Haraldur Níelsson

Séra Haraldur Níelsson (30. nóvember 1868 – 1928) var prófessor við Háskóla Íslands og um tíma dómkirkjuprestur. Haraldur er þó einna helst þekktur fyrir biblíuþýðingar sínar.

Ævi og störf[breyta | breyta frumkóða]

Haraldur fæddist á Grímsstöðum á Mýrum. Faðir hans var Níels Eyjólfsson og móðir hans var Sigríður Sveinsdóttir húsfreyja, dóttir Sveins prófasts á Staðastað, hálfsystir Hallgríms biskups og frú Elísabetar konu Björns ráðherra. Haraldur lauk stúdentsprófi frá Latínuskólanum og embættisprófi í guðfræði frá Kaupmannahafnarháskóla. Eftir að hann kom heim vann hann að biblíuþýðingunni sleitulaust að kalla í 11 ár. Þá var hann kennari við Prestaskólann og vígður prestur Holdsveikraspítalans í Laugarnesi.

Haraldur varð síðar prestur við Dómkirkjuna í Reykjavík, en sagði starfinu lausu vegna veikinda í hálsi og tók aftur við kennslu í Prestaskólanum. Hann var síðan prófessor við Háskóla Íslands til æviloka og var rektor skólans frá 1916-1917 og 1927-1928. Síðustu 14 æviárin hélt hann uppi frjálsum guðsþjónustum í Fríkirkjunni í Reykjavík annan hvorn helgan dag, við mikinn orðstír. Haraldur var varaforseti Sálarrannsóknafélags Íslands frá stofnun þess til æviloka.

Fyrri kona Haralds var Bergljót Sigurðardóttir prófasts Gunnarssonar. Hún lést eftir 15 ára hjónaband. Síðari kona hans var Aðalbjörg Sigurðardóttir kennari og forystukona í ýmsum kvennasamtökum, s.s. Kvenréttindafélagi Íslands og Kvenfélagasambandi Íslands.

Eitt og annað[breyta | breyta frumkóða]

Haraldur hélt erindi í Reykjavík og Hafnarfirði árið 1914 sem nefndist: Getur lifandi maður farið úr líkama sínum í bili? Hann hélt svo fram í fyrirlestrum sínum. ^[1]