Dygðasiðfræði

Dygðasiðfræði er einn þriggja helstu strauma í siðfræði. Í grófum dráttum má segja að dygðasiðfræðin leggi áherslu á siðferðilegt hlutverk dygða og skapgerðar, andstætt skyldusiðfræði, sem leggur áherslur á skyldur, og leikslokasiðfræði, þar sem áherslan er á afleiðingar athafna. Rætur dygðasiðfræðinnar má rekja til Forn-Grikkja, einkum Platons og Aristótelesar (saga dygðasiðfræðinnar í kínverskri heimspeki er óháð vestrænni heimspekihefð).

Nútímadygðasiðfræði þarf ekki nauðsynlega að vera „ný-artistótelísk“ en flestar dygðasiðfræðikenningar nútímans eru það þó að verulegu leyti. Sjálft hugtakið dygð (eða ágæti) er yfirleitt skilið að mestu leyti aristótelískum skilningi og yfirleitt er áhersla á farsæld (evdæmónía) sem endanlegt markmið.

Dygðasiðfræðingar

Í fornöld

• Sókrates
• Platon
• Aristóteles
• stóumenn
• *Zenon frá Kítíon
• *Krýsippos
• *Epiktetos
• *Seneca
• *Markús Árelíus

Í nútímanum

• G.E.M. Anscombe
• Philippa Foot
• Alasdair MacIntyre
• Rosalind Hursthouse

Tenglar

• Stanford Encyclopedia of Philosophy: „Virtue Ethics“
• Stanford Encyclopedia of Philosophy: „Moral Character“
• The Internet Encyclopedia of Philosophy: „Virtue Ethics“