„The Rolling Stones“: Munur á milli breytinga

Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Efni eytt Efni bætt við
SieBot (spjall | framlög)
m robot Bæti við: vo:The Rolling Stones
Lína 217: Lína 217:
[[hu:The Rolling Stones]]
[[hu:The Rolling Stones]]
[[id:The Rolling Stones]]
[[id:The Rolling Stones]]
[[is:The Rolling Stones]]
[[it:The Rolling Stones]]
[[it:The Rolling Stones]]
[[ja:ローリング・ストーンズ]]
[[ja:ローリング・ストーンズ]]

Útgáfa síðunnar 3. febrúar 2008 kl. 23:50

Mynd:Rollingstones2005.jpg
Rolling Stones árið 2005.

Rolling Stones er ensk hljómsveit sem braust til frægðar og frama á sjöunda áratug tuttugustu aldarinnar. Líkt og með margar breskar rokksveitir voru Stones undir áhrifum margskonar tónlistastefna, einkum rafmagnaðs blús frá Bandaríkjunum og snemmborins rokks. Um miðjan sjöunda áratuginn höfðu stones náð sínum tón, gítargrunni, sem var fyrirmynd þungs rokks. Stones höfðu áhrif á ímynd uppreisnagjarnra ungmenna, sem hjálpaði þeim að ná þeim vinsældum sem þeir njóta og að hafa þau áhrif sem hljómsveitin hefur haft. Rolling Stones hafa selt yfir 240 milljónir platna um víða veröld. Nafnið “Rollin' Stones” var fyrst notað 12. júlí 1962, þegar þeir hlupu í skarðið fyrir Blues Incorporated á Marquee Club.

Upphaf Rolling Stones

Ian Stewart fæddist árið 1938. Hann kemur til sögunnar þegar hann brást við auglýsingu, í tímaritinu Jazz News, frá Brian Jones. Brian Jones fæddist af Cheltenham, í miðjustéttarfjölskyldu. Hann varð smám saman afar fær hljóðfæraleikari. Hann spilaði á harmonikku, orgel, tréspil, sítar, bjöllur, saxafón, sembal en skaraði mest framúr í gítarspili. Þeir urðu góðir vinir, og spiluðu báðir jazz músík. Mick Jagger fæddist 26. júlí 1943 af miðjustéttarfjölskyldu og var skýrður Michael Phillip Jagger. Mick Jagger og Keith Richards gengu í sama grunnskóla og kynntust þar. Mick flutti síðan burt og misstu þeir samband við hvorn annan. Eftir það fór Mick í London School Of Economics”, en sagði þar fljótlega skilið við námið til að gerast tónlistarmaður. Sagan segir að Mick Jagger hafi hitt Keith Richards á brautarstöð í Dartford á Englandi. Könnuðust þeir við hvorn annan, og höfðu þeir báðir áhuga á því að stofna band. Þeir hófu síðan samstarf og stofnuðu hljómsveitina „Litle Boy Blue and the Blue Toys”. Eitt sinn þegar little Boy Blue voru að spila á hátíð, hittu þeir Brian Jones, en hann gerðist gítarleikarinn í hljómsveitinni. Mick og Keith höfðu áður komið fram með ýmsum hljómsveitum en nú gerðist Mick söngvari hljómsveitarinnar. Það varð síðan Brian Jones sem stakk upp á nafninu The Rolling Stones í höfuðið á lagi eftir Muddy Waters „Rollin Stone Blues”. Árið 1962 gáfu þeir út lagið „I cant get no, Satisfaction” og urðu þá aðal þáttakendur Bresku innrásarinnar til vesturheims. Eftir miklar vinsældir bauð Brian Jones, Ian að ganga til liðs við hljómsveitina. Hann þáði það boð og gerðist píanóleikarinn. seinna slógst í hópinn trommari að nafni Charlie Watts og bassaleikari að nafni Bill Wyman. Þeir komu í fyrsta skipti fram í bresku sjónvarpi í tónlistarþættinum „Thank Your Lucky Stars” árið 1963 þar sem upptökustjórinn ráðlagði Andrew að losa sig við þennan munnstóra og ljóta söngvara þ.e. Mick Jagger, ekkert varð úr því. 16. apríl sama ár, er fyrsta plata The Rolling Stones gefin út í Englandi „The Rolling Stones" hún fer beint í 1. sæti breska listans, en strax eftir ógnarvinsældirnar byrjaði að síga á ógæfuhliðina. 10. maí sama ár eru Mick og Keith ákærðir fyrir að hafa verið með eiturlyf á sér og sama dag er ráðist inn í íbúð Brian Jones og hann tekin fastur og ákærður fyrir eign á ólöglegu fíkniefni. Seinna þetta ár er Mick Jagger fundinn sekur um eign á ólöglegum efnum, hann settur í fangelsi yfir nótt og var úrskurðað að hann fengi 3ja mánaða skilorðsbundinn fangelsisdóm og 300 punda sekt. Keith var dæmdur í 1 ár fangelsi og sektaður um 500 pund fyrir að eiga fíkniefni. 30 júní sama ár eru þeir lausir úr fangelsi eftir að trygging hafði verið greidd upp á 7000 pund fyrir þá.

Rolling Stones 1966-1969

Mikið vatn var nú runnið til sjávar. Seinustu tvö árin höfðu ekki verið hljómsveitarmeðlimum góð, en hljómsveitin naut samt mikilla vinsælda. Þeir seldu mikið af plötum og urðu þekktir um allan heim. Árið 1966 áhváðu „Rolling Stones” að svara vinsældum Bítlanna, með því að gera þéttari plötur. Fyrsta tilraunin var platan „Aftermath”. Brian Jones hafði meðal annars mikil áhrif á stíl plötunnar. Hann hlustaði á fjölbreytta tónlist og niðurstaðan var fjölbreyttur diskur. Hann hélt áfram að hafa þessi sömu áhrif á hljómsveitina, og árið 1967 gáfu þeir út plötuna „Between the Buttons”. Sú plata var með miklum popp-áhrifum. Það komu upp ýmsar deilur í kringum plötuna, meðal annars var þeim iðulega bannað að koma fram án þess að breyta einhverjum textanum o.s.frv. Mick og Keith voru báðir handteknir fyrir að vera með eiturlyf í fórum sínum í febrúar 1967, þremur mánuðum seinna var Jones handtekin fyrir sömu ákæru. Þeir fengu allir fangelsisdóm. Árið 1968 var gamli umboðsmaðurinn orðin þreyttur á dópruglinu í strákunum og skiptu „Rolling Stones” því um umboðsmann. Maðurinn gekk undir nafninu Allen Klein og honum tókst að hafa mikil áhrif á bandið. Hann fékk þá til að færa sig frá poppinu sem þeir voru að ýtast út í, og yfir í gamla góða rokkið og rólið. Fyrsta platan sem þeir gáfu út með þessum umboðsmanni var smáskífan og smellurinn „Jumpin Jack Flash” sem fór beint á toppinn í bandaríkjunum. Í framhaldinu kom platann „Beggar’s Banquet” sem var gefin út um haustið 1968. platan hefði líklegast verið gefin fyrr út en hafði verið geymd hjá útgáfendum, vegna þess að þeim líkaði ekki við myndefnið á plötunni. Plata þessi var var öðruvísi en þær plötur sem „Rolling Stones” voru vanir að gera, og einkenndist blúsrokki. Á meðan á upptökunni á plötunni stóð var Brian Jones ílla haldinn er hann sökk meir og meir í eiturlyfjafíkn. Mikill ágreiningur var milli hans og Mick og Keith. Því hætti hann í bandinu 3. júlí 1969. Minna en mánuði seinna fannst hann dauður í sundlauginni sinni. Dómari í málinu úrskurðaði að þetta hafi verið dauði vegna óhapps, en fjöldi orðróma ríkti um dauða hans mörg ár á eftir. Eftir dauða hans höfðu „Rolling Stones” ráðið Mick Taylor í hans stað. Hann hafði áður verið gítarleikari hljómsveitarinnar „Bluesbreakers”. Næsta plata þeirra gekk undir nafninu „Let It Bleed”. Hún kom út í desember 1969. í framhaldi af plötunni fóru þeir á sitt fyrsta tónleikaferðalag sem stóð yfir í þrjú ár. Þeir fengu frábæra dóma og allt gekk mjög vel. Samt fóru ókeypis tónleikar þeirra í „Altamont Speedway” vægast sagt úr böndunum. Sagt er að hljómsveitin Grateful Dead hafi bent „Steinunum” á að ráða „Hell’s Angels” fyrir öryggisgæslu, og þeir gerðu það. Sú ákvörðun átti þó eftir að hafa alvarlegar afleiðingar. Öll sýningin var ekki nógu vel skipulögð og áður en langt leið á sýninguna, var ungur maður að nafni Meredith Hunter drepinn af öryggisverði. Þetta hafði í för með sér heiftarleg áhrif á fjölmiðla sem endaði með því að þeir drógu þeir sig í hlé frá tónleikahöldum. Þeir gáfu út lagið „Sympathy for the Devil” í framhaldi af þessu.

Rolling Stones 1970-1981

Eftir hléið, gaf hljómsveitin út plötuna „Get Yer Ya-Ya’s Out” sem þótti ágætis tónleikaplata. Þetta reyndist þó vera seinasta plata þeirra fyrir útgefanda-fyrirtækið Decca i London. Eftir þetta stofnaði hljómsveitin sitt eigið útgefandafyrirtæki, „Rolling Stones Records”, sem varð dótturfyrirtæki Atlantic Records og varð það útgefandi Rolling Stones. Mick lék líka í kvikmynd eftir Nicolas Roeg, og giftist Nikaragúamódelinu „Bianca Perez Morena de Macias”. Parið fór fljótlega að lifa hinu ljúfa lífi, á meðan Keith lapti dauðann úr skel. Árið 1971 gáfu Rolling Stones út plötuna „Sticky Fingers” og hafði Keith þar umfangsmikil áhrif á tónlistarsmíð hljómsveitarinnar. Seinna sama ár fóru þeir til Frakklands. Sagt er að þeir hafi farið þangað til að flýja skattheimtumenn ásamt öðru. Þar tóku þeir upp tvöfalda plötu sem fékk nafnið „Exile on Main Street” og var hún gefin út í Maí 1972. Í framhaldi af þessari plötu fór hljómsveitin að liðast í tvennt. Mick vildi vera súperstjarna og einbeitti sér að því, en Keith var orðin mikill dópisti. Þeir gáfu út plötuna „Goats Head Soup” árið 1973 og svo „It’s Only Rock ‘n’ Roll” árið 1974. báðar plöturnar lentu efst á topp sölulistum, en þóttu hvorugar sérlega góðar. Mick Taylor gítarleikari hljómsveitarinnar hætti í hljómsveitinni eftir að „It’s Only Rock ‘n’ Roll” var gefinn út. Eftir gítarleikaramissinn höfðu þeir áheyrnarprufur í von um að finna nýjan gítarleikara. Jeff Beck var meðal þeirra sem reyndi fyrir sér, en var þó ekki valinn. Gítarleikari, sem hafði meðal annars spilað fyrir Rod Stewart að nafni Ron Wood var fengin til liðs við hljómsveitina, en það var ekki fyrr en tveimur árum seinna eða 1976. Á þessum tíma voru allir meðlimir hljómsveitarinnar með ýmis að vinna með öðrum tónlistarmönnum, og voru bæði bassaleikarinn Bill og gítarleikarinn Ron voru að gefa út sólóplötur. Keith var handtekinn í Kanada árið 1977 fyrir að vera með Heróín í fórum sér. Hann fékk skilorðsbundin dóm og fór í meðferð. Mörgum grunaði að hljómsveitin væri nú að leggja upp laupanna, en 1978 komu þeir þó saman til að taka upp plötuna „Some Girls” sem var þeirra svar við pönkinu. Ímynd hljómsveitarinnar rokkaði mikið, varð mjög góð eftir „Some Girls” en svo gáfu þeir út „Emotional Rescue” þá versnaði ímyndin aftur. Platan var gefin út árið 1980, og einsog flestar aðrar Rolling Stones plötur lennti hún efst á topplistum, en fékk þó „volga dóma”. Árið 1981 gáfu þeir svo út plötuna „Tattoo You” sem fékk mun betri dóma en fyrri platan. Þessi plata var sú seinasta þar sem „Rolling Stones” bókstaflega drottnuðu á topplistum, tónleikasölum og útvarpstöðvum í kringum útgáfur.

Rolling Stones eftir 1981

Hljómsveitarmeðlimirnir voru ekki sammála hvað gera skyldi. Mick vildi að hljómsveitin fetaði í fótspor annara hljómsveita sem voru vinsælar á þeim tíma, en Keith vildi að þeir héldu sig trúfasta við aðdáendurnar og rokkið. Hljómsveitin var í miklu uppnámi. Í framhaldi af þessu kom út plata árið 1983 sem bar titilinn „Undercover”. Hún þótti alls ekki „þétt”, fékk slæma dóma og seldist ekki vel. Næsta plata þeirra „Dirty Work” kom út árið 1986 og gekk en verr. Þeir áhváðu að fara ekki í tónleikaferðalag í framhaldi af seinni plötunni. Keith sagði skilið við hljómsveitina í bili og bjó til sína eigin sólóplötuna „Talk is Cheap” sem kom 1988. Hún fékk góða dóma og fór í gull. Þessi plata varð til þess að Mick og Keith komu aftur saman seinna þetta sama ár, og gáfu út plötuna „Steel Weels” sem fékk ágætis dóma. Tónleikaferðalagið gaf þó plötunni lítið eftir og gaf hagnað upp á 140 milljón dollara. Næst var gefin út platan „Flashpoint” árið 1991 sem var tónleikaplata frá „Steel Weels” tónleikum. Eftir þessa plötu hætti bassaleikarinn Bill Wyman í hljómsveitinni og gaf út ævisögu sem hann nefndi „Stone Alone”. Þeir leytuðu ekki strax að nýjum bassaleikara vegna þess að allir voru að vinna að eigin verkefnum. Hljómsvetin kom ekki almennilega saman aftur fyrr en 1994 þegar bassaleikarinn Darryl Jones kom til liðs við þá. Hann hafði meðal annars spilað með Sting. Útkoman var mjög góð, þeir gáfu út plötuna „Voodoo Lounge” sem fékk bestu dóma sem þeir höfðu fengið lengi, og tónleikaferðalagið gekk mjög vel. Platan vann einnig Grammy verðlaun fyrir bestu rokk plötuna. Árið 1997 gáfu þeir út „Bridges to Babylon” og fóru í tónleikaferðalag. 1998 héldu fóru þeir í ennþá eitt tónleikaferðalag, en tóku eftir það fjögurra ára hlé og komu ekki aftur fram fyrr en 2002. Þá gáfu þeir út bestu smellina á plötu og héldu tónleikaferðalag. Aftur 2004 gáfu þeir út tónleikaplötu og héldu tónleikaferðalag í framhaldi af útgáfu plötunnar. Hljómsveitin er enn í dag starfandi en hefur þó ekki gert neitt framúrskarandi síðan 1981. Þeir ferðast núna um heiminn, gamlir rokkarar, halda tónleika fyrir nýja og gamla aðdáendur, og hafa meðal annars komið til Íslands.

Útgáfur

Geisladiskar

   * The Rolling Stones (England’s Newest Hitmakers) (1964) *
   * 12X5 (1964), US
   * Rolling Stones No. 2 (1965)
   * The Rolling Stones Now! (1965), US
   * Out of Our Heads (1965) *
   * December’s Children (And Everybody’s) (1965), US
   * Aftermath (1966) *
   * Got Live If You Want It! (1966)
   * Between the Buttons (1967) *
   * Flowers (1967), US
   * Their Satanic Majesties Request (1967)
   * Beggars Banquet (1968)
   * Let It Bleed (1969)
   * Get Yer Ya Ya’s Out (1970) (Live)
   * Sticky Fingers (1971)
   * Exile on Main St. (1972)
   * Jamming with Edward (1972)
   * Goats Head Soup (1973)
   * It's Only Rock 'N Roll (1974)
   * Black and Blue (1976)
   * Love You Live (1977) (Live)
   * Some Girls (1978)
   * Emotional Rescue (1981)
   * Tattoo You (1981)
   * Still Life (1982) (Live)
   * Undercover (1983)
   * Dirty Work (1986)
   * Steel Wheels (1989)
   * Flashpoint (1991) (Live)
   * Voodoo Lounge (1994)
   * Stripped (1995) (Live)
   * The Rolling Stones Rock and Roll Circus (1996) (Live)
   * Bridges to Babylon (1997)
   * No Security (1998) (Live)
   * Live Licks (2004) (Live)
   * A Bigger Bang (2005)

EP

   * The Rolling Stones (EP), (Janúar 1964)
   * Five by Five (EP) (14 Ágúst 1964)
   * Got Live If You Want It! (EP) (11 juní 1965)

Safndiskar og smáskífur

   * Big Hits (High Tide and Green Grass) *
   * Through the Past, Darkly (Big Hits Vol. 2) * (1969)
   * Hot Rocks, 1964-1971 (1972)
   * More Hot Rocks (Big Hits and Fazed Cookies) (1972)
   * Rolled Gold: The Very Best of the Rolling Stones (1975)
   * Metamorphosis (1975)
   * Sucking in the Seventies (1981)
   * Rewind (1971-1984) (1984)
   * Singles Collection: The London Years (1989)
   * Forty Licks (2002)
   * Singles 1963-1965 (2004)
   * Singles 1965-1967 (2004)
   * Singles 1968-1971 (2005)
   * Rarities 1971-2003 (2005)

Kvikmyndir

   * Gimme Shelter, heimildarmynd um Tónleikaferðalag Rolling Stones 1969
   * The Rolling Stones: Live in Hyde Park, einnig þekkt sem "Rolling Stones - The Stones in the Park" (1969)
   * Sympathy for the Devil (1968, Jean-Luc Godard)
   * Let's Spend the Night Together (1982, Hal Ashby)
   * 25x5: The Continuing Adventures of the Rolling Stones (1990, Nigel Finch)
   * The Rolling Stones: Live at the Max (1990, Christine Strand, Julien Temple)
   * The Rolling Stones: Rock and Roll Circus (1968, Michael Lindsay-Hogg)
   * The Rolling Stones: Voodoo Lounge (1994)
   * Four Flicks

Meðlimir hljómsveitarinnar

1962 - 1963
1963 - 1969
1969 - 1975
1975 - 1991
1991 - dagsins í dag

Tónleikaferðalög

  • 2005/2006/2007 - A Bigger Bang Tónleikaferðalag
  • 2002/2003 - Licks Tónleikaferðalag
  • 1999 - No Security Tónleikaferðalag/Bridges To Babylon Tónleikaferðalag
  • 1997/1998 - Bridges To Babylon Tónleikaferðalag
  • 1994/1995 - Voodoo Lounge Tónleikaferðalag
  • 1989/1990 - Steel Wheels/Urban Jungle Tónleikaferðalag
  • 1982 - European Tónleikaferðalag 1982
  • 1981 - American Tónleikaferðalag 1981
  • 1978 - US Tónleikaferðalag 1978
  • 1976 - Tónleikaferðalag of Europe '76
  • 1975 - Tónleikaferðalag of the Americas '75
  • 1973 - European Tónleikaferðalag 1973
  • 1973 - Pacific Tónleikaferðalag 1973
  • 1972 - American Tónleikaferðalag 1972 (einnig þekkt sem S.T.P. Tónleikaferðalag)
  • 1971 - UK Tónleikaferðalag 1971
  • 1970 - European Tónleikaferðalag 1970
  • 1969 - American Tónleikaferðalag 1969
  • 1967 - European Tónleikaferðalag
  • 1966 - Australia og New Zealand Tónleikaferðalag, European Tónleikaferðalag, North American Tónleikaferðalag, British Tónleikaferðalag
  • 1965 - 1 Far East Tónleikaferðalag, 4 European Tónleikaferðalags, 3 British Tónleikaferðalags, 2 North American Tónleikaferðalags
  • 1964 - 4 British Tónleikaferðalags, 2 US Tónleikaferðalags
  • 1963 - British Tónleikaferðalag

Tenglar

Snið:Tengill GG Snið:Tengill GG is:The Rolling Stones