„Síðara franska keisaraveldið“: Munur á milli breytinga
TKSnaevarr (spjall | framlög) Ekkert breytingarágrip |
TKSnaevarr (spjall | framlög) Ekkert breytingarágrip |
||
Lína 6: | Lína 6: | ||
| align=center width=140px | [[Mynd:Coat of Arms Second French Empire (1852–1870)-2.svg|130px]] |
| align=center width=140px | [[Mynd:Coat of Arms Second French Empire (1852–1870)-2.svg|130px]] |
||
|- |
|- |
||
| align=center width=140px | Fáni Frakklands |
| align=center width=140px | [[Fáni Frakklands]] |
||
| align=center width=140px | Skjaldarmerki keisarans |
| align=center width=140px | Skjaldarmerki keisarans |
||
|- |
|- |
Útgáfa síðunnar 13. september 2018 kl. 15:39
Fáni Frakklands | Skjaldarmerki keisarans |
Kjörorð ríkisins: Liberté, égalité, fraternité („Frelsi, jafnrétti, bræðralag“) | |
Þjóðsöngur | Partant pour la Syrie „Á leið til Sýrlands“ |
Síðara franska keisaraveldið og nýlendur þess árið 1867. | |
Opinber tungumál | Franska |
Höfuðborg | París |
Keisari -1852–1870 |
Napóleon III |
Stofnun | 14. janúar 1852 |
Upplausn | 4. september 1870 |
Gjaldmiðill | Franskur franki |
Síðara franska keisaraveldið (le Second Empire á frönsku) var stjórnarkerfi Frakklands sem varð til þann 2. desember 1852 þegar Louis-Napoléon Bonaparte, forseti Frakklands, framdi valdarán og lýsti sig Napóleon III Frakkakeisara. Ríkið kom í stað annars franska lýðveldisins og veik fyrir þriðja franska lýðveldinu þegar það leið undir lok.
Sögu síðara keisaraveldisins er venjulega skipt í tvennt: Fyrra tímabilið einkenndist af gerræðislegu stjórnarfari Napóleons III og entist frá 1852 til 1860. Á síðara tímabilinu, frá 1860 til 1870, var reynt að gera ríkið að „frjálslyndu keisaraveldi“.[1]
Síðara keisaraveldið leið undir lok þann 4. september 1870 eftir orrustuna við Sedan í fransk-prússneska stríðinu. Þar töpuðu Frakkar gegn Prússum undir stjórn Otto von Bismarck kanslara Prússlands og Napóleon III var handsamaður. Í kjölfarið var lýðveldi stofnað í París sem háði stríðið áfram um stutta hríð.
Tilvísanir
- ↑ Guy Antonetti, Histoire contemporaine politique et sociale, Paris, PUF, 1986, bls. 269.