Skoða frumkóða fyrir Falklandseyjastríðið

{{Infobox military conflict
| conflict    = Falklandseyjastríðið
| partof = 
| image       = Argentine_prisoners_of_war_-_Port_Stanley.JPG
| image_size  = 300px
| caption     = Argentínskir stríðsfangar í [[Stanley]]
| date        = [[2. apríl]] – [[14. júní]] [[1982]] (2 mánuðir, 1 vika og 5 dagar)
| place       = [[Falklandseyjar]], [[Suður-Georgía og Suður-Sandvíkureyjar]] og hafið í kring
| territory   = 
| result      = Breskur sigur. Bretar halda Falklandseyjum.
| combatant1  = {{UK}} [[Bretland]]
| combatant2  = {{ARG}} [[Argentína]]
| commander1  = {{UK}} [[Margaret Thatcher]]
| commander2  = {{ARG}} [[Leopoldo Galtieri]]
| casualties1 = 
* 255 drepnir
* 775 særðir
* 115 teknir til fanga
| casualties2 = 
* 649 drepnir
* 1.657 særðir
* 11.313 teknir til fanga
}}
'''Falklandseyjastríðið''' var tíu vikna stríð milli [[Bretland|Breta]] og [[Argentína|Argentínumanna]] um yfirráð yfir [[Falklandseyjar|Falklandseyjum]], ásamt [[Suður-Georgía og Suður-Sandvíkureyjar|Suður-Georgíu og Suður-Sandvíkureyjum]], í Suður-[[Atlantshaf|Atlantshafi]] á vormánuðum [[1982]]. Deilur um yfirráð yfir eyjunum höfðu staðið lengi og [[herforingjastjórn]]in í Argentínu hugsaði sér að draga athygli almennings frá bágu efnahagsástandi og mannréttindabrotum með því að leggja eyjarnar undir sig með skjótum hætti og nýta sér þannig [[þjóðernishyggja|þjóðernishyggju]] til að þjappa þjóðinni saman við bakið á stjórninni. Argentínumenn töldu sig eiga stuðning annarra ríkja vísan, einkum [[BNA|Bandaríkjamanna]].

Stríðið hófst með innrás hers Argentínumanna á eyjunni [[Suður-Georgía|Suður-Georgíu]] [[19. mars]] [[1982]] og hernámi Falklandseyja og lauk með uppgjöf Argentínu [[14. júní]] [[1982]]. Hvorugur aðili gaf út formlega stríðsyfirlýsingu. Argentínumenn litu á aðgerðir sínar sem endurtöku eigin lands og Bretar litu á þetta sem innrás á breskt yfirráðasvæði.

Styrjöldin hafði víðtæk áhrif í löndunum tveimur. Í Argentínu jók það enn á vandræði herforingjastjórnarinnar og flýtti fyrir falli hennar, og í Bretlandi átti það þátt í að styrkja stjórn [[Margaret Thatcher|Thatchers]]. Stríðið er eina dæmið um nútímasjóhernað eftir [[Síðari heimsstyrjöldin]]a.

== Aðdragandi ==
{{Aðalgrein|Falklandseyjar}}
[[Mynd:Location_map_of_the_Falklands_–_Alternative_version_4.svg|thumb|230px|Kort sem sýnir Falklandseyjar]]
Kaflaskil urðu í samskiptum Breta og Argentínumanna varðandi eyjarnar þegar yfirmaður argentínska hersins, [[Leopoldo Galtieri]] hershöfðingi, steypti ríkjandi herforingjastjórn af stóli í [[desember]] [[1981]]. Vegna slæms þjóðfélagsástands og óróa ætlaði Galtieri að reyna að sameina þjóðina um einn hjartfólgnasta málstað hennar; endurheimt ''Las Malvinas''. Galtieri taldi ýmis teikn á lofti um að innrás á komandi mánuðum væri hagkvæm. Mikilvægastur var stuðningur Bandaríkjanna sem Galtieri taldi ótvíræðan. Argentínumenn gáfu tilefni til að ætla að innrás væri yfirvofandi með ýmsum leiðum og litu á skort á viðbrögðum frá Bretum sem merki um að þeir myndu ekki reyna að verja eyjarnar með valdi, enda gerðu þeir sér grein fyrir að argentínski herinn stæðist ekki hernaðarmátt Breta ef þeir kysu að beita honum.

=== Innrásin á Suður-Georgíu ===
Þann [[19. mars]] kom hópur argentínskra borgara upp búðum á Suður-Georgíu og dró argentínska fánann að húni. Breski landstjórinn óskaði eftir því við þá að þeir létu stimpla vegabréf sín, en þeir neituðu þar sem það hefði þýtt viðurkenningu á yfirráðum Breta yfir eyjunni. Sex dögum síðar, [[25. mars]], komu svo argentínskir sérsveitarmenn til eyjarinnar með herskipinu ''Bahía Paraiso'' og brátt bættist freigátan ''Guerrico'' við. Saman gerðu skipin árás á flokksdeild frá breska hernum sem fyrir var á eynni [[3. apríl]]. Orrustan stóð í tvær klukkustundir og lauk með sigri Argentínumanna sem misstu nokkra menn. Einn breskur hermaður særðist. Breskir borgarar og hermenn í [[Grytviken]] voru síðan fluttir burt frá eynni.

=== Innrásin á Falklandseyjar ===
Argentínski flotinn hafði verið að undirbúa innrás á Falklandseyjar í marga mánuði, enda var yfirmaður flotans, [[Anya flotaforingi]] harður stuðningsmaður aðgerðarinnar. Innrásartíminn var samt óheppilegur, því frá [[apríl]] til [[júlí]] er [[vetur]] á [[Suðurhvel jarðar|suðurhvelinu]]. Innrás í apríl myndi tákna sjóhernað við verstu aðstæður. Á móti kæmi að Bretar þyrftu að berjast í sama veðri 13.000 km frá heimalandi sínu.

Sjálf innrásin hófst morguninn [[2. apríl]] [[1982]]. Á eyjunum var fyrir lítill hópur breskra landgönguliða, en í stað þess að gefast upp fyrir innrásarliðinu var honum gefin skipun um að verja landhöfðingabústaðinn, auk þess að gera innrásarliðinu erfitt fyrir. Þrátt fyrir hetjulega vörn skipaði landstjóri Breta á eyjunum, [[Rex Hunt]], liðinu að gefast upp [[4. apríl]]. Bresku hermennirnir voru teknir höndum og sendir heim til Bretlands í gegnum [[Úrúgvæ]].

=== Viðbrögð SÞ ===
Hertaka Falklandseyja og Suður-Georgíu kom eins og þruma úr heiðskíru lofti yfir almenning í Bretlandi. Raddir um ábyrgð og afsagnir gerðust háværari með hverjum deginum sem leið. Einna hörðust var gagnrýnin á utanríkisráðherrann, [[Carrington lávarður|Carrington lávarð]] sem sagði af sér stuttu síðar.

Bandaríkjunum var mikið í mun að halda friðinn milli þessara tveggja bandamanna sinna. Argentína var mikilvægur hlekkur í stefnu Bandaríkjanna að koma í veg fyrir að [[Kommúnismi|kommúnistar]] næðu völdum í [[Suður-Ameríka|Suður-Ameríku]] og Bretar voru helstu bandamenn Bandaríkjanna í [[Evrópa|Evrópu]]. 

[[2. apríl]] hafði sendiherra Breta hjá [[Sameinuðu þjóðirnar|Sameinuðu þjóðunum]], [[Sir Alan Parson]], tekist að fá samþykkta í öryggisráðinu ályktun 502, sem fór fram á að Argentínumenn drægju herlið sitt burt frá eyjunum. Til þess að fá ályktunina samþykkta þurfti minnst 2/3 atkvæða sem gat reynst erfitt. [[Frakkland|Frakkar]] beittu stjórn [[Tógó]] þrýstingi. Fulltrúar [[Jórdanía|Jórdaníu]] höfðu ákveðið að greiða atkvæði gegn Bretum, en það breyttist þegar [[Margaret Thatcher]] hringdi í [[Hussein Jórdaníukonungur|Hussein Jórdaníukonung]] sem skipaði fulltrúum sínum að styðja Breta. Meira að segja tilraunir Argentínumanna til að fá [[Rússland|Rússa]] til að beita neitunarvaldi sínu fóru út um þúfur og þeir sátu hjá. Ályktun öryggisráðsins var mikið áfall fyrir Argentínumenn.  

Meðal ráðamanna í [[Washington D.C.|Washington]] voru skiptar skoðanir um deiluna. Sumir aðstoðarmenn forsetans töldu deilur um jafn fámennan eyjaklasa og Falklandseyjar vera of lítilvægilegt mál til að stofna sambandi við vinaþjóð í Suður-Ameríku í hættu. Aðrir bentu á að [[Atlantshafsbandalagið]] væri enn mikilvægara og svo var [[Ronald Reagan|Reaganstjórninni]] mjög í mun að hafa góð tengsl við stjórn Thatchers.  

=== Bretar vígbúast ===
Á sama tíma fyrirskipaði Margaret Thatcher breska hernum að vígbúast með það að markmiði að endurheimta eyjarnar. Á eyjunum settust nú að um 10.000 argentínskir hermenn. Argentínski herinn byggði skipulag sitt á bandaríska kerfinu líkt og er algengt í Suður Ameríku og víðar, með megináherslu á vopnabúnað í stað menntunar og þjálfunar hermanna. Þannig voru Argentínumenn töluvert betur búnir er Bretar. Aðalriffill þeirra var sá sami og Breta, þ.e. [[Belgía|belgíski]] [[FAL-riffilinn]], en munurinn var sá að argentínska útgáfan var sjálfvirk og gat þar með haldið uppi töluvert meiri skothraða en bresku rifflarnir. Nánast allur búnaður Argentínumanna, frá stígvélum upp í sprengjuvörpur, var betri. Algengt var að bresku hermennirnir stælu stígvélunum af látnum andstæðingum sínum enda héldu þau betur vatni.

Á móti kom að í argentínska hernum voru tvítugir lítt þjálfaðir drengir sem komu úr loftstlagi og landslagi gerólíku því sem var á Falklandseyjunum og áttu nú að verja eyjarnar fyrir einum stærsta og best þjálfaða her í heimi. Fyrst þurftu Bretar að koma liði sínu suður. Þeir þurftu síðan að sigra stærsta flota Suður-Ameríku og flugher sem réði yfir 200 flugvélum. Einn bresku yfirmannanna orðaði það þannig að þetta yrði engin lautarferð.

Mikilvægur hlekkur í aðgerðinni var [[Ascension-eyja]], lítil eyja í miðju [[Atlantshaf]]inu. <!-- ### Flytja á grein um Ascension ### Eyjan er um 88 [[Ferkílómetri|km²]] að flatarmáli og að undanskildum toppi [[Grænafjall]]s er hún þakin fíngerðri ösku. Eyjan, sem er bresk nýlenda, var upprunalega óbyggð þangað til Napóleon Frakklandskeisari var sendur í útlegð á nærstadda eyju, Sankti Helenu, árið [[1815]]. Bandaríkjamenn byggðu flugvöll á eyjunni á tímum [[Síðari heimsstyrjöldin|síðari heimstyrjaldarinnar]] og fengu síðar afnot af henni til að reisa þar geimferðastöð árið [[1957]]. --> Það sem gerði notkun eyjarinnar mögulega var tilvera [[Wideawake-flugvöllur|Wideawake-flugvallar]] sem á einni nóttu breyttist úr því að vera rólegasti flugvöllur heims í það að vera einn sá fjölfarnasti. Flugflutningadeild [[Konunglegi breski flugherinn|Konunglega breska flughersins]] myndaði strax [[loftbrú]] á milli eyjunnar og höfuðstöðva þeirra í [[Oxfordskíri]]. Opinberlega höfðu bandarísk yfirvöld á eyjunni ekki leyfi til að aðstoða Bretana en í reynd fluttu bandarískar flugvélar mikið af matvælum fyrir Breta.  

=== Flotadeildir Breta og Argentínumanna ===
[[4. apríl]] gaf Thatcher út formlega skipun þess efnis að flotinn skyldi leggja í haf út innan 48 klukkustunda frá innrásinni. Meðal stjórnmálamanna var almenn trú á að fælingarmáttur breska hersins myndi nægja til að ljúka deilunni án átaka. Fjöldinn allur af skipum úr kaupskipaflotanum var tekinn með valdi í þjónustu flota hennar hátignar. Þessi misliti hópur samanstóð m.a. af flutningaskipum, olíubirgðaskipum og ferjum. Stærst þeirra var skemmtiferðaskipið SS Canberra.  

Vitneskja breska flotans um þann argentínska var bundin við uppflettiritið ''Jane's fighting ships''. Argentínski flotinn var stærsti floti Suður-Ameríku árið 1982. Hann var þó töluvert smærri en sá breski. Mest munaði um flugmóðurskipið ''ARA Veinticinco de Mayo'' (''25. maí''), sem Bretar höfðu reyndar smíðað í lok seinni heimstyrjaldar. Fullklárað sem ''HMS Venerable'' var það selt til [[Holland]]s og nefndist þá ''Karel Voorman''. Hollendingar seldu argentínska flotanum skipið árið [[1968]] og höfðu Argentínumenn gert ýmsar umbætur á því. Aðalvopn skipsins voru átta bandarískar [[Skyhawk-sprengjuvélar]] og hinar fullkomnu [[Frakkland|frönsku]] [[Super Etendards-þotur]] búnar hinu skæða Exocet AM.39 skeytum. Exocet var franskt [[flugskeyti]] hannað til að granda skipum. Orrustuvélarnar slepptu skeytinu á nokkru færi og um leið tók ratsjá í nefi þess við og stýrði skeytinu í höfn.

Önnur flotadeild var mynduð í kringum aldursforsetann beitiskipið ''ARA General Belgrano''. ''Belgrano'' var smíðað árið [[1938]] af bandaríska flotanum og nefndist þá USS Phoenix. Það var eitt fárra skipa sem slapp óskaddað úr árás Japana á Perluhöfn í desember [[1941]].  Phoenix var selt argentínska flotanum árið [[1951]]. Árið 1982 hafði skipið verið búið Exocet MM.40 flugskeytum sem er stærri útgáfa af Exocet AM.39.  Í fylgd beitiskipsins voru tveir aldnir fyrrum bandarískir [[tundurspillir|tundurspillar]] smíðaðir í seinni heimstyrjöldinni, ARA ''Hipolito Bouchard'' og ''ARA Piedra Bueno'', sem báðir voru búnir Exocet skeytum. Belgranodeildin var að vissu leyti skipuð úreltum skipum en var engu að síður gríðaleg ógn fyrir breska flotann.

== Stríðið ==
=== Endurheimt Suður-Georgíu ===
<!-- ### flytja á greinina um Suður-Georgíu ###
Í miðju Suður-Atlantshafinu er að finna eyju þar sem vindinn lægir nánast aldrei. Hún ber hið heimsveldislega nafn Syðri-Georgía. Það var hinn kunni landkönnuður [[James Cook]] sem fann þessa eyju árið [[1775]].  Eyjan sem er eins og einmana steinn í miðju [[Atlantshaf]]inu er að mestu þakin [[Jökull|jökli]] (Fortuna jöklinum), vogskorin og með djúpa dali. Eina búseta á eyjunni árið [[1982]] var samfélag vísindamanna frá [[Breska Suðurheimskautsvísindastofnunin|Bresku Suðurheimskautsvísindastofnuninni (BAS). Höfuðstaður eyjarinnar heitir [[Grytviken]]. Nokkrar [[Noregur|norskar]] hval- og selveiðistöðvar voru starfræktar þar fram undir [[1965]], þegar hvalveiðar við eyjuna lögðust af1. 
-->
Bretar hófu aðgerðir til að endurheimta Suður-Georgíu með því að senda sérsveitarmenn [[21. apríl]]. Aðgerðirnar fóru illa af stað vegna vonds veðurs. Hópur [[SAS]] sérsveitamanna varð næstum úti á jökli einum. Þrjár þyrlur voru sendar til að koma þeim ofan af jöklinum en svo illa fór að tvær þeirra brotlentu. Þriðju þyrlunni tókst loks að koma mönnunum heilum á húfi til skips. Engin slys urðu á fólki.

Bresku herskipunum sem störfuðu undan Suður-Georgíu stafaði mikil hætta af argentínska kafbátnum ''Santa Fe''. Raunar hafði báturinn haft ísrannsóknarskipið ''HMS Endurance'' í sigtinu litlu áður, en skipherrann, [[Horatio Bicain]], þekkti einn yfirmanna skipsins og hlífði því. Tilangur fararinnar var að setja um 100 landgönguliða á land í [[Leith (Suður-Georgía)|Leith]]. 

Kafbátarleitarþyrlan Wessex III frá tundurspillinum ''HMS Antrim'' var á eftirlitsflugi þegar hún varð ''Santa Fe'' vör ofansjávar.  Þyrlan gerði árás með djúpsprengjum sem ollu aðeins minni háttar skemmdum. Stuttu seinna gerðu tvær Wasp-þyrlur frá ''HMS Endurance'' og Lynx-þyrlan frá ''HMS Brilliant'' aðra árás. Eitt úrelt AS.11-flugskeyti annarrar Wasp-þyrlunar fór í gegnum útsýnisturninn á ''Santa Fe'' án þess að springa. Einn bátsverja varð þó fyrir skeytinu og missti annan fótinn. Tundurskeyti frá Lynx tókst heldur ekki að granda kafbátnum. Skeytið, sem eltir hljóð frá skotmarkinu, fann ekki bátinn, enda var hann ofansjávar. Auk þessa létu þyrlurnar vélbyssukúlum rigna yfir bátinn.   

Breska herliðinu var flogið í tveim ferðum í land við [[Brown-fjall]] þaðan sem áætlað var að ráðast á argentínska setuliðið. Bretum til mikillar undrunar gáfust Argentínumennirnir upp þremur tímum síðar án þess að hleypa af skoti. Yfirmaður setuliðsins í Leith, Lagos að nafni, var eftir stríðið leiddur fyrir herrétt og sakaður um að hafa brotið þá meginreglu argentínska hersins að yfirmaður mætti ekki gefast upp fyrr en hann hefði hleypt af síðasta skoti sínu og að minnsta kosti tveir þriðju manna hans væru fallnir. Niðurstaða réttarins er ekki kunn. Degi síðar gafst Astiz yfirliðþjálfi upp ásamt fjórtán manna liði sínu í Leith. Alls var 151 Argentínumaður handtekinn.

=== Upphaf átaka ===
Þann [[30. apríl]] lýsti breska herstjórnin því yfir að Falklandseyjar væru algert bannsvæði. Þar með var öll umferð skipa og flugvéla, argentínskra og annarra, bönnuð.<br />
  
[[Mynd:Sea Harrier In Flight.jpg|right|thumb|Stóra-Bretlands flugvél ''Sea Harrier'']]
Undir lok mánaðarins reyndi á taugar bresku skipsáhafnanna og yfirmanns breska flotans, Woodwards flotaforingja. Argentínsk [[Boeing]] farþegaflugvél flaug ítrekað yfir flotanum og gat þar með gefið yfirmönnum argentínska hersins greinargóðar upplýsingar um staðsetningu bresku skipanna. [[Sea Harrier]] þotur voru jafnan sendar upp til að bægja vélinni frá. Woodward leitaði til yfirmanna sinna í [[Northwood]] og fékk að lokum leyfi til að skjóta vélina niður. Óboðni gesturinn hafði heimsótt flotann í þrjá daga í röð. En á fjórða degi ætlaði Woodward að skjóta hana niður með Sea Dart flugskeyti. Hefði hann gert það hefði hernaðaleiðangri Breta líklega lokið þar, því rétt áður en Woodward heimilaði skotið kom í ljós að um [[Brasilía|brasilíska]] farþegaflugvél var að ræða. Argentínska vélin lét ekki sjá sig oftar.

=== Bretar hefja aðgerðir ===
Hin eiginlega hernaðaraðgerð gegn Falklandseyjum hófst aðfaranótt [[1. maí]]. Stríðið hófst með lengsta flugi konunglega breska flughersins í allri sögu hans. Aðgerðin var nefnd „Black buck“ og fól í sér maraþonflug tveggja aldraðra [[Vulcan-sprengjuflugvél]]a alla leið frá Ascension til Falklandseyja (um 3.750 mílur) til þess að varpa sprengjum á Stanleyflugvöll. Þessi leiðangur útheimti þátttöku fimmtán [[Victor-eldsneytisflugvél]]a og eldsneytis að andvirði um tveggja milljóna punda.  

Deilt hefur verið um árangurinn af leiðangrinum. Til dæmis þurfti önnur Vulcan-þotan að snúa við tiltölulega snemma þar sem gluggi í stjórnklefanum vildi ekki lokast. Hin ótrúlega flókna eldsneytisáætlun stóðst glæsilega þrátt fyrir að ókyrrð í lofti ylli nokkrum skemmdum á eldsneytisbúnaði. Mestu vonbrigði leiðangursins voru samt þau að af 21 sprengju sem var varpað hitti aðeins ein sjálfa flugbrautina. Þrátt fyrir allt var tilgangi árásinar náð, þ.e. að hindra hraðskreiðar flugvélar argentínska flughersins í að athafna sig á vellinum.  

=== Fyrstu flugorrusturnar ===
Þennan sama dag mættust flugvélar þjóðanna í fyrstu flugorrustum stríðsins. Þrjár argentínskar [[Mirage-flugvél]]ar freistuðu þess að skjóta niður tvær Harrier-þotur sem voru á eftirlitsflugi austur af eyjunum. Mirage-þoturnar, sem voru töluvert hraðfleygari, skorti mjög flugþol og þegar þær urðu varar við Harrier-þoturnar sneru þær við. Bresku flugmönnunum tókst að koma andstæðingum sínum gjörsamlega í opna skjöldu og skutu eina Mirage-þotuna niður. Önnur argentínsk vél varð hins vegar fyrir því óláni að vera skotin niður af loftvarnasveitum argentínska setuliðsins.

Fyrstu loftorrusturnar höfðu sýnt yfirburði bresku Harrier-þotanna og sérstaklega bresku flugmannanna. Bandaríska [[Sidewinder AIM-9L]] flugskeytið sem var aðalvopn Harrier-þotanna hafði sannað yfirburði sína yfir franska [[Matra-flugskeyti]]nu sem Argentínumenn notuðu. Aðalmunurinn fólst í því að Sidewinder-skeytið leitaði uppi hitaútblástur skotmarksins meðan Matra notaðist við ratsjábylgjur. Síðarnefnda aðferðin var á þessum tíma orðin úrelt vegna ratsjárbylgjunema sem er að finna á nútíma orrustuþotum sem gerði þeim kleift að forðast skeytin.

=== ''Belgrano'' sökkt ===
Á meðan argentínski flugherinn átti á brattan að sækja gegn flugmönnum konunglega flotans, freistaði Allara flotaforingi um borð í ''ARA 25 Mayo'' að ráðast á breska flotann þann [[2. maí]]. Floti Allara, sem var staddur um 300 mílum norðvestur af þeim breska, var á góðri leið með að koma Woodward og flota hans í opna skjöldu, ef ekki hefði komið til njósnaflug Ians Mortimers lautinants sem af algjörri tilviljun fann flotann. Fyrirhuguð árás Skyhawk-sprengjuflugvélanna um borð í argentínska flugmóðurskipinu fór út um þúfur sökum skorts á vindi, en það er afar sjaldgæft í Suður Atlantshafinu. 

Fyrir sunnan eyjuna var kafbáturinn ''HMS Conqueror'' hins vegar búinn að finna [[beitiskip]]ið ''ARA General Belgrano''. Woodward hafði því góðar upplýsingar um staðsetningu þess. Woodward taldi argentínska flotann vera að leiða sig í gildru. Engar sannanir hafa fundist um hvort Belgrano hafi átt að taka þátt í árás Allara. Woodward taldi nú ofar öllu að sökkva [[Belgrano]] en þar sem Belgrano var fyrir utan bannsvæðið var ljóst að það gæti litið illa út fyrir Breta að sökkva jafn stóru skipi á jafn viðkvæmum tíma. Woodward varð þó ekki hnikað. Eftir mikið þras meðal ráðamanna í Northwood fékkst leyfið frá forsætisráðherranum. Skilaboð voru tafarlaust send til kafbátsins en vegna bilunar komust þau ekki til skila fyrr en eftir nokkra töf. 
 
Svo virðist sem hvorki Belgrano né fylgdartundurspillarnir tveir hafi haft kveikt á hljóðsjám sínum og því verið einskis varir um ferðir breska kafbátsins. Skipherra ''HMS Conqueror'' hafði val um tvær tegundir af tundurskeytum. Annars vegar skeyti sem hannað var fyrir seinni heimstyrjöld eða nýtt fullkomið tundurskeyti. Eldra skeytið var skammdrægara en hafði stærri sprengjuhleðslu sem var talinn eiga meiri líkur á að rjúfa brynvörn argentínska beitiskipsins. 
	
Belgrano varð fyrir tveim tundurskeytum sem rufu göt á síðu skipsins. Svo virðist sem vatnsheld skilrúm skipsins hafi ekki verið lokuð.  Belgarano hafði verið eitt af fáum skipum Bandaríkjanna til að sleppa óskaddað frá árás [[Japan]]a á Perluhöfn 1941 en var nú skráð í sögubækurnar sem fyrsta skipið til að vera sökkt af kafbáti frá lokum seinni heimstyrjaldar.

''Conqueror'' hraðaði sér af vettvangi. Tundurspillarnir reyndu í örvæntingu sinni að granda kafbátnum með djúpsprengjum en án árangurs. Af áhöfn skipsins, um 1042 mönnum, létust 368. Hár aldur skipsins og léleg þjálfun og röng viðbrögð áhafna tundurspillanna áttu sinn hlut í mannfallinu.

=== Viðbrögð við árásinni ===
Viðbrögð heimsins létu ekki á sér standa. Ríki Suður-Ameríku voru sérstaklega harðorð gagnvart Bretum og stuðningur meðal Frakka, [[Spánn|Spánverja]] og [[Ítalía|Ítala]] fór þverrandi. Eftir á að hyggja var þetta ef til vill mikilvægasti hernaðarsigur Breta í stríðinu eða eins og yfirmaður flotans í [[London]], Fieldhouse flotaforingi, orðaði það síðar: „Við skárum hjartað úr argentínska flotanum“. Tveimur dögum síðar svöruðu Argentínumenn fyrir sig útséð varð um frekari friðarviðræður.

=== ''HMS Sheffield'' sökkt ===
Árdegis [[4. maí]] höfðu [[Augusto Bedacarratz]] yfirlautinant og [[Armando Mayora]] liðþjálfi lagt af stað frá bækistöð sinni á [[Eldland]]i á [[Super Etendards]]-þotum sínum. Klukkan 08:15 hafði argentínsk Neptune-könnunarflugvél greint ratsjásendingar sem taldar voru frá breska flotanum. Tilgangur leiðangurs þeirra var að granda öðru eða báðum bresku flugmóðurskipunum með nýjum [[Exocet AM.39]] flugskeytunum.

Flugmóðurskipin voru eðlilega það mikilvægasta sem Woodward hafði á að skipa. Öryggi þeirra var því fyrir mestu og því var lögð áhersla á að halda þeim jafnan í hæfilegri fjarlægð frá fluggeisla argentínskra flugvéla. Í kringum þau myndaði svo flotinn fimm laga varnarmúr. Harrier-þoturnar og flugskeyti mynduðu aðalvörnina en birgðaskip voru einnig vísvitandi látin umkringja skipin til þess að villa um fyrir Exocetflugskeytinu.

Um kl 11:00 skutu þeir Bedacarratz og Mayora flugskeytum sínum og sneru við. Ratsjámerkið sem Neptune vélin hafði greint reyndust ekki vera flugmóðurskipin heldur tundurspillarnir ''Glasgow'', ''Coventry'' og ''Sheffield'', sem voru notaðir sem viðvörunarkerfi fyrir flotann. ''Glasgow'' greindi ratsjámerki annarrar Super Etendards vélarinnar og sendi á loft tálbeitu (litlar álflyksur sem tæla ratsjá flugskeyta) og sneri jafnframt stefninu í átt að ógninni (til að mynda sem minnst ratsjárendurvarp). Nokkuð hafði borið á fölskum viðvörunum um morguninn og dagana áður, svo yfirmaður samræmdra loftvarna um borð í ''Invincible'' hafði fyrirvara á viðvörunum ''Glasgow''. En á meðan stefndu Exocetskeytin í átt að ''Sheffield''.

Syðst (og næst flugskeytunum) í varnarlínunni var eitt reyndasta herskip Breta í loftvörnum á þessum tíma. Nokkrum vikum áður hafði áhöfn ''Sheffield'', undir stjórn hins reynda Sam Salts kafteins, sýnt glæsilega frammistöðu í loftvarnaræfingum. Menn hafa deilt um hvað raunverulega gerðist. Ein skýringin, og ef til vill sú mikilvægasta, er að á sama tíma var skipið að senda reglubundin skilboð í gegnum gervihnattabúnaðinn SCOT. Við það að SCOT búnaðurinn var í gangi gat komið í veg fyrir að ratsjár skipsins greindu ratsjárbylgjur Super Etendard vélarinnar og Exocetskeytins. Önnur skýring sem án efa hefur átt sinn þátt í atburðarásinni var að hvorki skipherrann né tveir sérhæfðir vopnaforingjar (PWO Principle Weapons Officer) voru staðsettir í aðgerðamiðstöðinni á þessum tíma. Það telst í sjálfu sér ekki vítavert en svo virðist hins vegar að gleymst hafi að setja einhvern til ábyrgðar. Annað flugskeytið hitti Sheffield um mitt skipið nokkru fyrir ofan sjólínu og braust djúpt inn í skipið. Menn eru ekki sammála um hvort skeytið hafi í raun sprungið, en óbrunnið eldsneyti flugskeytisins gerði engu að síður mikinn skaða og fyllti skipið á örskammri stundu af kolsvörtum eitruðum reyk. Sheffield átti ekki á hættu á að sökkva, en þar sem það var rafmagnslaust gat það ekki varið sig. Um kl. 17 ákvað Salt skipherra að skipa áhöfninni að hörfa frá borði.   

Alls létust 20 sjóliðar og aðrir 24 særðust í árásinni. Af þessu lærðu Bretar hversu mikilvægt var að hafa sérhæfðar viðvörunarflugvélar tiltækar. Síðustu slíku vélarnar sem konunglegi flotinn notaðist við, Fairey Gannet, höfðu horfið úr notkun með síðasta stóra flugmóðurskipinu ''HMS Ark Royal'' nokkrum árum áður. ''Sheffield'' og systurskip þess höfðu verið að veita slíka þjónustu. Mikilvægi slíkra véla kemur aðallega til vegna lögunar jarðar sem veldur því að meira að segja langdrægustu ratsjárkerfi heims mynda svarta bletti. Í kjölfarið var nokkrum [[Sea King]]-þyrlum breytt og þær teknar í notkun undir lok stríðsins. Einnig lærðist þeim að framvegis yrði að taka viðvaranir alvarlega. Raunar töldu menn fyrst að um tundurskeytaárás hefði verið að ræða og eyddu miklum tíma í að hafa upp á ímynduðum kafbátum um allt Atlantshafið. ''HMS Sheffield'' sökk sex dögum síðar og er nú friðlýst stríðsgröf þeirra 19 sjóliða sem þar liggja.

=== Árás á ''HMS Glasgow'' og ''HMS Brilliant'' ===
[[12. maí]] sendi Woodward ''HMS Glasgow'' og ''HMS Brilliant'' norður fyrir Austur-Falklandseyjar. Viðbrögð Argentínumanna létu ekki á sér standa. Átta Skyhawk-þotur voru sendar til að gera árás á skipin. [[Sea Harrier]]-þoturnar voru í miðjum vaktaskiptum og upp úr hádegi birtist fyrri flugvélasveitin á ratsjám ''Brilliant''. ''Glasgow'' brást til varnar og reyndi að skjóta skotmörkin niður með Sea Dart flugskeytum. En flaugarnar vildu ekki fara á loft þar sem [[salt]] hafði gert skotpallinn óvirkan. Á ''Brilliant'' hröðuðu menn sér að gera Sea Wolf kerfið tiltækt. Kerfinu var hér í fyrsta sinn beitt í stríði. Tvær Skyhawkvélar voru skotnar niður og sú þriðja beygði frá brennandi flökum hinna tveggja. Fjórða þotan náði að varpa einni sprengju, en hún missti marks. Eftir að hafa varpað sprengjunni á ''Glasgow'' villtist hún inn á bannsvæði argentískra flugvarnaliða og var skotin niður.

Innan fimm mínútna birtist seinni sveitin. Að þessu sinni tók Sea Dart-kerfi ''Glasgow'' við sér og hafði uppi á skotmörkunum, en þá kom upp dularfull bilun í skotpalli skipsins og ''Brilliant'' þurfti að taka við að nýju. Að þessu sinni brást Sea Wolf-kerfið og flugvélarnar gátu varpað sprengjum á ''Glasgow'' óáreittar. Aðeins ein sprengja hæfði skipið og fór inn í það öðrum megin og út hinum megin án þess að springa. Einu skemmdirnar voru rofnir rafmagnskaplar og vatnsleki sem varð þó til þess að ''Glasgow'' þurfti að fara heim fyrst allra skipanna í flotanum. 

<!-- ### Færa á greinar um flugskeytakerfin? ###
Það hafði reynst hálfgert lán í óláni að argentínski flotinn vissi um veikleika Sea Dart flugskeytakerfisins, það er veikleika kerfisins til að greina skotmörk sem fljúga nálægt sjónum. Argentínsku flugtækniliðarnir gerðu sér ekki grein fyrir var að sprengjurnar höfðu ekki sprungið þar sem þær voru stilltar til að springa í töluvert meiri hæð. Á móti kom að það var mikið áhyggjuefni hversu flugskeytakerfin höfðu brugðist á úrslitastundu. Tæknimenn frá Bretlandi voru fljótir að lagfæra tölvubilunina sem hafði komið upp í Sea Wolf kerfinu.  Ástæðan fyrir því að Sea Dart skeytið vildi ekki fara á loft átti sér dýpri rætur. Í upprunalegum teikningum af ''Sheffield'' tundurspillunum var gert ráð fyrir að skipið væri lengra, og þar með minni líkur á að sjór gengi yfir skotpallinn. Stjórnmálamennirnir höfðu hins vegar skorið lengdina niður og þar með sparað stálið sem fór í smíði skipanna, en það hafði sannast að þegar á hólminn kom að mikilvægara var að allur dýri tæknibúnaðurinn sem báðar þjóðir réðu yfir stæðist allar kröfur sem til hans voru gerðar. 
-->
=== Herinn sendur á vettvang ===
[[25. maí]] hafði breska ríkistjórnin ákveðið að senda liðsauka suður á bóginn. Liðsaukinn var þrjú herfylki og mynduðu þau 5. stórfylkið, undir stjórn [[Tony Wilson]]s stórfylkisforingja. Herfylkin voru: 1/7. herfylki [[Gúrkahersveit]]ar [[hertoginn af Edinborg|hertogans af Edinborg]], 1. herfylki velsku varðanna og 2. herfylki skosku varðanna. Gúrkahersveitin sækir stærstan hluta mannafla síns til [[Nepal]], samkvæmt friðarsamningum þjóðanna [[1815]].  Hermenn frá Nepal höfðu barist í báðum heimstyrjöldunum fyrir hönd Breta og voru taldir með best þjálfuðu hersveitum í heimi. Valið á hinum herfylkjunum var öllu umdeildara.  

Bæði herfylkin þjónuðu á þessum tíma sem lífverðir Englandsdrottningar, velsku verðirnir í [[Windsor]] en þeir skosku við [[Buckinghamhöll]]. Sveitirnar eru engu að síður þjálfaðir í venjulegum hernaði en fá eðli málsins samkvæmt minni þjálfun en aðrar sveitir breska hersins. Strangur agi og mikil hefð var talin vega upp á móti reynsluleysi þeirra. Þar með var væntanlegur innrásarher Breta orðinn átta herfylki eða um 10.000 menn. Þetta var stærsti her sem Bretar höfðu beitt frá lokum Seinni heimstyrjaldar. Til að flytja þennan mikla mannafla var mesta djásn breskra skipasmíða, ''SS Queen Elisabeth II'', tekið á leigu.

=== Landganga Breta ===
{{Aðalgrein|Orrustan um Falklandseyjasund}}
Um morguninn [[21. maí]] gengu Bretar í land á Falklandseyjum. Valinn var djúpur fjörður á vesturhluta Austureyjunnar, [[San Carlos-fjörður]]. San Carlosfjörðurinn skiptist miðja vegu í tvo firði. Í þeim nyðri er að finna húsaþyrpinguna [[Port San Carlos]]. <!-- ### Færa á grein um Port San Carlos ###Port San Carlos líkist flestum öðrum samfélögum eyjanna, þ.e. myndað af nokkrum húsum sem liggja á víð og dreif. Innan samfélagsins er jafnan að finna kaupmann og umsjónarmann staðarins, fjárhús, en sauðfjárrækt er aðalatvinnuvegur eyjanna(ferðamennska jókst upp úr öllu valdi eftir stríðið). Í syðri firðinum er að finna annað slíkt samfélag: San Carlos.  ### --> Þykk skýjahula lá lágt yfir sundinu þegar landgangan hófst, besta veður sem Bretar gátu vænst. Nútíma landgönguhernaður gerir yfirleitt ráð fyrir því að þyrlur séu notaðar og breski sjóherinn hafði raunar verið fyrstur til að nota þá aðferð í [[Súesdeilan|Súesdeilunni]] [[1956]], en þar sem ekkert [[þyrlumóðurskip]] var tiltægt neyddust Bretar til að nota landgöngupramma. Innrásin var því lítið frábrugðin [[Innrásin í Normandí|innrásinni í Normandí]] fimmtíu árum fyrr.  
<!-- Flytja á aðalgrein
Fjögur svæði voru tilgreind sem landgöngustaðirnir: Græna ströndin við Port San Carlos, þar sem 3. herfylki fallhlífasveitarinnar átti að ganga á land; Bláa ströndin nr. 1 við San Carlos. Þar átti 40. landgönguliðaherfylkið að ganga á land. Menn Herberts Jones ofursta í 2. herfylki fallhlífasveitarinnar áttu að lenda á Bláu ströndinni nr. 2, þaðan sem þeir áttu að hertaka [[Sussexfjöll]] sem gnæfa yfir syðri hluta San Carlosfjarðarinns. 45. landgönguliðaherfylkið átti að ganga á land á Rauðu ströndinni, við yfirgefið sláturhús kennt við Ajaxflóa.
-->

Um kl. 10:30 hóf argentínski flugherinn linnulausar loftárásir á breska flotann í Falklandseyjasundi. Varnir Breta í sundinu byggðust aðallega á [[Sea Harrier]] þotum, en vandamálið var að skipið sem átti að samhæfa varnirnar, ''HMS Antrim'', gat ekki greint óvinavélarnar fyrir háum fjöllum fyrr en þær voru komnar inn í sundið, en þá var það orðið alltof seint. <!-- Há fjöllin gerðu það að verkum að herskip Breta höfðu töluvert minni tíma til að undirbúa sig fyrir árás en gerðist úti á rúmsjó. Argentínsku flugmennirnir áttu einnig í erfiðleikum vegna fjallanna.  Þar sem þeir flugu lágt gafst þeim mjög takmarkaður tími til að miða sprengjunum sínum á skotmörkin og á sama tíma að forðast alla þá stórskotahríð sem skipin sendu frá sér í sjálfsvörn. Annað vandamál var að sprengjurnar sem þeir notuðu, flestar bresksmíðaðar, voru hannaðar með það í huga að vera varpað úr ákveðinni hæð. Flestir flugmennirnir flugu töluvert lægra en ráð var fyrir gert þannig að sprengjurnar áttu það til að springa ekki. Sumir töldu eðlilegt að Argentínumenn tækju meiri áhættu en þá hefðu þeir átt á hættu að missa fleiri vélar en á móti getað sökkt fleiri skipum. En það verða að teljast eðlileg viðbrögð hjá argentínsku flugmönnunum að hugsa fyst og fremst um sitt eigið öryggi!-->

Fyrsti hluti árársinnar stóð frá 10:30 til 13:00. Eftir átök morgunsins kom smáhlé í aðgerðir Argentínumanna. Síðdegis hófst seinni hluti orrustunnar um Falklandseyjasundið; hún stóð yfir í um eina klukkustund og skildi eftir sig miklu meiri eyðileggingu. <!-- ''HMS Broadsword'' varð fyrir vélbyssuskothríð en slapp án teljandi skemmda. ''HMS Antrim'' varð einnig fyrir vélbyssuskorthríð sem olli ekki umtalsverðum skemmdum en særði um sjö sjóliða, þar af einn sem missti sjónina. Stuttu seinna var gerð önnur árás og að þessu sinni vörpuðu Argentínumenn sprengjum. Ein sprengjan gekk inn í ''HMS Antrim'' aftarlega þar sem hún fór meðal annars í gegnum Sea Slug flugskeytageymslu og endaði á salerni hæð fyrir neðan án þess að springa, einum skipverjanna sem var að nota salernið til mikils léttis. Hefði sprengjan sprungið í Sea Slug geymslunni hefði skipið án efa sprungið í loft upp.  Stuttu seinna fékk ''HMS Ardent'' einnig að finna fyrir argentínska flughernum.  Nokkrar Skyhawk þotur höfðu flogið yfir skipið, en eina teljandi skemmdin var beyglað ratsjármastur. Fjórar argentínskar vélar voru skotnar niður á þessum tíma. Broadsword grandaði einni Mirage þotu með Sea Wolf flugskeyti og Sea Harrier þotur skutu niður eina Pucara og tvær Skyhawk þotur.  

Eftir átök morgunsins kom smáhlé í aðgerðir Argentínumanna. Síðdegis hófst seinni hluti orrustunnar um Falklandssundið; hún stóð yfir í u.þ.b. eina klukkustund og skildi eftir sig miklu meiri eyðileggingu. Fyrst var það Leander freigátan ''HMS Argonaut''. Sex Skyhawk-vélar urðu á vegi skipsins og gerðu árás. Alls vörpuðu vélarnar tíu spengjum og af þeim hittu tvær skipið. Fyrri sprengjan fór í gegnum díselolíugeymi og staðnæmdist í miðju Sea Cat flugskeytageymslu. Sprengjan sprakk ekki en ísköld díselolía sem lak úr geyminum kæfði eldinn. Hin sprengjan lenti á milli ketilsrýmisins og vélarúmsins og eyðilagði stýrisbúnað og gírkassa skipsins.  Ef ekki hefði verið fyrir skjót handtök þriggja skipverja þá hefði skipið siglt upp í fjöru. Tveir sjóliðar létu lífið. ''Argonaut'' var úr leik og þurfti að halda heim. 

Stuttu seinna urðu þrjár Daggerorrustuþotur á vegi freigátunnar ''HMS Ardent''. Af einhverri ástæðu vildi Sea Cat kerfið ekki láta að stjórn, þá var 4,5 þumlunga fallbyssan óvirk þar sem árás Dagger vélanna var gerð aftan frá og byssan því gagnslaus. Tvær sprengjur hittu skipið. Sú fyrri lenti á flugskýlinu, og það sem verra var, sprengdi tundurskeyti sem var þar rétt hjá. Seinni sprengjan lenti í hluta af vélarrúminu en sprakk þó ekki. ''Ardent'' reyndi nú að forða sér í skjól norður í San Carlosfirðinum. En tvær loftárásir fylgdu og voru þær báðar gerðar á skut skipsins. Alls létust 22 í árásunum og nokkrir til viðbótar særðust. Mest munaði um að flestir þeir sem létust í seinni árásinni voru að reyna að aðstoða þá sem höfðu lent í fyrri árásinni á flugskýlið. ''Ardent'' var nú stjórnlaust og mikill leki kominn að skipinu. Að lokum neyddist skipherrann, Alan West, að skipa svo fyrir að skipið yrði yfirgefið. Allar árásarvélarnar sluppu óskaddaðar að undanskilinni einni Skyhawk vél sem brotlenti þegar hún kom inn til lendingar. ''HMS Brilliant'' varð einnig fyrir árás stuttu seinna. Skemmdir á skipinu urðu ekki stórvægilegar þó að vélbyssuskothríð gerði Sea Wolf kerfið óstarfhæft, tímabundið að minnsta kosti.   -->

Þegar kvölda tók þann 21. maí 1982 linnti árásum Argentínumanna. Sjálf innrásin hafði tekist framar vonum og mannfall ekkert, að undanskildum þrem þyrluflugmönnum. Sjóherinn hafði hins vegar misst 25 menn. Eitt skip var sokkið, tvö mjög sködduð, tvö önnur minna löskuð og tvö (''Plymouth'' og ''Yarmouth'') höfðu sloppið alveg. Hlutverk herskipanna hafði ávallt verið að draga athyglina frá „verðmætari“ skipum flotans. Hefðu argentínsku flugmennirnir til dæmis gert árás á farþegaskipið ''Canberra'' hefði það valdið miklu meiri skaða. Út frá því sjónarmiði hafði framganga herskipanna skilað því sem til var ætlast. Talið er að þrettán argentínskar flugvélar hafi verið skotnar niður þennan dag.

Menendez undirhershöfðingi taldi aðeins um tvö herfylki að ræða og að innrásin ætti að slá ryki í augu Argentínumannanna. Hin raunverulega árás Breta yrði án efa gerð nær Stanley. Í [[Buenos Aires]] þrýsti Galtieri hershöfðingi mjög á Menendez að reyna að bregðast við innrásinni. Máttlitlir könnunarleiðangrar argentínskra sérsveitamanna var það eina sem Menendez mátti við enda bjó her hans yfir afar litlum sóknarmætti. Árangur þeirra varð heldur ekki til að styrkja hann því hermennirnir neyddust til að leita á náðir Breta þegar kuldinn fór að segja til sín. Menendez hélt sig því við upprunalegu áætlunina, þ.e. að leggja allt kapp á að halda Stanley.
<!--
Skýjahula þann [[22. maí]] gaf áhöfnum bresku herskipanna verðskuldað frí. ''HMS Antelope'' hafði þá bæst í hópinn og leysti af sokkið systurskip sitt, ''HMS Ardent''. Næsta dag, eða þann 23. maí, sneru Argentínumennir aftur. Fjórar Skyhawk þotur flugu lágt í suður upp Falklandssund og inn í San Carlosfjörðinn. Þaðan flugu þær yfir Fanninghöfðann norðan við mynni fjarðarins án þess að hrófla við skipunum sem þar voru. Stuttu seinna birtust tvær þeirra aftur og að þessu sinni stefndu þær í átt að ''HMS Broadsword'' og Antelope en án þess þó að fylgja eftir með árás. Svo virðist sem það hafi verið gert viljandi því stuttu seinna birtust hinar þoturnar úr gagnstæðri átt og flugu afar lágt yfir ''Antelope'' og vörpuðu sprengjum. Önnur vélin var skotin niður af loftvarnarbyssum ''Antelope'' en hin slapp. Sem fyrr var árás Argentínumannanna gerð í of lítilli hæð þannig að sprengjurnar tvær sprungu ekki heldur enduðu ósprungnar inn í miðju skipi. Einn lést og tveir særðust í árásinni.

Tveir sprengjusérfræðingar frá mannvirkjadeild hersins voru fengnir til að gera sprengjurnar óvirkar. En ekki vildi betur til en svo að önnur sprengjan sprakk. Annar sprengjusérfræðinganna lést en hinn missti handlegg. Á stuttum tíma varð allt alelda. Öll áhöfnin sem hafði áður safnast saman uppi á dekki skipsins var í flýti flutt yfir í nærliggjandi skip. Eldurinn náði að komast í Sea Cat flugskeytageymsluna og olli það mikilli sprengingu sem klauf skipið í tvennt svo það sökk á örskammri stundu. -->

=== Árásin á ''Broadsword'' og ''Coventry'' ===
[[25. maí]] er þjóðhátíðardagur [[Argentína|Argentínu]] og Bretar töldu afar líklegt að argentínska stjórnin myndi nota þennan dag til að freista þess að greiða Bretum náðarhöggið. Norður af Falklandseyjasundi voru [[freigáta]]n HMS ''Broadsword'' og [[tundurspillir]]inn HMS ''Coventry'' á vakt frá 22. maí. Hinn reyndi skipherra ''Broadsword'', [[Bill Canning]],, hafði stungið upp á því við yfirmann sinn, [[Sandy Woodward]] flotaforingja, að skipin yrðu staðsett þar til að styrkja loftvarnakerfi Breta, svo unnt yrði að láta skipin í sundinu vita af væntalegum árásum í tíma. ''Coventry'' var ætlað að beita langdrægum [[Sea Dart]] flugskeytum. Woodward og starfslið hans höfðu ekki búist við atlögu úr þessari átt.  Árásin var nánast eins og árásin á HMS ''Broadsword'' átti að hafa það hlutverk að verja skipin með [[Sea Wolf]] flugskeytum ef einhver skotmörk slyppu í gegn.

Sjónarmið skipherranna um hvernig þessi „flugskeytagildra“ skyldi útfærð voru afar ólík. [[David Hart-Dyke]], skipherra ''Coventry'', vildi staðsetja skipin utar þannig að eyjarnar trufluðu ekki [[ratsjá]]rkerfi þeirra. Canning taldi hins vegar mikilvægara að skipin væru í talstöðvarsambandi við skipin í Falklandseyjasundinu og því væri ráðlegast að vera nær landi. Canning hafði meiri reynslu og sjónarmið hans urðu ofan á.  

Þennan dag hélt argentínski flugherinn sínu striki og gerði árásir á flotann í sundinu, en án teljandi árangurs. Fyrir utan biðu svo ''Coventry'' og ''Broadsword'' og freistuðu þess að skjóta niður flugvélar á heimleið. Um borð í Coventry var spænskumælandi yfirmaður. Hann hleraði einn argentínska flugmanninn senda upplýsingar um staðsetningu skipanna til Argentínu. Skipherrarnir ákváðu samt að halda um kyrrt.

Sex [[Skyhawk]] sprengjuþotur lögðu af stað frá Argentínu með þeim tilgangi að ráðast á skipin. Tvær þotanna neyddust til að snúa við vegna bilana en hinar fjórar héldu förinni áfram. Þær flugu yfir Vestur-Falklandseyjar líkt og þær væru að fara að gera árás á skipin í San Carlosfirði, en beygðu snögglega af leið og flugu norður í átt að skipunum. Ratsjárkerfi Broadsword varð fljótt vart við vélarnar en Sea Dart kerfi ''Coventry'' gat hins vegar ekki náð þeim fyrr en þær kæmu yfir sjó. Tvær Sea Harrier þotur voru til taks og flugumferðarstjórinn um borð í Coventry leiðbeindi flugmönnunum á skotmörkin. En um leið og Sea Harrier þoturnar voru komnar í nærri því örugga stöðu til að skjóta vélarnar niður, skipaði ''Coventry'' þeim að láta vélarnar óáreittar þar sem ''Coventry'' hugðist skjóta þær niður með Sea Dart flugskeytakerfinu. Þetta voru reginmistök.  

Sea Dart flugskeytin misstu marks. Tvær Skyhawk vélanna flugu nú í átt að ''Broadsword''. ''Broadsword'' gerði Sea Wolf flugskeytin tilbúin, en þá kom óvænt bilun í ljós. Ratsjá Sea Wolf kerfisins greindi tvö skotmörk nánast hlið við hlið, réði ekki við það og slökkti á sér. Of skammur tími var til að endurstilla kerfið og þrjár sprengur féllu á skipið. Tvær misstu marks en sú þriðja fór í gegnum það og eyðilagði [[Lynx þyrla|Lynx-þyrlu]] skipsins um leið og hún lenti í sjónum án þess að springa. Hinar tvær Skyhawk vélarnar birtust þá allt í einu. Broadsword tókst að miða vélarnar út með Sea Wolf skeytunum en þá beygði ''Coventry'' í veg fyrir Broadsword þannig að Canning neyddist til að aflýsa skotinu. ''Coventry'' var á flótta undan árásinni. Þrjár sprengjur féllu og sprungu allar. Ástæðan var talin vera sú að nokkrum dögum áður hafði heimsþjónusta breska ríkisútvarpsins BBC birt frétt um það af hverju sprengjur Argentínumannanna spryngju ekki. Í Argentínu var því brugðið á það ráð að nota franskar sprengjur búnar [[hvellhetta|hvellhettu]] sem sprakk við högg. ''HMS Coventry'' sökk á skömmum tíma og 19 skipverjar létu lífið. Mistök á mistök ofan höfðu kostað Breta sitt fjórða skip í stríðinu.

=== Árás á flugmóðurskipaflotann ===
Aðeins tveim mínútum eftir að fréttirnar um endalok ''Coventry'' bárust flaggskipinu ''HMS Hermes'' var gerð árás á flugmóðurskipaflotann. Tvær [[Super Etendards]] vélar búnar sínu [[Exocet-flugskeyti]]nu hvor nálguðust nú flotann úr norðri. Flugmennirnir flugu lágt uns þeir greindu flotann á ratsjárskjám, þá hækkuðu þeir flugið, skutu flugskeytunum og sneru við. Á vegi annars flugskeytisins varð ''HMS Ambuscade'', systurskip ''Ardents'' og ''Antelope''. Þetta sama skip hafði orðið fyrst til að greina ratsjármerki Etendard-vélarinnar og lét flotann vita. Snögg viðbrögð voru mikilvæg og skipið skaut nú upp tálbeitum (Chaff-álflygsum) til að afvegaleiða ratsjársendi flugskeytisins. Það tókst og flugskeytið beygði frá Ambuscade en stefndi nú beint á risaflutningaskipið ''MV Atlantic Conveyor''.  

''MV Atlantic Conveyor'' hafði verið með flotanum í aðeins sex daga. Um borð var ýmislegur búnaður, mikilvægastur þó þrjár [[Chinook]] flutningarþyrlur auk [[Wessex-þyrla|Wessex-flutningarþyrla]]. Eftir klukkutíma átti skipið að sigla suður til eyjanna og  koma þyrlunum í land. Skipið var ekki búið Chaff-tálbeitum svo að eina vörn hins gamalreynda skipherra, [[Ian North|Ians Norths]], var að snúa skutnum í átt að flugskeytinu í von um að það myndi stoppa það. En skipið náði ekki að snúa sér og skeytið fór inn í það að aftanverðu og stöðvaðist djúpt inni í því. Ekki er vitað hvort flugskeytið sprakk, en líkt og í ''Sheffield'' áður kviknaði mikill eldur. Af 160 manna áhöfn dóu tólf. Þeirra á meðal var skipherrann. Með birgðaskipinu fórst mikilvægur þyrlufloti og átti það eftir að hamla mjög öllum aðgerðum Breta á Falklandseyjum.

=== Goose Green ===
{{aðalgrein|Orrustan um Goose Green}}
<!-- ### Flytja á aðalgrein ###
Fieldhouse knúði á yfirmann breska landgönguliðsins Julian Thompson um að aðgerðir á landi byrjuðu tafarlaust. Gömul áætlun um að gera áhlaup á Goose Green/Darwin svæðið var endurlífguð í þeim tilgangi og Thompson skipað að koma henni í framkvæmd. Upphaflega áætlunin gerði ráð fyrir áhlaupi, þ.e. „valda eins miklum usla og mögulegt væri og snúa svo aftur til landgöngusvæðisins“, en nú var gert ráð fyrir árás í stað áhlaups, þ.e. „andstæðingurinn sigraður og herfylkið tæki staðinn á sitt vald“.

Það er ljóst að Thompson framkvæmdi áætlunina með hálfum huga. Aðeins 2. herfylki fallhlífasveitarinnar var ætlað að framkvæma hana. Einu upplýsingarnar sem til voru um staðsetningu varnarliðsins og stærð þess komu frá fjögurra manna SAS hóp sem hafði dvalist þar í nokkrar vikur. Hins vegar kom í ljós að þær voru ónákvæmar og gjörsamlega gagnslausar. Stórskotalið er afar mikilvægur þáttur í hernaðaraðgerðum, ekki aðeins til að eyða mikilvægum farartálmum á borð við skotgrafir og vélbyssuhreiður, heldur einnig til að brjóta andstæðinginn niður.  Thompson sendi aðeins hálfa stórskotaliðssveit, eða þrjár fallbyssur, til stuðnings auk herskips. Þetta braut gegn hefðinni sem gerir ráð fyrir að ein stórskotaliðsveit sé á hvert herfylki.  

Í orrustu líkt og þessari er afar mikilvægt að koma andstæðingnum sem mest á óvart. Í þeim tilgangi kom upp sú hugmynd að flytja herfylkið annaðhvort með þyrlum eða landgönguprömmum. Tilgangurinn var sá sami, þ.e. að komast aftan að setuliðinu (þ.e.a.s. sunnan frá). Aðeins fjórar þyrlur og áhafnir voru búnar nætursjónaukum og voru þær bundnar við önnur störf í kringum landgöngusvæðið. Þyrluflutningar að degi til komu ekki til greina þar sem Bretar höfðu ekki algjör yfirráð í lofti. Seinni möguleikinn, þ.e. að flytja herfylkið sjóleiðina, var einnig talinn óhentugur þar sem landgönguprammarnir þyrftu að öllum líkindum að nota ratsjákerfi sín og þar með væri ólíklegt að komast  mætti aftan að Argentínumönnunum óséðir. Þar að leiðandi var fallið frá því að koma aftan að andstæðingnum.

Úr því að herfylkið varð að fara fótgangandi neyddist það til að skilja eftir þó nokkurn hluta þungavopna sinna, t.d. sprengjuvörpur.  Venjulega hafði herfylkið sína eigin [[Land Rover]] jeppa til að flytja slík vopn en jepparnir voru enn um borð í flutningarferjunni Elk og áttu reyndar eftir að vera þar fram yfir átökin. Síðast en ekki síst taldi Thompson óráðlegt að senda létta Scorpion skriðdreka til stuðnings. Thompson taldi ranglega að mjúkt og rakt undirlendið við Goose Green/Darwin myndi reynast skriðdrekunum ofraun.  En eins og Thompson viðurkenndi sjálfur síðar þá var fátt sem þessir litlu en öflugu skriðdrekar gátu ekki gert. Þrátt fyrir lágmarksstuðning frá stórfylkinu taldi yfirmaður herfylkisins, Jones undirofursti, verkefnið gerlegt. Nokkrum dögum fyrr hafði Thompson frestað áhlaupinu Jones til mikillar gremju. Jones var kominn til eyjanna í einum tilgangi og það var að berjast.

Goose Green er stærsti þéttbýliskjarni Falklandseyja fyrir utan Stanley. Samfélagið var að miklu leyti byggt upp líkt og önnur samfélög á eyjunni. Allt snerist um sauðfjárrækt og höfðu allir íbúarnir atvinnu af henni hvort sem þeir vinna við kennslu, verslun eða aðra þjónustu sem í boði var. Darwin var töluvert minni staður og raunar aðeins útibú frá Goose Green. Þéttbýliskjarnarnir eru staðsettir á eiði sem liggur á milli Lafoníu (syðri hluta Austur Falklandseyju) og nyrðri hluta Austur Falklandseyju. Landslag þar er afar flatlent og votlent.

Argentínumenn höfðu komið upp flugaðstöðu í Goose Green sem þeir nefndu [[Condorflugvöllur|Condorflugvöll]]. Yfirmaður argentínska flughersins á staðnum, Pedroza stórsveitarforingi (Air Commodore) var jafnframt yfirmaður alls setuliðsins sem einnig var skipað C undirfylki 25. hersveitarinnar og 12. hersveitarinni. Yfirmaður 12. hersveitinnar, Piaggi undirofursti, var jafnframt yfirmaður landhersins en þó undir Pedroza. Hermenn 12. hersveitarinnar voru ólíkt hermönnum 25. hersveitarinnar taldir afar slakir hermenn. Stuttu fyrir orrustuna skipaði Menendez, yfirmaður argentínska setuliðsins, Omari Parada stórfylkisforingja að fljúga suður og taka sjálfur við stjórn setuliðsins. Parada kaus hins vegar að stjórna átökunum í gegnum talstöð frá þægilegum höfuðstöðvum sínum í Stanley! 

Þann [[26. maí]] fékk Jones undirofursti skipun um að ráðast á Darwin/Goose Green. Allur dagurinn fór í að þramma til Camilla Creek House.  Camilla Creek House var yfirgefið „útibú“ frá Goose Green sem Jones hafði látið hertaka tveim dögum áður. Í þessu litla húsi tókst 650 manna herfylkinu að koma sér fyrir um nóttina.

Kvöldið fyrir sjálfa árásina heyrðu hermenn 2. herfylkis fallhlífasveitarinnar sér til mikillar undrunar og reiði frétt heimsþjónustu breska útvarpsins (BBC World service) um að vænta mætti árásar á Goose Green/Darwin svæðið. Slökum fjölmiðlatengslum breska varnamálaráðuneytisins var um að kenna, ekki í fyrsta né heldur síðasta sinn. Jones undirofursti ákvað þrátt fyrir viðvörun að halda áfram aðgerðinni. Ljóst er nú að argentínska setuliðið vissi um ferðir Bretanna en ákvað að senda ekki frekari liðsauka til að auka setulið sitt við Goose Green/Darwin að svo stöddu.

Hálftíma síðar, eða um 04:00 að staðartíma hófst sjálf orrustan. B og D undirfylk bresku fallhlífahermannanna afgreiddu fyrstu línuna af skotgröfum vestanmegin á eiðinu, án þess að lenda í miklum vandræðum. Á sama tíma hófst sókn A undirfylkið hinum megin á eiðinu. Fyrsta markmið þess var staður sem nefndist Coronation point. Bretarnir höfðu upplýsingar um skotgrafir setuliðsins þar en þegar að var komið reyndust þær yfirgefnar  

Samkvæmt áætlunni var næsta markmið A undirfylkisins að ná þéttbýliskjarnanum í Darwin. Góður árangur A undirfylkisins í upphafi gaf falska von um að argentínska setuliðið ætlaði að gefast upp án baráttu. Flokksdeild úr C undirfylki 25. hersveitarinnar hafði í millitíðinni komið sér fyrir á hæð sem framvegis verður nefnd Darwinhæð. Hæðin myndaði hluta af meginvarnarlínu setuliðsins. Áður en Bretarnir vissu höfðu þeir komið sér í gildru, því skotþunginn á Darwinhæð batt þá niður. Jones, sem var staðsettur nokkru aftar, var orðinn óþolinmóður og dreif sig fram til að athuga hvað hefði seinkað sókn A undirfylkisins.

Þegar Jones kom á staðinn fann hann yfirmann undirfylkisins, Farrar-Hockley majór, þar sem hann var að fara yfir stöðuna. Jones knúði á um aðgerðir en án árangurs.  Að lokum reyndu Wood höfuðsmaður, starfsmannastjóri herfylkisins, Chris Dent höfuðsmaður, næstráðandi A undirfylkisins og Hardman riðilstjóri að leiða árás  sem rofið gæti pattstöðuna. Þeir létu allir lífið og árásin fjaraði út. Jones undirofursti ákvað þá að leiða sjálfur gangsókn gegn Argentínumönnunum.  Hann kallaði eftir stuðningi og hljóp af stað. Aðeins lífvörður hans, Barry Norman liðþjálfi, fylgdi honum eftir enda virðist sem enginn hafi heyrt í honum. Án þess að gera sér grein fyrir því hafði Jones komið sér í þægilega skotlínu argentínsks hermanns sem beið ekki boðanna og skaut á hann. Jones særðist illa og blæddi út nokkru síðar. Mikið hefur verið gert úr “hetjudáð” Jones og var honum látnum veitt æðsta viðurkenning fyrir hetjudáð, [[Viktoríukrossinn]], þrátt fyrir að ljóst sé að viðbrögð hans voru klárlega illa hugsuð og framkvæmd í fljótfærni. 

Við fráfall hans tók næstráðandi herfylkisins, [[Chris Keeble]] majór, við stjórn þess. Staðan sem blasti við Keeble virtist heldur dökk. B undirfylkinu hafði á sama tíma orðið lítið ágengt gagnvart varnarlínu Argentínumannanna við Bocahúsið hinum megin á eiðinu. Dagur var að renna upp og árásin virtist vera að fjara út.

Keeble skipaði Farrar-Hockley majór að sjá um sitt við Darwinhæðina og flutti sig um set þangað sem B undirfylkið sat fast. Hugmynd Keebles var að losa um stöðuna þar fyrst og koma síðan aftan að Darwinhæðinni. Í þeim tilgangi sendi hann flokksdeild vopnaða Milan gagnskriðdrekaskeytum. Þessi afar dýru flugskeyti komu að litlum í notum í baráttunni gegn skriðdrekum enda var setuliðið í Goose Green/Darwin ekki búið þeim. En í baráttunni gegn skotgröfunum kom Milan skeytið sér afar vel. Á sama tíma hafði yfirmaður D undirfylkisins, Neame majór, brugðið á það ráð upp á sitt eindæmi að laumast óséður með undirfylki sitt hægra megin við varnarlínu Argentínumannanna við Bocahúsið. Varnir Argentínumannanna gáfu sig og þeir lögðu á flótta.

Á sama tíma var staðan við Darwinhæð að breytast Bretum í vil. Milan gagnskriðdrekaflugskeytin höfðu þar fengið nýtt hlutverk með góðum árangri.  Vígstaðan hafði á stuttum tíma snúist við og Bretarnir voru nú aftur komnir á skrið, sem er afar mikilvægt í hernaði.

Síðasti hluti orrustunnar einkenndist af mikilli óreiðu. Keeble skipaði A undirfylkinu að halda Darwinhæðinni á meðan C undirfylkið (sérhæft í njósnavinnu) sækti að Goose Green og D undirfylkið að flugvellinum. En framsókn D undirfylkisins tók óvænta stefnu þegar liðsmenn þess þurftu að beygja af leið vegna jarðsprengjusvæðis. D undirfylkið barst inn á svæði C undirfylkisins þar sem flokksdeildir undirfylkjanna blönduðust saman. Argentínumennirnir vörðust af miklum eldmóði og tókst að halda aftur af Bretunum með þungri skothríð. Tvær Pucara flugvélar gerðu árás með [[napalm]]sprengjum (alræmdum úr [[Víetnamstríðið|Víetnamstríðinu]]), en hæfðu ekki. Önnur Pucaravélin var hins vegar skotin niður. Bretar svöruðu með árásum Harrier þotna sem búnar voru klasasprengjum. Ein klasasprengja er búin 47 sprengjuoddum sem dreifast á meðan sprengjurnar eru í loftinu og geta því valdið miklum usla í þó nokkuð stórum radíus.

Fyrr um morguninn hafði Parada fyrirskipað flutning á liðsauka frá 12. hersveitinni á Kent fjalli til Goose Green svæðisins. Allan daginn höfðu þyrluflugmennirnir dregið lappirnar sökum veðurs en seinni partinn var þeim skipað að fljúga samstundis til Goose Green. Byrjað var að dimma þegar liðsmenn 2. herfylkis fallhlífahersveitarinnar urðu varir við liðsflutningana. Keeble sendi strax boð um þá norður til höfuðstöðvanna í San Carlos þar sem Thompson stórfylkisforingi tók þá ákvöðrun að senda J undirfylki 40. landgönguherfylkisins sem liðsauka.  

Aldrei varð þó af þeim liðsflutningum því Keeble tókst að fá yfirmenn setuliðsins í Goose Green til að gefast upp. Stolt Argentínumanna var mikið og því ráðlögðu breskir fréttamenn sem voru með í för Keeble að sýna þeim fulla virðingu. Setuliðið fékk því að halda formlega uppgjafarathöfn. Setuliðinu, u.þ.b. 1500 hermönnum og flugliðum brá mjög þegar þeim varð ljóst að sigurvegarnir voru aðeins eitt herfylki eða um 650 menn!

Ekki er vitað um nákvæma tölu fallinna agentínskra hermanna en þeir eru taldir vera 47. Bretar misstu 17 menn, 15 fallhlífahersveitarmenn, einn meðlim konunglegu verkfræðisveitarinnar og einn þyrluflugmann. Enginn óbreyttur borgari særðist né lést.

##-->
Klukkan 2 um morguninn [[27. maí]] hófu fjórar sveitir 2. fallhlífaherfylkis Breta árás á [[Goose Green]], sem er næststærsta þorpið á eyjunum á eftir Stanley. Orrustan var hörð og stóð allan daginn og nóttina og fram á næsta dag þar til argentínska setuliðið gafst upp.

Orrustan um Goose Green var ein sú harðasta í öllu stríðinu. Mikilvægi hennar stafaði ekki síst af því að þetta var í fyrsta skipti sem hermenn þjóðanna mættust í alvöru orrustu. Sigurinn gerði Bretum kleift að koma sér fyrir á vesturhluta [[Austur-Falklandseyjar|Austur-Falklandseyja]].

=== Árásin á ''HMS Avenger'' ===
Á sama tíma gerði argentínski flugherinn árás á breska flotann. Skotmarkið var sem fyrr flugmóðurskipin bresku en á vegi Super Étendardsþotunnar var freigátan HMS Avenger. Freigátan var nýkomin suður til Falklandseyja og hafði verið að flytja SBS njósnahópa landgönguliða á land hér og þar um eyjurnar. Sunnan við Avenger var varnarlína (ekki ósvipuð þeirri sem HMS Sheffield var í 4. maí) þriggja 42-gerðar tundurspilla. Nyrsta skipið í línunni var HMS Exeter og það var Exeter sem fyrst varð vart við árásina. Exeter sendi boð um hana til Avenger sem misskildi boðin um  flugskeytin á þann veg (þeir töldu þau vera tvö) að þau kæmu úr norðri þegar skeytið stefndi í átt að skipinu úr suðri. 

Stuttu seinna gerði áhöfn Avenger grein fyrir mistökum sínum. Þá var orðið of seint að snúa við svo skipið hægði á sér og stefndi bógnum (framparti skipsins) í átt að því og hóf skothríð af 4,5 þumlunga fallbyssu sinni. Skipverjum til mikillar ánægju sáu þeir eldhnött á himnum og töldu sig hafa skotið niður annað skeytið á flugi. HMS Ambuscade sem var statt sunnar sá hins vegar Exocetskeytið fljúga sakleysislega framhjá flotanum. Eldhnötturinn hafði raunar verið argentínsk Skyhawkvél sem hafði orðið fyrir Sea Dart flugskeyti frá Exeter. Hinar þrjár Skyhawkvélarnar stefndu í átt að Avenger. Eins og skipið sneri var ekki hægt að beita Sea Cat flugskeytunum svo að áhöfnin þurfti að láta fallbyssuna duga. Vélarnar þrjár gerðu árás en allar sprengjurnar lentu í sjónum sitt hvoru megin við skipið. Ein vélin hringsnerist af völdum þrýstings sem varð vegna sprengingar í sjónum undir henni og brotlenti. Avenger slapp óskadduð úr árásinni og tók með sér brak úr Skyhawkvélinni sem minjagrip (yfirkafarinn um borð neitaði víst að taka með líkamsleifar flugmannsins eins og næstráðandi skipsins hafði farið fram á!).

=== Black Buck 6 ===
Þann [[2. júní]] var Black Buck sex leiðangurinn farinn. Tilgangurinn var að eyðileggja ratsjástöð argentínska setuliðsins við Stanley, en eins og áður hefur komið fram þá höfðu yfirmenn loftvarnasveitanna reynt að notfæra  sér ratsjár sínar til að miða út staðsetningu bresku flugmóðurskipanna. Vulcanþotan var í þeim tilgangi búin sérhæfðum amerískum Shrike-gagnratsjárflugskeytum. Það hafði verið keypt til að leysa bresk/franska Matraflugskeytið af hólmi en það var talið hafa þolað illa langt flug undir væng einnar Vulcanþotunnar alla leið frá Bretlandi. Tveir slíkir leiðangrar voru farnir með takmörkuðum árangri. Í seinni leiðangrinum neyddist Vulcanþotan til að nauðlenda í Brasilíu eftir að eldsneytisrani vélarinnar brotnaði.

=== Árásin á Bluff Cove ===
{{Aðalgrein|Árásin á Bluff Cove}}
<!-- ### Flytja á aðalgrein
Þann [[30. maí]] tók [[Jeremy Moore]] undirhershöfðingi við yfirstjórn breska landhersins á Falklandseyjum af Julian Thompson, sem gat nú einbeitt sér að stjórn þriðja stórfylksins. Fimmta stórfylkið, undir stjórn Tonys Wilsons stórfylkisforingja, var á sama tíma komið til eyjanna.

Gurkhahersveitin úr 5. stórfylkinu leysti af hólmi fallhlífarhermennina við hersetu í Goose Green. Annað herfylki fallhlífahersveitarinnar var um leið fært undir stjórn 5. stórfylkisins. Upp á sitt eindæmi, þó með samþykki Wilsons stórfylkisforingja, yfirmanns 5. stórfylkisins, héldu nokkrir hermenn fallhlífasveitarinnar til yfirgefins býlis sem nefndist Swan Inlet House. Tilgangur fararinnar var að kanna hvort símalínan til þéttbýliskjarnans Fitzroy væri virk. Svo reyndist vera og eftir að umsjónarmaður Fitzroy fullvissaði hermennina um að engir Argentínumenn væru á staðnum ákváðu yfirmenn breska herfylkisins að hefja liðsflutninga þangað. Þessi ákvörðun hratt af stað atburðarás sem átti eftir að enda með mesta mannfalli Breta í stríðinu.

Hluti af fallhlífasveitinni hafði þar með einangrað sig nokkuð frá aðalbækisstöð breska hersins í San Carlosfirði. Moore óttaðist mjög að ef Argentínumenn gerðu árás á Fitzroy gæti mannfall orðið mikið. Hann ákvað því að flytja afganginn af 5. stórfylkinu yfir á austurhluta eyjarinnar til að styðja við fyrirhugaða árás á Stanley. Wilson þrýsti mjög á Moore um að verða ekki skilinn útundan í væntanlegri árás.  Óljóst markmið 5. stórfylksins hafði ávallt skilið Moore eftir í lausu lofti um hver tilgangur stórfylkisins var. Stórfylkið skorti sínar eigin stuðningssveitir og þurfti því að reiða sig á birgðaflutningarsveit landgönguliðanna, sem sjálfir áttu fullt í fangi með að styðja hin fimm herfylkin.  

Wilson skipaði Velsku vörðunum og Skosku vörðunum að halda fótgangandi yfir torfært landslag Austur-Falklandseyju og setja upp bækistöð í Bluffvík á austurströnd eyjarinnar. Gangan endaði hins vegar illa og herfylkin þurftu bæði að snúa við. Bæði voru liðsmenn herfylkjanna ekki í eins góðu ástandi líkamlega og félagar þeirra í landgönguliðinu og fallhlífahersveitunum og einnig voru engir þéttbýliskjarnar á gönguleiðinni þar sem herfylkin gátu leitað skjóls.  

Moore varð því að flytja herfylkin eftir öðrum leiðum. Flutningur með þyrlum var ekki mögulegur vegna skorts á þeim, þannig að sjóleiðin var sú eina mögulega í stöðunni. Fearless og systurskip þess Intrepid gátu flutt heilt herfylki hvort um sig. Þau voru hins vegar talin of verðmæt. Clapp, yfirmaður herskipa við Falklandseyjar, kom til móts við Moore og heimilaði að skipin flyttu herfylkin hálfa leið og þaðan myndu landgönguprammar skipanna flytja herfylkin síðasta spottann. Þann [[5. júní|5.]] og [[6. júní]] hélt HMS Intrepid af stað með Skosku verðina um borð. Síðasti spottinn með landgönguprömmunum reyndist þeim hins vegar erfiður og ljóst að þetta væri óheppilegur ferðamáti. Verðirnir komust þó alla leið til Bluffvíkur, fárveikir af sjóveiki.  

Þann [[6. júní|6.]] og [[7. júní]] var röðin komin að velsku vörðunum um borð í'' HMS Fearless''. Um borð í ''Fearless'' voru aðeins tveir landgönguprammar sem einungis gátu flutt helmingin af herfylkinu. Ákveðið hafði verið að landgönguprammarnir sem fluttu [[Skotland|skosku]] verðina kvöldið áður kæmu til móts við Fearless og flyttu hinn helminginn í land. Yfirmaður þeirra í Bluffvík treysti sér hins vegar ekki til þess og sendi boð þess efnis til ''Fearless''. En vegna slæmra samskipta milli Fearless og höfuðstöðva 5. stórfylkisins komust boðin ekki á leiðarenda. ''HMS Fearless'' beið eins lengi og skipherra þess treysti sér til en lagði að lokum af stað áleiðis til San Carlos með helming Velsku varðanna um borð.    

Ákveðið var því að flytja Velsku verðina næsta kvöld á flutningarskipinu Sir Galahad. Mikil töf varð á brottför ''Sir Galahad'' frá San Carlos sem gerði það að verkum að skipið þurfti að sigla lengri tíma að degi til en talið var ráðlegt. Skipstjóri skipsins hafði lagst gegn förinni en var skipað að sigla til Fitzroy sem er aðeins sunnar en Bluffvík. Í Fitzroy var einn landgönguprammi og einn birgðaflutningaprammi til taks vegna landgöngunnar. Yfirmönnum Velsku varðanna hafði ekki verið tjáð að hætt hefði verið við að sigla beint til Bluffvíkur. Yfirmaður prammanna hvatti þá til að yfirgefa skipið og fara fótgangandi til Bluffvíkur sem var alls ekki svo langt. Það hefði hins vegar þýtt að öll þungavopn undirfylkjanna tveggja hefði orðið eftir og óttuðust yfirmenn undirfylkjanna að þeir yrðu viðskila við vopn sín.  Ákveðið var að einn landgöngupramminn flyttu hluta af vopnum undirfylkjanna meðan hinn hlutinn myndi fylgdi þeim landleiðina til Bluffvíkur.  

Nokkur töf varð hins vegar á því að landgöngupramminn yrði til taks því að Sir Tristam var einnig statt þarna og var í miðjum klíðum að afferma birgðir. Þegar röðin loks kom að Sir Galahad nýtti yfirmaður sjúkraflutningasveitar sér tign sína og lét sveit sína ganga fyrir. Á sama tíma höfðu Argentínumenn, staddir á fjalli nokkuð frá, orðið varir við ferðir Bretanna við Fitzroy. Boðum var komið áfram til Argentínu og loftárás var skipulögð.  

Alls var um að ræða þrjár Daggervélar og fimm Skyhawksprengjuvélar. Daggervélarnar urðu viðskila við félaga sína þegar þeir urðu varir við ''HMS Plymouth'' á ferð einsamalt í suðurenda Falklandssunds. Vélarnar gerðu árás á skipið, enn sem fyrr var sprengjunum varpað úr of lítilli hæð og skemmdir á breska skipinu urðu því minniháttar. Á sama tíma nálguðust Skyhawkflugvélarnar Fitzroyfjörð. 

Röð tilviljana réð því að vélarnar fengu að athafna sig frjálsar gegn skipunum. Boð um hugsanlega loftárás hafði borist höfuðstöðvum breska hersins í San Carlos frá kafbátnum HMS Valiant sem fylgdist með umferð við argentínska herflugvöllin í Rio Grande.  Því miður komust þessi boð ekki til skipanna í Fitzroy fyrr en allt of seint. Bilun í Rapierloftvarnarkerfi bætti ekki úr skák og tvær Sea Harrier þotur höfðu stuttu áður verið sendar Plymouth til hjálpar.

Tvær Skyhawkvélanna gerðu árás á Sir Tristam sem slapp án mikils skaða. Sir Galahad var hins vegar ekki svo heppið. Hinar þrjár argentínsku vélarnar slepptu sprengjum sínum í réttri hæð, og á stuttum tíma varð skipið alelda enda mikið um skotfæri og eldsneyti innan um hjálparlausa hermennina. Alls létust 48 menn, þar af 32 hermenn úr hersveit velsku varðanna og 150 særðust illa. Um var að ræða mesta mannskaða Breta í öllu stríðinu.

Sá þáttur sem vegur kannski þyngst í þessu öllu var að Bretar vanmátu argentínska flugherinn sem hafði ekki látið sjá sig í marga daga á undan. Annað herfylki fallhlífahersveitarinnar verður einnig að axla hluta ábyrgðarinnar því hefði ekki verið fyrir ferðalag þeirra til Fitzroy hefði mátt komast hjá þessum varasömu liðsflutningum.

Stuttu síðar flugu argentínsku Skyhawkvélarnar aftur yfir án þess að gera árás. Seinna þennan sama dag létust sex breskir landgönguliðar og sjóliðar þegar Foxtrot 4 landgöngupramminn varð fyrir árás Skyhawkvélar. Sea Harrier þotur hefndu árásarinnar stuttu seinna með því að skjóta þrjár Skyhawkvélar niður.
### -->
Þann [[30. maí]] tók [[Jeremy Moore]] undirhershöfðingi við yfirstjórn breska landhersins á Falklandseyjum af Julian Thompson, sem gat nú einbeitt sér að stjórn þriðja stórfylksins. Fimmta stórfylkið, undir stjórn Tonys Wilsons stórfylkisforingja, var á sama tíma komið til eyjanna. Wilson reyndi að koma tveimur hersveitum skosku varðanna og velsku varðanna yfir á austurhluta eyjarinnar þar sem þau áttu að koma sér upp búðum í Bluff Cove í aðdraganda orrustunnar um Stanley. Vegna erfiðra aðstæðna varð að flytja sveitirnar með skipum. Röð mistaka varð til þess að Argentínski flugherinn náði að skipuleggja árás á skipin og landgönguprammana óvarin í víkinni. 48 breskir hermenn létust og eitt skipið sökk.

=== Orrustan um Stanley ===
{{aðalgrein|Orrustan um Stanley}}
Lokakafli stríðsins var orrustan um höfuðstaðinn, [[Stanley (Falklandseyjum)|Stanley]]. Yfirmaður argentísnka setuliðsins, Menendez, hafði um 11.000 manna herlið á eyjunum gegn svipuðum fjölda Breta. Tvær hersveitir voru staðsettar á Vestur-Falklandseyju og áttu ekki eftir að koma við sögu. Árás Bretanna var framkvæmd í tveim liðum. Aðfaranótt [[11. júní]] gerðu herfylki 3. stórfylkisins árás vestan megin við argentínsku varnarlínuna á meðan 5. stórfylkið fylgdi því eftir með árás austan megin frá tveimur dögum síðar. Flugherinn og sjóherinn og sérsveitir studdu aðgerðir hersins. Með þessum árásum tókst Bretum að brjóta mótspyrnu Argentínumanna á bak aftur og Menendez leitaði eftir heimild forsetans til að hefja umræður um uppgjöf.
<!-- #### Flytja á greinina Orrustan um Stanley ####
[[Longdonfjall]] var yst í varnarlínunni og 3. herfylki fallhlífahersveitarinnar, undir stjórn Hews Pikes, átti að hertaka það.  Mótherjarnir voru hluti af 7. hersveit argentínska hersins. Árásin var framkvæmd í myrkri. Fjallinu var skipt í tvö svæði, nefnd Wing back og Full back. B undirfylki fékk það verkefni að taka þann hluta fjallsins sem nefndist Wing back. Erfið og blóðug árás fylgdi í kjölfarið enda voru Argentínumennirnir búnir að koma sér vel fyrir í skotgröfum vopnaðir öflugum vélbyssum. Bretarnir þurftu að eyða hverri skotgröfinni á fætur annarri í erfiðu landslagi og urðu fyrir miklu mannfalli. Í einni slíkri árás á skotgröf fórnaði [[Ian McKay]] liðþjálfi lífi sínu til að þagga niður í vélbyssu sem hafði reynst Bretunum erfið. Fyrir hetjudáð sína var honum látnum veittur Viktoríukrossinn. Wing back svæðið vannst og A undirfylkið líka Full back svæðið án teljandi vandræða. Alls létust 18 breskir hermenn og fjöldinn allur særðist (ríflega helmingur B undirfylkisins var fallinn eða særður). Um 50 Argentínumenn féllu og aðrir 50 voru teknir fanga. Afgangurinn af herliðinu flúði.

Fyrir suðvestan Longdonfjall var [[Systrafjall]]. Eins og nafnið gefur til kynna samanstóð það af tveimur tindum. Menn [[Andrew Whithead|Andrews Whitheads]] undirofursta, yfirmanns 45. landgönguliðaherfylkisins, áttu að ná því á sitt vald. Eitt argentínskt undirfylki varði fjallið og hafði það ekki verið þar lengi þannig að allar skotgrafir höfðu verið gerðar í flýti. Árásin byrjaði ekki vel. X undirfylkinu seinkaði um þrjár klukkustundir á leið sinni. Þeirra hlutverk var að draga athygli Argentínumannanna frá þeim stað þar sem aðalsóknin kæmi. Z undirfylkið fylgdi síðan á eftir með árás upp vesturhlíð fjallsins. Líkt og með fallhlífahermennina á Longdonfjalli tókst argentínsku hermönnunum að stöðva sókn Bretanna með mikilli skothríð. Ungur liðsforingi frá Wales sýndi mikið hugrekki þegar hann reis á fætur og hóf áhlaup eins síns liðs. Eftir nokkur vel valin blótsyrði frá félögum hans risu þeir á fætur og fylgdu foringja sínum eftir með stríðsöskri undirfylkisins Zulu!. Líkt og með hetjudáð McKays áður skipti framtak þessa unga liðsforingja sköpum. Aðeins einn landgönguliði féll í áhlaupinu. Síðasti liður orrustunnar var árás Y undirfylkisins, sem kom aftan að Argentínumönnunum, og á skömmum tíma hrundu varnir þeirra. Fjórir landgönguliðar létu lífið og tíu særðust. Bretar fundu tíu lík argentínskra hermanna og handtóku um 50.

Síðasti áfangi árásar 3. stórfylkisins var Harrietfjall. 42. landgönguliðsherfylkinu var falið þetta verkefni og til varnar var C undirfylki 4. hersveitar argentínska hersins. Áætlun Nick Vaux undirofursta, yfirmanns landgönguliðsins, var mjög djörf. Tvö undirfylki voru send fótgangandi suður fyrir fjallið í þeim tilgangi að koma aftan að vörnum Argentínumannanna sem voru staðsettir í vesturhlíð fjallsins. Á sama tíma hélt breska stórskotaliðið Argentínumönnunum uppteknum vestanmegin. Lítið mátti út af bera enda lá leiðin, í myrkri, í gegnum mörg argentínsk jarðsprengjusvæði. Þessi hluti árásinnar gekk vel. Undirfylkin héldu upp fjallið og komu að hópi Argentínumanna sofandi.  Því næst færðu þeir sig yfir á ausurhlið fjallsins þar sem mótstaðan efldist. Nevland riðilsstjóri sýndi mikið hugrekki þegar hann læddist að vélbyssuhreiðri einsamall og skaut vélbyssuskyttuna til bana. Á bakaleiðinni fékk hann skot í báða fætur en lifði af og var verðlaunaður fyrir dáð sína. Fimm tímum seinna höfðu varnir Argentínumannanna verið brotnar á bak aftur. Aðeins einn landgönguliði féll og 20 særðust.  Talið er að um 25 Argentínumenn hafi fallið og um 300 voru teknir til fanga. 

Margir argentínsku hermannanna höfðu barist af miklu hugrekki og reynst Bretum erfiðir en fagmennska bresku hermannanna hafði enn og aftur komið í ljós.

Í aðdraganda árásarinnar og í árásinni sjálfri höfðu herskip Breta verið send að landi til að hjálpa stórskotaliðinu við að halda uppi stórskotahríð á Argentínumenn. Argentínumenn tóku það til brags seint í maí að flytja Exocet MM.38 flugskeyti, sem allajafnan voru um borð í herskipum argentínska flotans, í land. Með smá ímyndunarafli höfðu Argentínumenn komið sér upp hættulegu vopni. Flugskeytunum var fyrst beitt 28. maí, þegar eitt flugskeyti flaug yfir bresku freigátuna HMS Avenger án þess að valda skipinu skaða. Bretar gerðu sér grein fyrir hættunni sem af flugskeytunum stafaði og bundu þannig um hnútanna að engin skip væru staðsett undan strönd eyjanna þegar dagur reis  Aðfaranótt 13. júní var tundurspillirinn HMS Glamorgan að styðja árás 45. landgönguliðsherfylkisins á Systrafjalli. Þar sem árásinni seinkaði ákvað skipherrann að seinka brottför sinni nokkuð. Á leiðinni aftur til flotans út á Atlantshafi fór skipið of nálægt landi og lenti þar með í skotlínu flugskeytis. Argentínumenn biðu ekki boðanna heldur skutu flugskeytinu sem lenti á skut skipsins þar sem það hélt áfram inn í flugskýlið. Líkt og fyrri daginn þá virðist sem skeytið hafi ekki sprungið. Skipið slapp vel og aðeins 13 skipverjar létust.  Þetta var í síðasta sinn sem franska Exocetflugskeytið kom við sögu í stríðinu.

Moore undirhershöfðingi hafði vonast til að 5. stórfylkið myndi fylgja eftir velgengni 3. stórfylkisins með árás næstu nótt en yfirmenn herfylkja 5. stórfylkisins höfðu ekki náð að kanna nægilega vel aðstæður og fóru því fram á frest. Moore frestaði því öðrum áfanga árásinnar um einn sólarhring. Argentínski flugherinn reyndi í millitíðinni að styðja landa sína á vígvellinum með loftárásum. Nokkrar Skyhawkvélar gerðu árás á höfuðstöðvar Julians Thompsons og 3. stórfylkisins. Skemmdir urðu ekki teljandi og engin lést í árásinni. Seinna að köldi [[13. júní]] lögðu nokkrar Canberrasprengjuvélar upp í síðasta leiðangur argentínska flughersins í stríðinu. Hætt var við leiðangurinn eftir að ein vélin var skotin niður af breska tundurspillinum HMS Cardiff.

Breski flugherinn lét heldur ekki sitt eftir liggja. Í fyrsta sinn í sögu hans var leysigeislatækni notuð til að stýra sprengjum. Þessi aðferð tryggði betur öryggi flugmannanna og þýddi nákvæmari hittni en áður hafði þekkst. 

Að kvöldi sunnudagsins [[13. júní]] hófst annar áfangi árásinnar. Annað herfylki fallhlífahersveitarinnar færðist aftur yfir til 3. stórfylkisins. Markmið herfylkisins var að taka Wirelesshrygginn norðan megin við Longdonfjall. Austan megin við Systrafjall var Tumbledownfjall sem var markmið skosku varðanna. Ef síðarnefnda árásin gengi að óskum áttu Gurkha hermennirnir að gera árás á Williamsfjall, sem er fyrir innan Tumbledownfjall.  

Árás skosku varðanna hófst fyrst. Landslag við Tumbledownfjall útilokaði sambærilega árás og landgönguliðarnir höfðu gert á Harrietfjalli þar sem eina færa leiðin upp fjallið var hryggur á vesturhlíð þess. Á fjallinu voru án efa bestu argentínsku hermennirnir á svæðinu, tvö undirfylki úr öðru landgönguliðaherfylki argentínska flotans. Fyrsti þáttur árásinnar var leiðangur höfuðstöðvaundirfylkisins, auk sex skriðdreka, meðfram vegi á milli Tumbledownfjalls og Williamsfjalls. Vegurinn lá til Stanley og tilgangurinn var að draga athygli herliðsins frá aðalárásinni. Mannfall hópsins var um 30% en honum tókst engu að síður ætlunarverk sitt. Á eftir fylgdu árásir þriggja undirfylkja Skosku varðanna upp vesturhlíð fjallsins. Í nokkra klukkutíma sat allt fast hjá Bretunum. Smátt og smátt tókst þeim þó að ná yfirhöndinni. Líkt og í Goose Green/Darwin orrustunni komu flugskeyti ætluð til skriðdrekavarna að góðum notum. Árás skosku varðanna stóð yfir í um 11 klukkustundir. Níu Bretar létu lífið og 43 særðust í þessari hörðu orrustu. Argentínumenn misstu 24 hermenn og 43 særða.

Margir höfðu haft efasemdir um ágæti þess að senda lífvarðarsveitir til Falklandseyja. Skosku verðirnir höfðu sannað styrk sinn með því að sigra sterkasta andstæðinginn í varnarlínu argentínska hersins.

Þar sem dagur var byrjaður að rísa þegar orrustunni um Tumbledownfjall lauk, var ákveðið að fresta árás Gurkhaherfylkisins á Williamsfjall.  

Við Wirelesshrygginn (raunar tveir hryggir) var 2. herfylki fallhlífahersveitarinnar, undir stjórn nýs yfirmanns, Davids Chaundlers undirofursta, tilbúið að heyja aðra orrustu sína í stríðinu. Til varnar voru hermenn úr 7. hersveit argentínska hersins. Árásin gekk eins og í sögu og þrátt fyrir harða mótspyrnu argentínsku hermannanna undir lokin reyndist þetta auðveldur sigur Bretanna. Eina gagnsókn argentínska hersins í átökunum um hæðirnar var framkvæmd við Wirelesshrygginn en hún var máttlaus og rann fljótt út í sandinn. Aðeins þrír breskir hermenn létu lífið í orrustunni.  

Á sama tíma voru breskir sérsveitarmenn (SAS, SBS og menn úr konunglegu landgönguliðinu) við nálæga hæð að draga athygli Argentínumannanna frá árásinni á Wirelesshrygginn. Sérsveitarmennirnir höfðu unnið frábært starf á eyjunum frá því um miðjan apríl (þeir voru fyrstu bresku hermennirnir til að ganga á land) við að safna upplýsingum um Argentínumennina og voru að reyna að fanga athygli almennings með þessari árás. Árásin fór hins vegar út um þúfur eftir að nálægt argentínskt sjúkraskip varð vart við ferðir hraðbáta Bretanna.  

Ófarir næturinnar höfðu fyllt mælinn fyrir þúsundir argentínskra hermanna, sem héldu fótgangandi til Stanley vonsviknir og svangir eftir nóttina. Gurkhaherfylkið mætti engri mótspyrnu á Williamsfjalli og innsti kjarni varnalínunar í kringum Stanley, Sapperhæð, var yfirgefinn. Eina baráttan um hæðina var raunar milli yfirmanna bresku stórfylkjanna. Sapperhæð hafði verið úthlutað til 3. stórfylkisins en Wilson yfirmaður 5. stórfylkisins flutti engu að síður hermenn úr Velsku vörðuna með þyrla á fjallið án þess að hafa fengið til þess leyfi.  Wilson sætti mikilli gagnrýni eftir stríðið og lét af störfum stuttu eftir heimkomuna. Menendez gerði sér grein fyrir hversu alvarleg staðan var orðin. Hann leitaði til forseta Argentínu, Galtieris og reyndi að fá hann til að samþykkja ályktun Sameinuð þjóðanna nr 502, sem gerði ráð fyrir að Argentína drægu herlið sitt til baka. Galteiri svaraði honum með orðunum: „Menn þínir eiga að sækja fram en ekki hörfa!“  Menedez svaraði forsta sínum með orðunum: „Ég geri mér grein fyrir því að þú hefur ekki hugmynd um stöðu mála hérna.“
##-->

=== Uppgjöf Argentínu ===
Eftir ófarirnar gaf Galtieri Menendez leyfi til að gefast upp teldi hann það óumflýjanlegt. Menendez óskaði eftir vopnahléi og viðræðum um uppgjöf. Bretar gengu að tillögunni um vopnahlé og sendu samningamenn til Stanley til að ræða við Menendez. Klukkan 9:30 kvöldið [[14. júní]] skrifaði Menendez undir yfirlýsingu um uppgjöf fyrir hönd liðs síns á eyjunum. 

Stríðinu um Stanley var lokið en herforingjastjórnin í [[Buenos Aires]] hafði enn ekki viðurkennt ósigurinn. Um 10.000 Argentínumenn voru teknir til fanga. Allir voru fluttur innan viku til Argentínu að undanskildum sérvöldum 500 manna hóp sem var að mestu kominn til síns heima innan mánaðar. [[20. júní]] gafst ellefu manna argentínskt herlið á [[Suður-Sandvíkureyjar|Suður-Sandvíkureyjum]] upp fyrir breskum landgönguliðum. Nokkrum mánuðum síðar var aftur búið að setja upp argentínska fánann þó engir hermenn væru á eyjunum.

== Eftirleikurinn ==

Í [[Bretland]]i varð nokkur umræða um hvað gera skyldi við þá hermenn sem grafnir höfðu verið á eyjunum. Samkvæmt venju eru breskir hermenn grafnir við vígvöllinn þar sem þeir falla, en meirihluti aðstaðenda fór fram á að lík þeirra yrðu flutt heim sem varð að lokum ofan á. Enn eru nokkur lík breskra hermanna grafin í herkirkjugarði við [[San Carlos]]. Breska ríksstjórnin bauð herforingjastjórninni að flytja lík argentínsku hermannanna heim að stríðinu loknu en hún hafnaði því. Nokkrar fjölskyldur hafa þó flutt ættinga sína heim á síðastliðnum 20 árum.

Galtieri vék seinna á árinu fyrir öðrum hershöfðingja. Ári síðar voru haldnar kosningar í Argentínu og [[lýðræði]] aftur komið á. Ósigur landsins í Falklandseyjastríðinu boðaði þannig endalok herforingjastjórnarinnar. Breska ríkisstjórnin kom á fót um þúsund manna landvarnarliði á eyjunum í kjölfar stríðsins. Milljónum punda er árlega varið í uppihald þess og til reksturs herflugvallar sem var byggður árið [[1986]]. Þrátt fyrir að samskipti landanna hafi verið góð síðustu ár þá hefur framtíð Falklandseyja ávallt verið ofarlega í huga Argentínumanna.

== Heimildir ==
* Adkin, Mark: ''Goose Green. A Battle is Fought to be Won''. (London, 2000).
* Clapp, Micheal og Southby-Tailyour, Ewen: ''Amphibious Assault Falklands. The Battle for San Carlos Water''. Önnur útgáfa. (London, 1997). 
* Hastings, Max og Jenkins, Simon: ''The Battle for the Falklands''. (London, 1997).
* Higgitt, Mark: ''Throught Fire and Water''. HMS Ardent: ''The forgotten frigate of the Falklands''. (London, 2001).
* Hobson, Chris og Noble, Andrew: ''Falklands Air War''. (Hinckley, 2002).
* Inskip, Ian: ''Ordeal by Exocet''. HMS Glamorgan ''and the Falklands War 1982''. (Rochester, 2002).
* Middlebrook, Martin: ''The Falklands War 1982''. Þriðja útgáfa. (London, 2001).
* Middlebrook, Martin: ''The Argentine Fight for the Falklands''. (Barnsley, 2003)
* Parker, John: ''Gurkhas. The Inside story of the World´s most Feared Soldiers''. (Chatham, 1999). 
* Thompson, Julian: ''No Picnic''.(London, 2001).
* Van der Bijl, Nicholas: ''Nine Battles to Stanley''. (Barnsley, 1999).
* Van der Bijl, Nicholas og Aldea, David: ''5th Infantry Brigade in the Falklands 1982''. (Barnsley, 2003).
* Ward, Nigel: ''Sea Harrier over the Falklands. The Controversial account of what really Happened in the South Atlantic skies''. (London, 2000).
* Woodward, Sandy og Robinson, Patrick: ''One Hundred Days. The Memoirs of the Falklands Battle Group Commander''. (London, 1992).

== Tenglar ==
* {{Vísindavefurinn|4473|Af hverju hófst Falklandseyjastríðið árið 1982?}}

{{Gæðagrein}}

[[Flokkur:Falklandseyjastríðið| ]]