Fara í innihald

Coventry City

Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Coventry City Football Club
Fullt nafn Coventry City Football Club
Gælunafn/nöfn Himinblámar, e. The Sky Blues
Stofnað 13. ágúst 1883
Leikvöllur Coventry Building Society Arena
Stærð 32.609
Stjórnarformaður Fáni Englands Doug King
Knattspyrnustjóri Fáni Englands Frank Lampard
Deild Enska meistaradeildin
2023/2024 9. sæti
Heimabúningur
Útibúningur

Coventry City er enskt knattspyrnufélag sem spilar í ensku meistaradeildinni. Liðið er frá samnefndri borg, Coventry í Vestur-Miðhéruðum Englands, og var stofnað árið 1883 undir nafninu Singers FC. Heimavöllur þess frá 1899-2005 var Highfield Road, en í dag spilar liðið heimaleiki sína á Coventry Building Society Arena. Félagið átti sæti í efstu deild frá 1967 til 2001 og var eitt af stofnfélögum ensku úrvalsdeildarinnar árið 1992. Stærsti titill í sögu félagsins var þegar það vann bikarkeppnina árið 1987.

Þrír Íslendingar hafa spilað með Coventry; Bjarni Guðjónsson árið 2004[1], Aron Einar Gunnarsson 2008-11 og Hermann Hreiðarsson lék tvo leiki með félaginu árið 2012[2].

Meðal þekktra leikmanna sem spilað hafa með félaginu eru markahrókarnir Dion Dublin, Robbie Keane og Viktor Gyökeres. Þá voru ensku landsliðsmennirnir James Maddison og Callum Wilson uppaldir í akademíu félagsins.

Saga

[breyta | breyta frumkóða]

Upphafsárin (1883 - 1919)

[breyta | breyta frumkóða]
Þrettán leikmenn Singers FC stilla sér upp á svart hvítri mynd úr dagblaði.
Singers FC tímabilið 1885-86

Singers FC var stofnað 13. ágúst 1883 af starfsmönnum Singer reiðhjólaverksmiðjunnar í Coventry. Fyrstu fjögur árin spilaði félagið leiki sína á Dowells Field vellinum[3][4] en árið 1887 flutti það á leikvöllinn Stoke Road. Singers FC varð að atvinnumannafélagi árið 1892. Á þessum tíma keppti liðið í héraðsdeild Birmingham og nágrennis, þar sem það atti að mestu kappi við varalið stærri liða í Miðlöndunum, en eining voru spilaðir leikir við önnur verksmiðjulið.

Árið 1898 var nafni félagsins breytt í Coventry City.[5][6] Ári síðar var byrjað að byggja leikvanginn Highfield Road.[7] Framkvæmdirnar leiddu til fjárhagsvandræða og árangurinn innan vallar var ekki merkilegur næstu ár.[8] Um og upp úr aldamótum fóru leikmenn í tíð verkföll, enda bárust launagreiðslur oft seint eða alls ekki.

Coventry tók þátt í héraðsdeildum næstu árin. Árið 1908 kom fjárhagsleg innspýting frá stjórnarmanninum David Cooke liðinu í toppbaráttu í héraðsdeild í suðurhluta landsins og sama ár komst liðið alla leið í átta liða úrslit bikarkeppninnar. Árið 1914 féll liðið hins vegar niður um deild og lenti í kjölfarið í miklum fjárhagsvandræðum. Fyrrnefndur Cooke greiddi upp allar skuldir félagsins árið 2017 og bjargaði því frá gjaldþroti.

Brokkótt gengi í deildarkeppni (1919 - 1946)

[breyta | breyta frumkóða]
Staða Coventry í deildarkeppnum 1919-2024

Tímabilið 1919-20 fékk félagið þátttökurétt í deildarkeppninni og hóf leik í annarri deild (e. Second division).[9] Metnaðurinn var mikill, fjárfest var í mörgum leikmönnum og Highfield Road stækkaður þannig að hann rúmaði 40.000 áhorfendur.[10] Fyrsta tímabilið byrjaði hræðilega og félagið hélt naumlega sæti sínu með því að sigra Bury 2-1 í lokaumferðinni. Síðar kom í ljós að félögin höfðu samið um úrslitin fyrirfram og þurfti Coventry að greiða háa sekt en slapp við harðari refsingu.[11] Næstu ár var liðið alltaf í fallbaráttu og féll vorið 1925 í 3. deild þar sem það spilaði fyrsta árið í norðurhluta[12], en síðan í suðurhlutanum.[9] Gengið var áfram slakt og félagið daðraði næstu ár stöðugt við að missa sæti í deildarkeppninni.[13]

Klúbburinn datt hins vegar í lukkupottinn árið 1931 þegar 33 ára atvinnumaður í krikket, Harry Storer, var ráðinn í stöðu knattspyrnustjóra.[14][15] Á sex leiktíðum frá og með 1931 skoraði liðið samtals 577 deildarmörk. Af þeim skoraði framherjinn Clarrie Bourton 173 mörk og er enn markahæsti leikmaður í sögu félagsins.[16] Félagið vann sér sæti í 2. deild vorið 1935 þegar það varð meistari í 3. deild suður.[17] Strákarnir hans Storer gerðu áfram góða hluti í næstefstu deild og félagið endaði ofarlega næstu þrjú ár[18], allt þar til seinni heimsstyrjöldin skall á árið 1939.

Niður á botninn (1946 - 1958)

[breyta | breyta frumkóða]

Stuttu eftir stríðslok árið 1946 yfirgaf Harry Storer félagið og tók við stjórnartaumum hjá Birmingham City. Dick Bayliss sem tók við af honum lést svo ári síðar eftir að hafa lent í hrakningum í snjóbyl á ferðalagi um Jórvíkurskíri.[19] Arftaki hans, Billy Frith, stóð sig ágætlega en náði ekki að snúa genginu við. Storer sneri aftur árið 1948[20] og undir hans gekk liðinu þokkalega, þar til leiktíðina 1951-52 þegar það féll aftur í 3. deild suður.[21][22] Áhorfendatölur hrundu, sem leiddi enn og aftur til fjárhagsörðugleika.

Sjö knattspyrnustjórar stýrðu félaginu næstu sex tímabil og liðið var aldrei nálægt því að komast upp um deild.[23] Þeirra á meðal var Jesse Carver sem hafði áður stjórnað t.a.m. Lazio, Juventus og Roma á Ítalíu. Koma hans vakti athygli á landsvísu og ekki minnkaði áhuginn þegar hann fékk til liðs við sig sem aðstoðarþjálfara George Raynor sem hafði komið Svíþjóð í úrslitaleik HM árið 1954. Þetta tvíeyki flutti inn frá meginlandinu ýmsa nýlundu; allt frá sérsniðnum takkaskóm yfir í tréklossa og sloppa sem leikmenn áttu að fara í eftir sturtu til að koma í veg fyrir kvef. Þrátt fyrir þessar nýjungar náðu þeir félagar engum sérstökum árangri á vellinum.

Árið 1958 var þriðju deild norður og suður skipt upp í 3. og 4. deild. Coventry hafði lent í neðri hluta 3. deildar suður tímabilið áður og hóf því leik í 4. deild haustið 1958.[24]

Jimmy Hill og himinbláa byltingin (1958 - 1967)

[breyta | breyta frumkóða]
Stytta af Jimmy Hill utan við CBS Arena í Coventry

Coventry staldraði ekki lengi við í neðstu deild. Billy Frith, sem var aftur sestur í knattspyrnustjórastólinn á þessum tíma, kom félaginu upp í 3. deild í fyrstu atrennu vorið 1959. Eftir tvö sæmileg tímabil fór tímabilið 1961–62 illa af stað. Þegar liðið tapaði í bikarkeppninni gegn áhugamannaliði Kings Lynn var Frith rekinn af nýja stjórnarformanninum Derrick Robins. Hann réði fyrrum framherja Fulham, hinn 33 ára Jimmy Hill, sem knattspyrnustjóra.

Undir stjórn Jimmy Hill blómstraði Coventry City. Á fyrsta heila tímabilinu undir hans stjórn, 1962-63, endaði liðið í 4. sæti í 3. deild. Þá mætti liðið til leiks í himinbláum búningum, gælunafni liðsins var breytt úr Bantams í Sky Blues og Hill samdi sjálfur texta stuðningsmannalagsins Sky Blue Song[25], sem enn er sungið á leikjum liðsins.

Næsta vetur, 1963–64, varð Coventry meistari í 3. deild. George Hudson raðaði inn mörkum og harðjaxlarnir John Sillett og George Curtis stóðu vaktina í vörninni. Fyrsta tímabilið í 2. deild endaði í miðjumoði, en leiktíðina 1965-66 munaði einu stigi að félagið kæmist upp í efstu deild. Jimmy Hill seldi hinn vinsæla Hudson og keypti lykilmenn; markvörðinn Bill Glazier og framherjann Ian Gibson.

Eftir ágæta byrjun haustið 1966 var liðið komið í 10. sæti í nóvember. Ian Gibson hafði lent í rifrildi við Hill og verið tekinn úr liðinu, en í lok nóvember var haldinn sáttafundur sem markaði endurkomu Gibson og frábært gengi liðsins sem tapaði ekki í næstu 25 leikjum. Meistaratitilinn í 2. deild var tryggður í 3-1 sigri gegn Úlfunum á troðfullum Highfield Road í apríllok 1967. Coventry City var komið í efstu deild.[26]

Efsta deildin og Evrópukeppni (1967 - 1975)

[breyta | breyta frumkóða]

Sumarið 1967 ríkti spenna fyrir þátttöku í efstu deild. Það var því áfall þegar Jimmy Hill sagði upp störfum tveimur dögum fyrir fyrsta leik. Írinn Noel Cantwell var ráðinn í stað Hill; hans fyrsta starf sem knattspyrnustjóri. Fyrsta tímabilið í efstu deild var strembið. Varnartröllið George Curtis fótbrotnaði í öðrum leik og í mars 1968 kviknaði í aðalstúku Highfield Road sem skemmdist mikið. Liðið tryggði ekki sæti sitt fyrr en í lokaumferðinni, nokkuð sem það sérhæfði sig í næstu áratugi - það gerðist alls 10 sinnum.

Leiktíðina 1969-70 náði Coventry sínum besta árangri í efstu deild; lenti í sjötta sæti[27] sem tryggði þátttökurétt í Evrópukeppni félagsliða tímabilið 1970-71. Evrópuævintýrið var þó stutt. Í kjölfarið á samanlögðum 6-1 sigri gegn búlgarska liðinu Trakia Plovdiv fylgdi slæmt 6-1 tap gegn Bayern München. Það var örlítil sárabót að sigra þýska liðið 2-1 í seinni leiknum á Highfield Road.

Þetta sama tímabil skoraði framherjinn Ernie Hunt víðfrægt mark með svokölluðu asnasparki (e. donkey kick) í 3-1 sigri gegn Everton. Aukaspyrna var dæmd rétt utan vítateigs. Skoski miðjumaðurinn Willie Carr stillti sér upp yfir boltanum og vippaði honum upp með hælunum, Hunt tók hann á lofti og skaut beint í netið framhjá forviða andstæðingum. Þeir félagar endurtóku leikinn gegn Tottenham síðar á tímabilinu, en þá small boltinn í þverslánni. Markið var valið mark ársins hjá BBC, en þessi aðferð við að taka aukaspyrnu var bönnuð af FIFA í lok tímabilsins. Coventry náði 10. sæti í deildinni 1970-71.

Næstu fjögur tímabil endaði liðið hins vegar alltaf í neðri hluta deildarinnar. Cantwell var rekinn 1972 og Joe Mercer og Gordon Milne ráðnir sem knattspyrnustjórar. Árangurinn var slakur og félagið lenti í fjárhagsvandræðum enn og aftur. Stjórnarformaðurinn Derrick Robins yfirgaf félagið í apríl 1975 og um svipað leyti lét Joe Mercer af störfum og Milne var einn knattspyrnustjóri í framhaldinu.

Tilraunamennska og misjafnt gengi (1975 - 1983)

[breyta | breyta frumkóða]

Í apríl 1975 birtist gamalkunnugt andlit á Highfield Road. Jimmy Hill tók við framkvæmdastjórastöðu félagsins, samhliða því að starfa í sjónvarpi. Hann varð síðan stjórnarformaður árið 1980.[28][29] Tímabilið 1975-76 náði Coventry 14. sæti en á næstu leiktíð starði félagið í augun á falldraugnum. Sætið var tryggt með umdeildu jafntefli gegn Bristol City á kostnað Sunderland, en öll liðin voru að berjast við fall. Þegar í ljós kom að Sunderland hafði tapað sínum leik voru úrslitin tilkynnt í hátalarakerfi vallarins og liðin léku síðustu mínútur leiksins án þess að sækja að marki. Málið var rannsakað af knattspyrnusambandinu, en úrslitin stóðu óbreytt.

Tímabilið 1977–78 gekk vel. Knattspyrnustjórinn Milne skipti um leikkerfi og með hinn eitursnjalla kantmann Tommy Hutchison og framherjana Ian Wallace og Mick Ferguson í stuði var sóknin öflug. Coventry endaði í 7. sæti og missti naumlega af Evrópusæti.[30] Leiktíðina 1978-79 lenti liðið síðan í 10. sæti eftir ágæta frammistöðu. Næstu ár hallaði heldur undan fæti. Ian Wallace var seldur fyrir 1,25 milljónir punda 1979 og ágóðinn notaður til að byggja upp nýtt æfingasvæði í Ryton, þar sem félagið æfir enn í dag. Leiktíðina 1980-81 komst Coventry í undanúrslit deildabikarsins en tapaði naumlega gegn West Ham.[31] Gordon Milne var rekinn og Dave Sexton, sem hafði m.a. stjórnað Manchester United og Chelsea, kom til starfa sumarið 1981.

Spilað á Highfield Road árið 1982.

Jimmy Hill var nýjungagjarn og hikaði ekki við að prófa ýmislegt. Hann gerði styrktarsamning við bílaframleiðandann Talbot 1978 og Coventry varð fyrst enskra liða til að setja merki framan á treyju leikmanna. Síðar ráðgerði Hill að breyta nafni félagsins í Coventry Talbot við litlar vinsældir stuðningsfólks og knattspyrnusambandsins sem hafnaði nafnabreytingunni. Sumarið 1981 kynnti félagið nýjan búning með stóru „T“-i á framhlið; merki styrktaraðilans Talbot. Jimmy Hill taldi þetta snjalla leið til að auka tekjur, en uppátækinu var fremur illa tekið af stuðningsmönnum. Sama sumar var Highfield Road breytt þannig að hann varð fyrsti leikvöllurinn á Englandi þar sem eingöngu var boðið upp á sæti. Strax í öðrum heimaleik tímabilsins reif stuðningsfólk Leeds United sætin upp og notaði þau sem vopn gegn lögreglunni. Öll tilraunamennskan undir Hill kostaði fjármuni sem félagið sótti með sölu leikmanna, þar á meðal goðsagnarinnar Tommy Hutchison til Manchester City.

Eftir tvö mögur tímabil til viðbótar sagði Jimmy Hill af sér vorið 1983. Knattspyrnustjórinn Sexton var rekinn á sama tíma og fjölmargir leikmenn endurnýjuðu ekki samninga sína.

Fallbaráttusérfræðingar og sigur á Wembley (1983 - 1992)

[breyta | breyta frumkóða]

Næsti knattspyrnustjóri var heimamaðurinn Bobby Gould. Hann keypti marga menn úr neðri deildum, m.a. Sam Allardyce og Stuart Pearce sem kom frá áhugamannaliði Wealdstone. Haustið 1983 versnaði fjárhagsstaðan verulega þegar Talbot dró styrktarsamning sinn til baka. Liðið byrjaði vel og var í 4. sæti í desember, en hrundi niður töfluna eftir áramót og bjargaði sér frá falli í lokaumferðinni.

Sumarið 1984 voru keyptir leikmenn sem settu mikinn svip á næstu ár; markvörðurinn Steve Ogrizovic, varnarjaxlinn Brian Kilcline og enski landsliðsframherjinn Cyrille Regis. Liðið lenti samt í fallbaráttu. Gould var rekinn og aðstoðarmaður hans, Don Mackay, tók við stjórn liðsins. Um vorið átti Coventry inni þrjá leiki þegar flest önnur lið höfðu lokið leik og þurfti að vinna þá alla til að bjarga sér frá falli. Það tókst og var innsiglað með 4-1 sigri gegn meisturum Everton í lokaleiknum.

Tímabilið 1985–86 bjargaði liðið sér í lokaumferðinni þriðja árið í röð. Þá höfðu fyrrum leikmennirnir John Sillett og George Curtis tekið við liðinu eftir að Mackay var rekinn eftir slæma taphrinu. Undir þeirra stjórn snerist gengi liðsins til hins betra. Leiktíðina 1986-87 var Coventry í efri hluta deildarinnar allt tímabilið og komst á Wembley í úrslitaleik bikarkeppninnar. Þar var andstæðingurinn ógnarsterkt lið Tottenham, en sagt var að varamannabekkur þeirra hefði kostað meira en allt Coventry-liðið. Staðan í úrslitaleiknum var 2–2 eftir 90 mínútur, eftir mark frá Dave Bennett og eftirminnilegt skallamark frá Keith Houchen. Í framlengingunni skoraði varnarmaður Spurs, Gary Mabutt, sjálfsmark, og þegar flautað var til leiksloka var staðan 3-2. Stærsti titill í sögu félagsins var staðreynd.

Fyrstu árin eftir bikarsigurinn stóð liðið sig vel í efstu deild. Vorið 1988 endaði Coventry í 10. sæti, ári síðar í 7. sæti og leiktíðina 1989-90 í 12. sæti, en þá komst félagið einnig í undanúrslit deildarbikarsins. John Sillett var látinn fara í nóvember 1990 eftir slæma byrjun og enski landsliðsmaðurinn Terry Butcher tók við sem spilandi knattspyrnustjóri. Liðið endaði í 16. sæti og ári síðar, vorið 1992, bjargaði það sér enn og aftur frá falli á síðasta degi.

Úrvalsdeildarárin (1992 - 2001)

[breyta | breyta frumkóða]
Gordon Strachan var knattspyrnustjóri 1996-2001.

Þegar enska úrvalsdeildin var sett á laggirnar sumarið 1992 var Bobby Gould aftur orðinn knattspyrnustjóri. Coventry byrjaði tímabilið vel og var í öðru sæti eftir átta umferðir. Ungur kantmaður frá Zimbabwe, Peter Ndlovu, stóð sig vel og búttaði framherjinn Micky Quinn, sem kom frá Newcastle í nóvember, raðaði inn mörkum. Tímabilið endaði þó með slæmri taphrinu og 15. sæti. Sumarið 1993 tók Bryan Richardson við sem stjórnarformaður og réði Phil Neal sem knattspyrnustjóra.í október. Enn vantaði stöðugleika í leik liðsins og það lauk leik í 11. sæti.

Gary McAllister stjórnaði miðjuspili Coventry 1996-2000.

Sumarið 1994 var framherjinn Dion Dublin keyptur til félagsins, en gengið var enn ekki nógu gott. Í mars 1995 var Neal rekinn úr stöðu knattspyrnustjóra og Ron Atkinson ráðinn ásamt hinum skoska Gordon Strachan sem varð aðstoðarmaður hans. Tímabilið 1995-96 byrjaði ágætlega en svo hallaði hratt undan fæti og flóttinn frá falldraugnum heppnaðist ekki fyrr en í síðustu umferð. Leikstjórnandinn Gary McAllister kom frá Leeds sumarið 1996, en eftir slæma byrjun var Atkinson færður í stöðu yfirmanns knattspyrnumála og Strachan tók við sem knattspyrnustjóri. Vorið 1997 forðaði liðið sér frá falli á lokadegi í tíunda skipti á tuttugu árum með 2-1 útisigri gegn Tottenham.

Fyrsta heila tímabil Strachan við stjórnvölinn gekk mun betur. Liðið endaði í 11. sæti í deildinni vorið 1998 og komst í 8 liða úrslit í bikarnum. Dion Dublin skoraði átján mörk í deildinni og hinn eldsnöggi Darren Huckerby sýndi góða takta. Næsta tímabil olli vonbrigðum, liðið endaði í 15. sæti. Dublin og Huckerby voru seldir og í þeirra stað komu unglingurinn Robbie Keane og Marokkómennirnir Moustapha Hadji og Youssef Chippo. Coventry spilaði skemmtilegan bolta 1990-2000 en vann ekki einn einasta leik á útivelli og endaði í 14. sæti.

Um sumarið fór Gary McAllister til Liverpool og Keane var seldur til Inter Milan fyrir metfé, 13 milljónir punda. Hvorugum var almennilega skipt út og liðið átti í miklum erfiðleikum á tímabilinu 2000–01.Welski framherjinn Craig Bellamy var keyptur í stað Keane, en hann náði sér aldrei á strik. Í febrúar kom reyndi framherjinn John Hartson á láni, liðið fór að spila betur en það dugði ekki til og þann 5. maí 2001, með 3–2 tapi gegn erkifjendunum Aston Villa, lauk 34 ára dvöl Coventry í efstu deild.

Titlar

[breyta | breyta frumkóða]
  • Besti árangur í A-deild: 6. sæti 1969-70
  • B-deild: meistarar (1) 1966–67
  • C-deild: meistarar (3) 1935-36 (suður), 1963-64, 2019-20 / 2. sæti (1) 1933–34
  • D-deild: 2. sæti (1) 1958-59 / Sigurvegarar í umspili (1) 2018
  • FA-bikarinn: meistarar (1) 1986-87
  • Góðgerðarskjöldurinn: 2. sæti (1) 1987
  • EFL Bikarkeppnin: meistarar (1) 2016-17

Helstu met

[breyta | breyta frumkóða]

Töp og sigrar í deildarkeppnum

[breyta | breyta frumkóða]
  • Stærsti sigur: 9-0, gegn Bristol City i 3. deild suður, 28. apríl 1934
  • Stærsta tap: 2-10, gegn Norwich City í 3. deild suður, 13. mars 1930
  • Flestir sigurleikir í röð: 6 (2), frá 20. apr. til 28. ág. 1954 og 25. apr. til 5. sept. 1964
  • Flestir leikir í röð án taps: 25, frá 26. nóv. 1966 til 13. maí 1967 í næstefstu deild
  • Flestir leikir í röð með skoruðu marki: 25, 10. sept 1966 til 25. feb. 1967 í næstefstu deild
  • Flestir leikir í röð án þess að fá á sig mark: 6, 28. apr. 1934 til 3. sept. 1934
  • Flestir tapleikir í röð: 9, 30. ágúst til 11. okt. 1919 í 2. deild
  • Flestir leikir í röð án sigurs: 19, 30. ágúst til 20. desember 1919 í 2. deild
  • Flestir leikir í röð án þess að skora: 11, 11. okt. 1919 til 20. des. 1919 í 2. deild (met í sögu deildarkeppninnar)

Tilvísanir

[breyta | breyta frumkóða]
  1. ↑ „Bjarni til Coventry“. www.mbl.is. Sótt 15. mars 2025.
  2. ↑ „Hermann hættur hjá Coventry“. www.mbl.is. Sótt 15. mars 2025.
  3. ↑ Dean 1991, bls. 8.
  4. ↑ Eccleston, Ben (3. desember 2013). „Home ground! Sky Blues historian believes he has located Coventry City's first ever pitch“. Coventry Telegraph. Afrit af uppruna á 10 apríl 2023. Sótt 10 apríl 2023.
  5. ↑ Henderson 1968, bls. 17.
  6. ↑ Brassington 1989, bls. 19.
  7. ↑ Brassington 1989, bls. 19–20.
  8. ↑ Brassington 1989, bls. 21.
  9. ↑ 9,0 9,1 Henderson 1968, bls. 23.
  10. ↑ Dean 1991, bls. 17.
  11. ↑ Brassington 1989, bls. 34.
  12. ↑ Dean 1991, bls. 19.
  13. ↑ Dean 1991, bls. 20.
  14. ↑ Brown 2000, bls. 28.
  15. ↑ Henderson 1968, bls. 24.
  16. ↑ Brown, Jim (6 október 2008). „Jim Brown: Clarrie Bourton – Coventry City's greatest scorer“. Coventry Telegraph. Afrit af uppruna á 10 apríl 2023. Sótt 10 apríl 2023.
  17. ↑ Henderson 1968, bls. 26–29.
  18. ↑ Brassington 1989, bls. 47–48.
  19. ↑ Brassington 1989, bls. 53.
  20. ↑ Dean 1991, bls. 28.
  21. ↑ Brown 2000, bls. 42.
  22. ↑ Henderson 1968, bls. 34.
  23. ↑ Brown 2000, bls. 61.
  24. ↑ Dean 1991, bls. 32.
  25. ↑ „Club History“. Coventry City F.C. Afrit af uppruna á 10 apríl 2023. Sótt 10 apríl 2023.
  26. ↑ Brassington 1989, bls. 67–71.
  27. ↑ „Coventry City“. Football Club History Database. Afrit af uppruna á 30 júní 2022. Sótt 28 janúar 2025.
  28. ↑ Brown 1998, bls. 46–47.
  29. ↑ Brassington 1989, bls. 92.
  30. ↑ Brassington 1989, bls. 91.
  31. ↑ Brown 1998, bls. 76–77.

Heimildir

[breyta | breyta frumkóða]
Sótt frá „https://is.wikipedia.org/w/index.php?title=Coventry_City&oldid=1907340“