Barry Eichengreen

Barry J. Eichengreen, fæddur 1952 í Bandaríkjunum

Barry Julian Eichengreen (fæddur 1952) er bandarískur hagfræðingur sem hefur kennt við University of California í Berkeley síðan 1987 sem prófessor í hagfræði og stjórnmálafræði. Eichengreen er nú starfandi hjá National Bureau of Economic Research sem rannsóknaraðili og einnig hjá Centre for Economic Policy Research sem rannsóknaraðili.

Ferill

Eichengreen hefur skrifað mikið um sögu og núverandi rekstur alþjóðlega peninga- og fjármálakerfisins, byggt á námi sínu. Árið 1974 fékk hann bachelor gráðu frá UC Santa Cruz. Yale University í New Haven, Connecticut, veitti honum mastersgráðu í hagfræði og sagnfræði og doktorsgráðu í hagfræði. Á árunum 1997 og 1998 starfaði hann sem yfirmaður stefnumótunar ráðgjafa hjá Alþjóðagjaldeyrissjóðnum. Hann var útnefndur félagi í American Academy of Arts and Sciences árið 1997.

Kenning Eichengreen út frá Gullfótnum og kreppunnar miklu: Gullfjötrar

Þekktasta verk Eichengreen er bókin Golden Fetters: The Gold Standard and the Great Depression, 1919 – 1939, gefinn út árið 1992 af Oxford University Press. Gullfóturinn og kreppan mikla geta virst vera tvö mjög aðskilin mál, en Barry Eichengreen trúir því að gullfóturinn sé lykillinn að því að skilja kreppuna miklu. Gullfóturinn frá 1920 jók viðkvæmni alþjóðlega fjármálakerfisins og það var vélbúnaðurinn sem flutti óstöðugleikahvötina frá Bandaríkjunum til umheimsins og jók á upphaflega óstöðugleika áfallið; það var aðal hindrunin á móti aðgerðum og bindandi þvingunin sem kom í veg fyrir að stjórnmálamenn gætu komið í veg fyrir bankahrun og innihélt útbreiðslu fjármálagervinga. Alþjóðlegi gullfóturinn var grundvallarþáttur í kreppunni um allan heim af öllum þessum ástæðum og bati var aðeins hugsanlegur eftir að hafa hætt í gullfótinum af sömu ástæðum. Auðvitað var gullfóturinn til á nítjándu öld án þess að hafa eins lamandi áhrif; munurinn má rekja til þess að pólitískar og efnahagslegar undirstöður gullfótarins voru upplausnar í og ​​eftir fyrri heimsstyrjöldina. Trúverðugleiki hinnar opinberu skuldbindingar til gulls og alþjóðlegrar samvinnu þjónaði sem tvíþættur grundvöllur undan stríðs kerfisins: trúverðugleikinn varð til þess að fjármagn flæddi inn, stöðugt og efldi efnahagslegan stöðugleika. Samstarfið gaf til kynna að stuðningur við gullfótinn á krepputímum væri meiri en auðlindir nokkurs annars lands. Efnahagslegar og pólitískar afleiðingar stríðsins mikla grófu undan hvoru tveggja og tap á trúverðugleika gerði samstarfið enn mikilvægara, án hennar var efnahagslegt hrun óumflýjanlegt. Á meðan fyrri heimsstyrjöldinni stóð og eftir leiddi flókinn samruni innri og alþjóðlegra pólitískra, efnahagslegra og vitsmunalegra umróta til taps á bæði trúverðugleika og samvinnu. Bókin reynir að setja alla þessa hluti saman til þess að skapa samræmda mynd af hagstjórn og frammistöðu milli stríðanna. Tilgangurinn er að sýna fram á hvernig stefnan sem fylgt var, ásamt efnahagslegu ójafnvægi sem stafaði af fyrri heimsstyrjöldinni, leiddi til kreppunnar miklu. Ritgerðin er sú að gullfóturinn setti hagstjórnleg grundvallar takmarkanir og eigi fyrst og fremst sök á því óstöðuga efnahagsumhverfi sem þau voru innleidd í. Helstu sönnunargögnin sem Eichengreen leggur fram til stuðnings þessara skoðunnar er sú staðreynd að lönd sem yfirgáfu gullfótinn fyrr sáu hagkerfi sín vaxa hraðar. Eichengreen sýnir á sannfærandi hátt að þessar gengisfellingar gegndu jákvæðu hlutverki í baráttunni við kreppuna miklu með því að fjarlægja peninga- og ríkisfjármálastefnuna úr "gullna fjötrunum" þeirra, sem gerði þeim kleift að nota þær þegar pólitískur vilji var fyrir hendi til að auka framleiðslu og atvinnu.