„Gulaþingslög“: Munur á milli breytinga
Efni eytt Efni bætt við
m Replaced interwiki for nn (and changed nb to no) |
Ekkert breytingarágrip |
||
Lína 14: | Lína 14: | ||
Gulaþingslögin fornu hefjast á þessum orðum: |
Gulaþingslögin fornu hefjast á þessum orðum: |
||
:Hér hefur upp Gulaþingsbók. Það er upphaf laga várra að vér skulum lúta austur, |
|||
:og biðja til hins helga krist árs og friðar, og þess að vér haldim landi váru byggðu, |
|||
:og lánardrottni várum heilum. Sé hann vinur vár, en vér hans, en Guð sé allra várra vinur. |
|||
:Það er nú því næst, að sá skal konungur vera að Noregi er skilgetinn er Noregskonungs sonur |
|||
:nema þeim ragni illska eða óviska. |
|||
== Heimildir == |
== Heimildir == |
Útgáfa síðunnar 18. maí 2008 kl. 19:40
Gulaþingslög getur merkt tvennt:
- Svæðið eða umdæmið, þar sem Gulaþingslögin giltu, þ.e. vestur- og suðurhluta Noregs, ásamt Hjaltlandi og e.t.v. Færeyjum.
- Lögin sjálf.
Gulaþing
Lengst af var Gulaþingið haldið í Eivindvík við Gulafjörðinn, sunnan við mynni Sognsfjarðar.
Síðar var þingið flutt til Björgvinjar.
Gulaþingslögin fornu
Gulaþingslög eru nefnd í Íslendingabók Ara fróða. Þar segir að þegar Íslendingar settu þing sitt á Þingvelli, hafi þeir sniðið lög sín eftir því sem þá voru Golaþingslög. Íslenska löggjöfin þróaðist síðan á eigin forsendum, og varð að lagabálki þeim sem kallast Grágás.
Gulaþingslögin fornu eru til í einu heillegu skinnhandriti, í Háskólabókasafninu í Kaupmannahöfn (frá því um 1250), og auk þess eru til brot úr nokkrum skinnhandritum, þau elstu frá síðari hluta 12. aldar.
Gulaþingslögin fornu hefjast á þessum orðum:
- Hér hefur upp Gulaþingsbók. Það er upphaf laga várra að vér skulum lúta austur,
- og biðja til hins helga krist árs og friðar, og þess að vér haldim landi váru byggðu,
- og lánardrottni várum heilum. Sé hann vinur vár, en vér hans, en Guð sé allra várra vinur.
- Það er nú því næst, að sá skal konungur vera að Noregi er skilgetinn er Noregskonungs sonur
- nema þeim ragni illska eða óviska.
Heimildir
- Norges gamle love inntil 1387, I.
- Steinar Imsen og Harald Winge: Norsk historisk leksikon, 2. útg., Oslo 2004, bls. 236-239.