Burstagreni
| Picea koyamae | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||||||||||
| Ástand stofns | ||||||||||||||
| Vísindaleg flokkun | ||||||||||||||
| ||||||||||||||
| Tvínefni | ||||||||||||||
| Picea koyamae Shiras. |
Burstagreni er sjaldgæf grenitegund, einlend í Japan. Þar er það í Nagano og Yamanashi héruðum á miðri Honshū-eyju.
Lýsing[breyta | breyta frumkóða]
Þetta er sígrænt tré, allt að 25 metra hátt, og með stofnþvermál allt að einum metra. Sprotarnir eru appelsínubrúnir, gishærðir. Barrnálarnar eru 8 til 16 mm langar, tígullaga í þversniði, dökkblágrænar með áberandi loftaugnarákum. Könglarnir eru sívalir til keilulaga, 4 til 9 cm langir og 2 cm í þvermál, verða fölbrúnir við þroska 5 til 7 mánuðum eftir frjóvgun, og eru með stífar ávalar köngulskeljar, 6 til 18 mm langar og 6 til 12 mm breiðar. Frjóvgun er síðla vors.[2][3]
Útbreiðsla[breyta | breyta frumkóða]
Burstagreni finnst í Akaishi-fjöllum og Yatsugatake-fjöllum á miðri Honshū-eyju í Japan. Þar vex það í 1500 til 2000 metra hæð.[2] . Það vex í litlum, einöngruðum lundum á takmörkuðu svæði og heildarútbreiðslusvæðið er minna en 100 km2. Trjám sem falla vegna fellibylja er oft skipt út fyrir hraðvaxnari tegundir.[1][2] Það vex í lundum með 10 til 20 trjám, en heildarfjöldi þekktra trjáa er aðeins um 250 fullvaxin tré.[1][2]
Það heitir eftir japanska gresafræðingnum Mitsua Koyama. Nafnið sem var fyrst skráð var "koyamai", en það gæti verið stafsetningarvilla sem er leiðrétt samkvæmt reglum ICBN (60. gr.).[4]
Því er stundum plantað sem prýðistré. Viðurinn er svipaður og hjá öðru greni, en tegundin er of sjaldgæf til að vera efnahagslega mikilvæg.
Tilvísanir[breyta | breyta frumkóða]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Katsuki, T. & Gardner, M. (2010). „Picea koyamae“. Rauði listi IUCN yfir tegundir í hættu. 3.1. Sótt 10. nóvember 2013.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Farjon, A. (1990). Pinaceae. Drawings and Descriptions of the Genera. Koeltz Scientific Books ISBN 3-87429-298-3.
- ↑ Gymnosperm Database: Picea koyamae
- ↑ Farjon, A. (1998). World Checklist and Bibliography of Conifers. Royal Botanic Gardens, Kew ISBN 1-900347-54-7.
