Endurvinnsla
Endurvinnsla er aðferð eða sú stefna að nýta hluta sorps til að búa til nýtilegt efni með því markmiði að minnka þörf á nýjum hráefnum og minnka mengun. Sorp, sem mögulegt er að endurvinna, er til dæmis gler, pappír, málmar, malbik, bylgjupappi, fatnaður og sum plastefni.
Hagfræði endurvinnslu
[breyta | breyta frumkóða]Mikil umræða hefur skapast á undanförnum áratugum um það hvort endurvinnsla sé hagkvæm fyrir samfélög. Ýmsir fullyrða að kostnaður við að halda utan um endurvinnslu sé margfalldur á við hefðbundina losun úrgangs. Sú fullyrðing á þó að engu leyti við öll samfélög þar sem sýnt hefur verið að því stærra sem samfélagið er, því hagkvæmara er að halda úti endurvinnslu. Þar ræður reglan um stærðarhagkvæmni.[1]
Niðurstöður rannsóknar hafa bent á að í Bandaríkjunum einum starfa um 50.000 fyrirtæki í endurvinnslugeiranum og hafa þau skapað yfir milljón störf. Borgaryfirvöld í New York óttuðust í fyrstu að endurvinnsla yrði borginni mjög kostnaðarsöm, en ítarleg rannsókn á starfsseminni leiddi í ljós að skilvirk endurvinnsla myndi spara borgina yfir 20 milljónir dollara.[2]
Sveitarfélög sjá fjárhagsávinning í skilvirkri endurvinnslu, einkum þegar að mikil þörf er á landfyllingu. En fjárhagsávinningur er aðskilinn efnahagslegum ávinningi. Efnahagsleg greining á endurvinnslu inniheldur ekki ytri þætti, þ.e., þá þætti kostnaðar og ávinnings sem ekki er hægt að verðleggja. Til dæmis má nefna: minnkun á loftmengun og gróðurhúsaáhrifum sem kemur frá brennslu, minni spilliefni vegna landfyllinga, minni orkunotkun og jákvæð áhrif vegna úrgangs og álags á auðlindir.[3]
Árið 2005 staðfesti Umhverfisstofnun Bandaríkjanna (EPA) ávinning endurvinnslu og þá einkum þegar kom að útblæstri kolefna. Umhverfisstofnun Bretlands tók undir þá greiningu.[4]
Kostnaður
[breyta | breyta frumkóða]Sparnaður í gegnum endurvinnslu er háður því hversu skilvirk kerfið er notað. Kostnaðurinn er þá einnig háður hinum ýmsu þáttum samfélagsins, svo sem landfyllingargjöldum og hversu mikið samfélag í raun nýtir endurvinnsluna. Local Self-Reliance stofnunin heldur því fram að samfélög spari pening þegar þau meðhöndla endurvinnslu sem arftaka hina hefðbundnu úrgangsvinnslu í stað þess að nota hana sem viðbót.[5]
Gagnrýni
[breyta | breyta frumkóða]Hagfræðingurinn Steven Landsburg hefur haldið því fram að endurvinnsla pappírs komi í raun í veg fyrir fjölgun trjáa. Rök hans byggjast á því að þar sem pappírsfyrirtæki sjá hag sinn í að endurnýja skóga sína, að þá hefur mikil eftirspurn eftir pappír áhrif á fjölgun trjáa. Þar sem skógræktarfyrirtæki planti fleirum trjám í stað þeirra sem notuð eru.[6]
Umhverfissamtök eru hinsvegar á öndverðri skoðun. Þau hafa bent á það að skipulagðir skógar standa þeim náttúrulegu langt að baki. Að jarðvegur sé umtalsvert heilbrigðari í þeim náttúrulegu þar sem mikil jarðvegseyðing á sér stað í skipulögðum skógum. Því þurfi að nota gríðarlega mikið af tilbúnum áburði til að rækta ný tré. Ennfremur benda þau á að ung, lítil tré sé aumur staðgengill stórra og mikilfengilegra trjáa sem njóta sín í náttúrulegum skóum.[7]
Tilvísanir
[breyta | breyta frumkóða]- ↑ Lynn R. Kahle, Eda Gurel-Atay, Eds (2014). Communicating Sustainability for the Green Economy.
- ↑ No Author, No Author. "Recycling Benefits to the Economy". www.all-recycling-facts.com
- ↑ University of Massachusetts. Lowell, Department of Environmental, Earth & Atmospheric Sciences. „Minerals and Forensic Science“.
- ↑ The Economist. (2007) "The truth about recycling".
- ↑ Waste to Wealth The Five Most Dangerous Myths About Recycling. (2006)
- ↑ Landsburg, Steven A. The Armchair Economist.
- ↑ Baird, Colin (2004). Environmental Chemistry (3rd ed.) W. H. Freeman
