Halldóra Tumadóttir

Halldóra Tumadóttir (um 1180 – 1247) var íslensk kona á Sturlungaöld. Hún var af ætt Ásbirninga og Haukdæla, dóttir Tuma Kolbeinssonar og konu hans Þuríðar, dóttur Gissurar Hallssonar í Haukadal, og því systir þeirra Kolbeins og Arnórs Tumasona. Stjúpfaðir hennar var Sigurður Ormsson á Svínafelli í Öræfum og þar ólst hún að einhverju leyti upp.

Halldóra giftist Sighvati Sturlusyni 1197 og bjuggu þau framan af í Dölum en fluttust árið 1215 að Grund í Eyjafirði og bjuggu þar síðan, þar til Sighvatur og fjórir synir þeirra féllu í Örlygsstaðabardaga 1238. Þótt bæði Kolbeinn ungi og Gissur Þorvaldsson væru náfrændur Halldóru hröktu þeir hana frá Grund ásamt Tuma yngri, sem einn lifði af sonum hennar fyrir utan Þórð kakala, sem var í Noregi. Hún hitti Þórð þegar hann kom í land á Gásum 1242 og lifði að sjá hann verða valdamesta mann landsins því að hún dó haustið 1247. Þá lifði Þórður einn af sjö sonum þeirra Sighvats en auk þess áttu þau dæturnar Sigríði og Steinvöru.