Sefasýki
Sefasýki nefnist það afbrigði taugaveiklunar sem lýsir sér í líkamlegum einkennum svo sem lömun, blindu eða tilteknu minnisleysi án þess að nokkur líkamleg orsök finnist.
Sálfræðingurinn Sigmund Freud er jafnan tengdur við þessa geðröskun, en hann komst að þeirri niðurstöðu að orsök hennar væri að finna í dulvitaðri andlegri togstreitu, oftar en ekki kynferðislegri, sem mætti oftast rekja til barnæsku einstaklingsins. Rannsóknir Freuds á sefasýki leiddu til sálfræðistefnu sem kallast sálgreining. Sigmund Freud starfaði með JEan Martin Charcot sem var fyrstur manna til að líta á sefasýki sem raunverulegan sjúkdóm en á þessum tíma horfði fólk á sefasýkissjúklinga með fyrirlitningu.
Sefasýki er af mörgum talin vera rusl-greining, þ.e.a.s., þeir sem ekki greinast með annað eru taldir vera með sefasýki.[heimild vantar]
