Fjarvídd
Fjarvídd er í myndlist nálgun á framsetningu þrívíðra hluta á tvívíðum fleti sem líkir eftir því sem augað sér. Einkenni á fjarvídd er að hlutir smækka hlutfallslega eftir því sem þeir eiga að virðast fjarlægari sjónarhorni flatarins og þeir verða fyrir styttingu, það er línur sem liggja frá sjónarhorni flatarins styttast hlutfallslega miðað við línur sem liggja þvert á sjónarhornið.
List fornaldar notaðist við lárétt sjónarhorn, þar sem myndformum var raðað eftir láréttum línum, og þematískt sjónarhorn, þar sem stærð myndanna fór eftir mikilvægi myndefnisins. Kínverjar tóku að notast við samsíða sjónarhorn þegar á 2. öld. Listamenn fornaldar voru vel meðvitaðir um að hlutir sýndust smærri eftir því sem þeir fjarlægðust áhorfandann en sjaldgæft var að þeir kysu að nýta sér það. Á miðöldum var notast við samsíða sjónarhorn eða öfuga fjarvídd.
Stærðfræðilegur grunnur fjarvíddar var lagður á Endurreisnartímanum af listamönnum og stærðfræðingum í Flórens. Filippo Brunelleschi varð fyrstur til að kynna þá aðferð að láta allar hallalínur koma saman á láréttri sjónlínu. Aðrir listamenn, eins og Paolo Uccello, Masolino da Panicale og Donatello, voru fljótir til að taka upp þessa aðferð. Með ritgerðinni Della pittura frá 1435 sýndi Leon Battista Alberti hvernig átti að beita fjarvídd og um 1474 skýrði Piero della Francesca fjarvídd út frá evklíðskri rúmfræði í ritgerðinni De Prospectiva Pingendi.
Tegundir fjarvíddar eru þrjár; eins punkta, tveggja punkta og þriggja punkta (eftir fjölda hvarfpunkta).
