„Ítalska nýraunsæið“: Munur á milli breytinga

Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Efni eytt Efni bætt við
m nýraunsæið
 
mEkkert breytingarágrip
Lína 1: Lína 1:
'''Ítalska nýraunsæið''' var ríkjandi [[stefna]] í [[ítölsk kvikmyndagerð|ítalskri kvikmyndagerð]] fyrstu árin eftir [[Síðari heimsstyrjöld]]. Upphaf stefnunnar má rekja til hóps róttækra [[kvikmyndagagnrýni|kvikmyndagagnrýnenda]] í kringum tímaritið ''Cinema'' í [[Róm]] á tímum [[fasismi|fasismans]]. Þessi hópur taldi meðal annars [[Michelangelo Antonioni]], [[Luchino Visconti]], [[Gianni Puccini]], [[Cesare Zavattini]], [[Giuseppe De Santis]] og [[Pietro Ingrao]], sem einkum gagnrýndu svokallaðar ''[[telefono bianco]]''-myndir sem voru stofudrama að bandarískri fyrirmynd úr heimi góðborgara og aðals. Fyrsta kvikmyndin sem opinberlega var kennd við nýraunsæið var ''[[Róm, óvarin borg]]'' eftir [[Roberto Rossellini]] 1945, sem fjallaði um hina skammvinnu þýsku hersetu í Róm 1943. Áður hafði kvikmyndin ''[[Heltekinn]]'' eftir Visconti verið bönnuð af kvikmyndaeftirlitinu 1943 en sú mynd var undir miklum áhrifum frá [[ljóðrænt raunsæi|ljóðræna raunsæinu]] í [[frönsk kvikmyndagerð|franskri kvikmyndagerð]] fyrir stríð.
'''Ítalska nýraunsæið''' var ríkjandi [[stefna]] í [[ítölsk kvikmyndagerð|ítalskri kvikmyndagerð]] fyrstu árin eftir [[Síðari heimsstyrjöld]]. Upphaf stefnunnar má rekja til hóps róttækra [[kvikmyndagagnrýni|kvikmyndagagnrýnenda]] í kringum tímaritið ''Cinema'' í [[Róm]] á tímum [[fasismi|fasismans]]. Þessi hópur taldi meðal annars [[Michelangelo Antonioni]], [[Luchino Visconti]], [[Gianni Puccini]], [[Cesare Zavattini]], [[Giuseppe De Santis]] og [[Pietro Ingrao]], sem einkum gagnrýndu svokallaðar ''[[telefono bianco]]''-myndir sem voru stofudrama að bandarískri fyrirmynd úr heimi góðborgara og aðals. Fyrsta kvikmyndin sem opinberlega var kennd við nýraunsæið var ''[[Róm, óvarin borg]]'' eftir [[Roberto Rossellini]] 1945, sem fjallaði um hina skammvinnu þýsku hersetu í Róm 1943. Áður hafði kvikmyndin ''[[Heltekinn]]'' eftir Visconti verið bönnuð af kvikmyndaeftirlitinu 1943 en sú mynd var undir miklum áhrifum frá [[ljóðrænt raunsæi|ljóðræna raunsæinu]] í [[frönsk kvikmyndagerð|franskri kvikmyndagerð]] fyrir stríð.


Helstu einkenni ítalska [[nýraunsæi]]sins voru sögur af alþýðufólki, yfirleitt settar fram með stuttum laustengdum atriðum, með áherslu á tilfinningar fremur en pólitískan boðskap, tökur á raunverulegum stöðum (ekki í kvikmyndaveri), ómenntaðir leikarar í aukahlutverkum og jafnvel aðalhlutverkum, notkun venjulegs talmáls og heimildarmyndastíll í kvikmyndatöku. Með því að notast við [[talsetning]]u var hægt að nota breiða [[sviðsetning]]u með mörgu fólki í mynd í einu. Með þessum hætti reyndu leikstjórarnir að skapa [[raunsæi|raunsæja]] mynd af ítölsku samfélagi eftirstríðsáranna sem einkenndist af [[atvinnuleysi]] og [[fátækt]].
Helstu einkenni ítalska [[nýraunsæi]]sins voru sögur af alþýðufólki, yfirleitt settar fram með stuttum laustengdum atriðum, með áherslu á tilfinningar fremur en pólitískan boðskap, tökur á raunverulegum stöðum (ekki í kvikmyndaveri), ómenntaðir leikarar í aukahlutverkum og jafnvel aðalhlutverkum, notkun venjulegs talmáls og heimildarmyndastíll í kvikmyndatöku. Með því að notast við [[talsetning]]u var hægt að skapa breiða [[sviðsetning]]u með mörgu fólki í mynd í einu. Með þessum hætti reyndu leikstjórarnir að skapa [[raunsæi|raunsæja]] mynd af ítölsku samfélagi eftirstríðsáranna sem einkenndist af [[atvinnuleysi]] og [[fátækt]].


Um leið og efnahagsástandið á Ítalíu batnaði upp úr 1950 tóku vinsældir nýraunsæisins að dala. Fyrstu kvikmyndir [[Federico Fellini|Fellinis]] voru í þessum anda en með ''[[La dolce vita]]'' 1960 klauf hann sig frá nýraunsæinu með sögum af næturlífi fræga fólksins í [[Róm]].
Um leið og efnahagsástandið á Ítalíu batnaði upp úr 1950 tóku vinsældir nýraunsæisins að dala. Fyrstu kvikmyndir [[Federico Fellini|Fellinis]] voru í þessum anda en með ''[[La dolce vita]]'' 1960 klauf hann sig frá nýraunsæinu með sögum af næturlífi fræga fólksins í [[Róm]].

Útgáfa síðunnar 21. nóvember 2008 kl. 15:46

Ítalska nýraunsæið var ríkjandi stefna í ítalskri kvikmyndagerð fyrstu árin eftir Síðari heimsstyrjöld. Upphaf stefnunnar má rekja til hóps róttækra kvikmyndagagnrýnenda í kringum tímaritið Cinema í Róm á tímum fasismans. Þessi hópur taldi meðal annars Michelangelo Antonioni, Luchino Visconti, Gianni Puccini, Cesare Zavattini, Giuseppe De Santis og Pietro Ingrao, sem einkum gagnrýndu svokallaðar telefono bianco-myndir sem voru stofudrama að bandarískri fyrirmynd úr heimi góðborgara og aðals. Fyrsta kvikmyndin sem opinberlega var kennd við nýraunsæið var Róm, óvarin borg eftir Roberto Rossellini 1945, sem fjallaði um hina skammvinnu þýsku hersetu í Róm 1943. Áður hafði kvikmyndin Heltekinn eftir Visconti verið bönnuð af kvikmyndaeftirlitinu 1943 en sú mynd var undir miklum áhrifum frá ljóðræna raunsæinu í franskri kvikmyndagerð fyrir stríð.

Helstu einkenni ítalska nýraunsæisins voru sögur af alþýðufólki, yfirleitt settar fram með stuttum laustengdum atriðum, með áherslu á tilfinningar fremur en pólitískan boðskap, tökur á raunverulegum stöðum (ekki í kvikmyndaveri), ómenntaðir leikarar í aukahlutverkum og jafnvel aðalhlutverkum, notkun venjulegs talmáls og heimildarmyndastíll í kvikmyndatöku. Með því að notast við talsetningu var hægt að skapa breiða sviðsetningu með mörgu fólki í mynd í einu. Með þessum hætti reyndu leikstjórarnir að skapa raunsæja mynd af ítölsku samfélagi eftirstríðsáranna sem einkenndist af atvinnuleysi og fátækt.

Um leið og efnahagsástandið á Ítalíu batnaði upp úr 1950 tóku vinsældir nýraunsæisins að dala. Fyrstu kvikmyndir Fellinis voru í þessum anda en með La dolce vita 1960 klauf hann sig frá nýraunsæinu með sögum af næturlífi fræga fólksins í Róm.

  Þessi kvikmyndagrein er stubbur. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina.