Kærleiksreglan

Kærleiksreglan eða örlætisreglan er aðferð í heimspeki til þess að skilja afstöðu viðmælanda betur. Reglan er til í ýmsum útgáfum og kveður almennasta snið hennar á um að ætla viðmælanda þínum eins góðan málstað og kostur er, í ljósi þess sem hann segir. Markmið reglunnar er að forðast rangtúlkanir og að gera öðrum upp skoðanir eða rökvillur ef möguleiki er fyrir hendi að túlka orð viðmælandans á samheldinn og rökrænan hátt.

Dæmi um skilgreiningar

Reglan var fyrst sett fram formlega 1958-59 af Neil L. Wilson. Regluna setur hann fram sem svar við spurningunni: Ef viðmælandi þinn vísar til einstaklings með eiginnafni, hvernig er best að átta sig á því nákvæmlega hver einstaklingurinn sé sem viðmælandi þinn er að vísa til?

Dæmi sem Neil tekur er um viðmælanda sem fullyrðir fimm staðhæfingar um "Caesar":

(1) Caesar hertók Gallíu.

(2) Caesar byggði brú yfir Rínarfljót.

(3) Caesar var myrtur 15. mars.

(4) Caesar notaði torkennilegar setningargerðir.

(5) Caesar var kvæntur Boudica.

Samkvæmt örlætisreglu Neil er "Caesar" sá einstaklingur sem samsvarar flestum fullyrðingunum, og er því væntanlega Júlíus Caesar sem uppfyllir fyrstu fjögur skilyrðin.

Donald Davidson hefur sett regluna í annað form (sem byggir m.a. á fyrri útfærslum Quine). Davidson segir að við leggjum mestan skilning í orð og hugsanir annarra þegar við túlkum þau á þann veg sem bestar samskilning okkar (e. optimises agreement). Það er, að er við leggjum þann skilning í orð viðmælanda okkar sem samræmist mest okkar eigin skilningi og þekkingu, leiðir það okkur fyrir vikið til þess að við ætlum viðmælanda okkar sem oftast sannar skoðanir, ef möguleiki er á því.