„Sorg“: Munur á milli breytinga
Ný síða: '''Sorg''' ('''harmur''' eða '''tregi''') er tilfinning sem lýsir sér með söknuði til einhvers sem er horfin(n) með einum eða öðrum hætti. Oftast tengist so... |
Ekkert breytingarágrip |
||
| Lína 3: | Lína 3: | ||
Í fornöld voru sorgarsiðir við lát ættingja með vissum hætti. Austurlandabúar skáru [[hár]] sitt og eins gerðu Grikkir, en Rómverjar létu hár og [[skegg]] vaxa meðan á sorginni stóð. Þessi mismunur á tískunni sýnir það að þjóðirnar létu í ljós sorg sína með því að vera gagnstætt því sem þeir voru vanir að vera. Grikkir höfðu sem sé mikið hár og skegg, en Rómverjar stutt ef þeir voru þá ekki skegglausir með öllu. |
Í fornöld voru sorgarsiðir við lát ættingja með vissum hætti. Austurlandabúar skáru [[hár]] sitt og eins gerðu Grikkir, en Rómverjar létu hár og [[skegg]] vaxa meðan á sorginni stóð. Þessi mismunur á tískunni sýnir það að þjóðirnar létu í ljós sorg sína með því að vera gagnstætt því sem þeir voru vanir að vera. Grikkir höfðu sem sé mikið hár og skegg, en Rómverjar stutt ef þeir voru þá ekki skegglausir með öllu. |
||
[[Israel]]smenn |
[[Israel]]smenn sem áttu að sjá á bak ættingja, slitu þeir öll hárin af höfðinu, lömdu sig alla í framan, tættu sundur föt sín frá hvirfli til ilja og gengu í ruddafötum, stráðum ösku (sbr. ''að klæðast í sekk og ösku''). Þeir gengu berfættir, kveiktu aldrei [[Eldur|eld]], létu skegg og [[neglur]] vaxa og þvoðu sér aldrei. |
||
Sorgin stóð í 10 mánuði hjá Rómverjum. Ef ekkja giftist áður en þessi tími var liðinn, var hún talinn ærulaus. Menn máttu ekki syrgja börn, er voru yngri en 3 ára, en væru þau frá 3 og upp í |
Sorgin stóð í 10 mánuði hjá Rómverjum. Ef ekkja giftist áður en þessi tími var liðinn, var hún talinn ærulaus. Menn máttu ekki syrgja börn, er voru yngri en 3 ára, en væru þau frá 3 og upp í |
||
Útgáfa síðunnar 29. nóvember 2009 kl. 17:15
Sorg (harmur eða tregi) er tilfinning sem lýsir sér með söknuði til einhvers sem er horfin(n) með einum eða öðrum hætti. Oftast tengist sorgin látnum manni eða dauðri skepnu. Þeir sem eru uppfullir af sorg, syrgjendur, syrgja eða harma (sbr. harma einhvern, syrgja einhvern).
Í fornöld voru sorgarsiðir við lát ættingja með vissum hætti. Austurlandabúar skáru hár sitt og eins gerðu Grikkir, en Rómverjar létu hár og skegg vaxa meðan á sorginni stóð. Þessi mismunur á tískunni sýnir það að þjóðirnar létu í ljós sorg sína með því að vera gagnstætt því sem þeir voru vanir að vera. Grikkir höfðu sem sé mikið hár og skegg, en Rómverjar stutt ef þeir voru þá ekki skegglausir með öllu.
Israelsmenn sem áttu að sjá á bak ættingja, slitu þeir öll hárin af höfðinu, lömdu sig alla í framan, tættu sundur föt sín frá hvirfli til ilja og gengu í ruddafötum, stráðum ösku (sbr. að klæðast í sekk og ösku). Þeir gengu berfættir, kveiktu aldrei eld, létu skegg og neglur vaxa og þvoðu sér aldrei.
Sorgin stóð í 10 mánuði hjá Rómverjum. Ef ekkja giftist áður en þessi tími var liðinn, var hún talinn ærulaus. Menn máttu ekki syrgja börn, er voru yngri en 3 ára, en væru þau frá 3 og upp í 10 ára, áttu menn að syrgja þau jafnmarga mánuði og börnin höfðu árin. Sorgartíminn var þá oft styttur með tilskipun frá öldungaráðinu. Eftir ósigurinn við Cannæ máttu menn t. d. ekki syrgja lengur en 30 daga. Menn vildu afmá sem fyrst minninguna um ófarir lýðveldisins.
