„Niðursöllun í fáránleika“: Munur á milli breytinga

Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Efni eytt Efni bætt við
Cessator (spjall | framlög)
Ekkert breytingarágrip
Cessator (spjall | framlög)
Ekkert breytingarágrip
Lína 3: Lína 3:
Niðursöllun í fáránleika byggir á [[Mótsagnarlögmálið|mótsagnarlögmálinu]] — það er að segja þeirri forsendu að það sé ómögulegt að staðhæfing og neitun hennar séu samtímis sannar — og [[Lögmálið um annað tveggja|lögmálinu um annað tveggja]] — það er að segja þeirri forsendu að annaðhvort staðhæfing eða neitun hennar hljóti að vera sönn.
Niðursöllun í fáránleika byggir á [[Mótsagnarlögmálið|mótsagnarlögmálinu]] — það er að segja þeirri forsendu að það sé ómögulegt að staðhæfing og neitun hennar séu samtímis sannar — og [[Lögmálið um annað tveggja|lögmálinu um annað tveggja]] — það er að segja þeirri forsendu að annaðhvort staðhæfing eða neitun hennar hljóti að vera sönn.


Heitið á röksemdafærslunni er komið úr grísku: ἡ εἰς ἄτοπον ἀπαγωγή (''hē eis átopon apagōgḗ''), sem merkir orðrétt „leiðsla til fáránleika“. Það kemur oft fyrir í ritum [[Aristóteles]]ar.
Heitið á röksemdafærslunni er komið úr grísku: ἡ εἰς ἄτοπον ἀπαγωγή (''hē eis átopon apagōgḗ''), sem merkir orðrétt „leiðsla til staðleysu“. Það kemur oft fyrir í ritum [[Aristóteles]]ar.


[[Flokkur:Rökfræði]]
[[Flokkur:Rökfræði]]

Útgáfa síðunnar 6. febrúar 2008 kl. 12:44

Niðursöllun í fáránleika (á latínu reductio ad absurdum eða reductio ad impossibile) eða óbein sönnun er gerð röksemdafærslu þar sem gengið er út frá staðhæfingu röksemdafærslunnar vegna og sýnt fram á að hún leiði til fráleitrar niðurstöðu eða mótsagnar; þá er staðhæfingunni hafnað og ályktað að gagnstæð staðhæfing sé sönn.

Niðursöllun í fáránleika byggir á mótsagnarlögmálinu — það er að segja þeirri forsendu að það sé ómögulegt að staðhæfing og neitun hennar séu samtímis sannar — og lögmálinu um annað tveggja — það er að segja þeirri forsendu að annaðhvort staðhæfing eða neitun hennar hljóti að vera sönn.

Heitið á röksemdafærslunni er komið úr grísku: ἡ εἰς ἄτοπον ἀπαγωγή (hē eis átopon apagōgḗ), sem merkir orðrétt „leiðsla til staðleysu“. Það kemur oft fyrir í ritum Aristótelesar.