Langsverð

Menn í herneskjum takast á með því að „hálfverða“ langsverð sín. Riddarinn til hægri ber með efri hjöltum í hjálm hins (svokallað „Morðhögg“), en sá er til vinstri er beitir oddi sverðs síns sem spjóti.

Svissneskt Langsverð frá 15. eða 16. öld.

Langsverð er heiti yfir löng evrópsk sverð frá um 13. öld til um 1550 og voru enn jafnvel í notkun á 17. öld.

Saga langsverða

Upphaflega er talið að þessi tegund sverða hafi verið þróuð fyrir riddara til að berjast á hestbaki, en aukin lengd blaðsins auðveldaði mönnum að höggva eða stinga fjandmann sinn af háum hestum. Voru langsverð iðulega notuð í annarri hendi á hestbaki, en lengd meðalkaflans var nægileg til að nota báðar hendur, sem varð reglan þegar barist var á fæti.

Einnig var barist með aðra eður báðar hendur á blaði sverðsins, en það var gert þegar menn áttust við vel brynvarða andstæðinga. Sú aðferð var kölluð að „hálfsverða“, en sverðseggin gat ekki skorið brynjur í sundur og varð því að beita oddi sverðsins eins og spjóti eður hjöltum þess sem hamri til þess að stinga sér leið í gegnum hana eða rota fjandmanninn.

Þegar komið var fram á 16. öld voru langsverð orðin algeng vopn meðal málaliða í Evrópu, enda var skjöldurinn fallinn úr notkun að miklu leyti.

  Þessi vopnagrein er stubbur. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina.