Samræmd stafsetning forn
Samræmd stafsetning forn var aðferð við að samræma stafsetningu í útgáfu norrænna miðaldabókmennta sem byggðist á íslensku eins og fyrstu málfræðingarnir lýstu henni um 1200. Þessi aðferð var ríkjandi í alþýðilegum útgáfum Íslendingasagna frá lokum 19. aldar fram að miðri 20. öld. Þessi stafsetning er notuð í útgáfum Hins íslenzka bókmenntafélags, þótt stafsetning hverrar útgáfu fari eftir aldri þeirra rita, sem um er að ræða. Í Morkinskinnu er t.d. notað ǫ til að tákna u-hljóðvarpið a > ǫ, en í Hákonar sögu gamla er notað ö. Þessi hljóðbreyting mun einmitt hafa orðið á 13. öld.
Þegar Ragnar í Smára og fleiri tóku upp á því að gefa út Laxdælu með lögboðinni nútímastafsetningu árið 1941 urðu út af því gríðarlegar deilur enda höfðu þá flestir vanist því að líta á samræmdu útgáfurnar sem hinn eina rétta texta. Ýmsir sem börðust fyrst gegn nýju útgáfunum, svo sem Árni í Múla, skiptu þó um skoðun síðar þegar ljóst þótti að nýja útgáfan breytti aðeins stafsetningu en ekki orðalagi.
