Edith Cavell
Edith Louisa Cavell (4. desember 1865 – 12. október 1915) var bresk hjúkrunarkona. Hennar er minnst fyrir að bjarga lífum hermanna beggja hliða í fyrri heimsstyrjöldinni og fyrir að hjálpa 200 hermönnum bandamanna að sleppa frá Belgíu sem þá var hernumin af Þjóðverjum. Fyrir þennan verknað var hún handtekin og dæmd til dauða fyrir landráð af herstjórn Þjóðverja. Þrátt fyrir alþjóðlegan þrýsting á Þjóðverja til að þyrma Cavell var hún skotin til bana af þýskri aftökusveit. Aftaka hennar var fordæmd víða um heim og hafði afar neikvæð áhrif á ímynd Miðveldanna í fréttaumfjöllun.
Cavell er vel þekkt fyrir að segja að „föðurlandsást [sé] ekki nóg, ég má ekki hafa neitt hatur í hjarta mér.“ Hún var heittrúaður meðlimur ensku biskupakirkjunnar og fann sig því knúna til að hjálpa öllum sem þurftu á hjálp að halda, hvort sem þeir voru Þjóðverjar eða Bandamenn. Eftir henni er haft máltækið „Ég get ekki numið staðar á meðan lífum þarf að bjarga.“ Enska biskupakirkjan hyllir hana árlega sem dýrling þann 12. október.
Cavell, sem var fjörutíu og níu ára þegar hún var skotin, var þegar velkunn í Belgíu sem frumkvöðull í nútímahjúkrunarfræði.
Heimild[breyta | breyta frumkóða]
- Fyrirmynd greinarinnar var „Edith Cavell“ á ensku útgáfu Wikipedia. Sótt 23. júní 2017.