn héldi formlegum yfirráðum.
Árið 1189 lagði Friðrik upp í þriðju krossferðina ásamt Filippusi Ágústusi, Frakkakonungi, og Ríkharði ljónshjarta af Englandi. Á leið sinni í gegnum Anatólíu drukknaði hann í ánni Salef (nú Göksu) í Kilikíu, í suðausturhluta núverandi Tyrklands, þann 10. júní 1190. Dauði hans hafði dempandi áhrif á gengi krossfaranna.
Í seinni heimsstyrjöldinni var innrás Þjóðverja í Sovétríkin árið 1941 nefnd Barbarossa-aðgerðin (þýska: Unternehmen Barbarossa) af nasistastjórn Þýskalands, sem vísaði til Friðriks Barbarossa sem tákn um forna dýrð og vald.
