Staðarfall

Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Föll í málfræði
Íslensk föll
Nefnifall
Þolfall
Þágufall
Eignarfall
Ávarpsfall
Tímaeignarfall
Föll í öðrum tungumálum

Áhrifsfall
Ávarpsfall
Deildarfall
Eignarfall
Eignartilvísunarfall
Fjarverufall
Forsetningarfall
Íferðarfall
Íverufall
Nefnifall
Nærverufall
Samanburðarfall
Samvistarfall
Staðarfall
Sviptifall
Tilgangsfall
Tækisfall
Úrferðarfall
Verufall
Virðingarfall
Þágufall
Þolfall
Þollsfallsleysingisfall

Staðarfall (locativus) er fall í málfræði sem á við um dvöl á (einhverjum) stað.

Meðal tungumála sem hafa staðarfall má nefna latínu, sem á elsta stigi málsins hafði sérstakt staðarfall, þótt það hafi síðar horfið að mestu úr málinu. Þá tók staðarsviptifall (ablativus loci) við hlutverki staðarfallsins. Eigi að síður eru eintaka leifar eftir að stafarfalli í klassískri latínu, t.d.: domi (heima), humi (á jörðinni) og ruri (uppi í sveit).

Í öðrum málum hefur þágufall tekið yfir notkun staðarfallsins, t.d. í forngrísku og íslensku.

Í íslensku er staðarfall ekki til en í þess stað er notað staðarþágufall þar sem forsetningum í eða á er sleppt og staðarnafnið er þess í stað notað í þágufalli.[1] Það er t.d. notað í póstfangi, upphafi bréfa og niðurlagi skjala.

Dæmi um staðarþágufall utan á bréfi:

Jón Jónsson
Suðurgötu 109
220 Hafnarfirði
Ísland

Hér er Suðurgata höfð í staðarfalli, sem og Hafnarfjörður.

Sjá einnig[breyta | breyta frumkóða]

Heimildir[breyta | breyta frumkóða]

  1. „Er rangt að byrja bréf til dæmis á 'Hafnarfjörður 1. maí 2000'? Ef svo er, þá hvers vegna?“. Vísindavefurinn.

Tenglar[breyta | breyta frumkóða]

Linguistics stub.svg  Þessi málfræðigrein er stubbur. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina.