Fornyrðislag

Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu

Fornyrðislag er forn bragarháttur og einn Edduhátta, elstu bragarhátta íslensks kveðskapar.[1] Líkt hinum Edduháttunum er fornyrðislag órímað og byggist á strangri stuðlasetningu. Annar edduháttur, málaháttur er nauðalíkur fornyrðislagi og virðist sem þeim tveim sé stundum blandað saman. Af fornyrðislagi þróaðist kviðuháttur, en hann er reglulegri en edduhættirnir (sjá t.d. Sonatorrek). Fornyrðislag var endurvakið á Íslandi á 18. og 19. öld fyrir áhrif rómantísku stefnunnar.

Hver braglína fornyrðislags hefur tvö ris en breytilegan fjölda áherslulausra atkvæða. Stuðlasetning tengir saman tvær og tvær línur en rím er ekkert. Línufjöldi var upphaflega breytilegur en varð síðan átta línur.

Dæmi úr Völuspá:

Hljóðs bið ég allar
helgar kindir
meiri og minni
mögu Heimdallar.
Viltu, að ég, Valföður,
vel fyr telja
forn spjöll fira,
þau er fremst um man.

Einkenni[breyta | breyta frumkóða]

  1. þrjú atkvæði í stökum línum og 4 atkvæði í jöfnum línum (hið fæsta).
  2. ekkert rím.
  3. átta línur hver vísa.
  4. fjórir stuðlar ýmist einn eða tveir á móti höfuðstaf.
Mjög erum tregt,
tungu að hræra
eða loftvægi
ljóðpundara;
era nú vænlegt
um Viðurs þýfi
né hógdrægt
úr hugar fylgsni.

Tenglar[breyta | breyta frumkóða]

Heimildir[breyta | breyta frumkóða]

  1. „Geymd eintak“. Afrit af upprunalegu geymt þann 11. desember 2010. Sótt 22. janúar 2011.