„Síðara franska keisaraveldið“: Munur á milli breytinga

Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Efni eytt Efni bætt við
Ekkert breytingarágrip
Ekkert breytingarágrip
Lína 6: Lína 6:
| align=center width=140px | [[Mynd:Coat of Arms Second French Empire (1852–1870)-2.svg|130px]]
| align=center width=140px | [[Mynd:Coat of Arms Second French Empire (1852–1870)-2.svg|130px]]
|-
|-
| align=center width=140px | Fáni Frakklands
| align=center width=140px | [[Fáni Frakklands]]
| align=center width=140px | Skjaldarmerki keisarans
| align=center width=140px | Skjaldarmerki keisarans
|-
|-

Útgáfa síðunnar 13. september 2018 kl. 15:39

Franska keisaraveldið
Empire français
Fáni Frakklands Skjaldarmerki keisarans
Kjörorð ríkisins: Liberté, égalité, fraternité
(„Frelsi, jafnrétti, bræðralag“)
Þjóðsöngur Partant pour la Syrie
„Á leið til Sýrlands“

Síðara franska keisaraveldið og nýlendur þess árið 1867.
Opinber tungumál Franska
Höfuðborg París
Keisari
 -1852–1870

Napóleon III
Stofnun 14. janúar 1852
Upplausn 4. september 1870
Gjaldmiðill Franskur franki

Síðara franska keisaraveldið (le Second Empire á frönsku) var stjórnarkerfi Frakklands sem varð til þann 2. desember 1852 þegar Louis-Napoléon Bonaparte, forseti Frakklands, framdi valdarán og lýsti sig Napóleon III Frakkakeisara. Ríkið kom í stað annars franska lýðveldisins og veik fyrir þriðja franska lýðveldinu þegar það leið undir lok.

Sögu síðara keisaraveldisins er venjulega skipt í tvennt: Fyrra tímabilið einkenndist af gerræðislegu stjórnarfari Napóleons III og entist frá 1852 til 1860. Á síðara tímabilinu, frá 1860 til 1870, var reynt að gera ríkið að „frjálslyndu keisaraveldi“.[1]

Síðara keisaraveldið leið undir lok þann 4. september 1870 eftir orrustuna við Sedan í fransk-prússneska stríðinu. Þar töpuðu Frakkar gegn Prússum undir stjórn Otto von Bismarck kanslara Prússlands og Napóleon III var handsamaður. Í kjölfarið var lýðveldi stofnað í París sem háði stríðið áfram um stutta hríð.

Tilvísanir

  1. Guy Antonetti, Histoire contemporaine politique et sociale, Paris, PUF, 1986, bls. 269.