„Dögg“: Munur á milli breytinga
m r2.7.1) (robot Bæti við: mr:दवबिंदु, ms:Embun |
Idioma-bot (spjall | framlög) m r2.6.3) (robot Bæti við: bat-smg:Rasa, be-x-old:Раса (надвор’е) |
||
Lína 28: | Lína 28: | ||
[[ast:Rosada]] |
[[ast:Rosada]] |
||
[[az:Şeh]] |
[[az:Şeh]] |
||
[[bat-smg:Rasa]] |
|||
[[be-x-old:Раса (надвор’е)]] |
|||
[[bjn:Ambun]] |
[[bjn:Ambun]] |
||
[[bn:শিশির]] |
[[bn:শিশির]] |
Útgáfa síðunnar 21. maí 2011 kl. 11:53
Dögg (áfall, náttfall eða væða) er gufa í loftinu sem hefur þést á einhverju köldu, t.d. á grasi eða laufum. Dögg þéttist vanalega yfir nóttina og er augljós berum augum að morgni dags.
Dögg í íslensku máli
Talað er um döggslungið gras eða t.d. daggvota þúfu þegar dögg er í grasi eða á þúfnakolli. Allgengt er að segja að dögg falli á, eins og Þórður Tómasson skrifar í Veðurfræði Eyfellings:
- Raki stígur upp af jörðinni daglangt og undir kvöldið fer að falla á.
Hann talar líka um að jörð eða gras sé löðrandi í vatni, þegar það er mikið döggfall. Þegar dögg tekur af er stundum líka sagt að það/hann svaðrar af og átt við að döggin þorni af. Halldór Laxness talar um það í Íslandsklukkunni að það sé væða í grasinu: Það var væða í grasi. Og líka í Sjálfstæðu fólki: Væða í túninu, mýrin mórauð, grænkað í rindum.
Þágufall af dögg er dögg[1], en stundum einnig skrifað döggu (sbr. ör), en aðallega í skáldamáli. Í Völsungakviðu hinni fornu er sagt að dýrkálfurinn sé „döggu slunginn“. Eignarfallið af dögg er daggar[1] en döggvar er líka til, og því er hvortveggja rétt málfræðilega: daggardropar og döggvardropar. Jóhann Jónsson skáld segir t.d. í einu ljóða sinna: Blítt lætur veröldin. / Drjúpa döggvartár / um dalvíðishár...
Tengt efni
- Daggarmark, það hitastig sem loftraki þéttist við