Austfirsku skáldin
Í íslenskri bókmenntasögu hafa eftirtalin skáld fengið samheitið austfirsku skáldin:
- Einar Sigurðsson, prestur og prófastur í Eydölum, 1538 – 15. júlí 1626.
- Ólafur Einarsson, prestur í Kirkjubæ í Hróarstungu, (um 1573 – 1651 (sonur Einars).
- Stefán Ólafsson, prestur og prófastur í Vallanesi, um 1619 – 29. ágúst 1688 (sonur Ólafs).
- Bjarni Gissurarson, prestur í Þingmúla, 1621 – 1712 (dóttursonur Einars í Eydölum).
Austfirsku skáldin „iðkuðu jöfnum höndum trúarlegan og veraldlegan skáldskap, voru stórvirkir, og þrátt fyrir persónuleg einkenni hvers og eins, tengir þá saman sviplík afstaða til yrkisefna og málsmeðferðar. Bragstíllinn er yfirleitt lipur, háttaval fjölbreytt, bragðmiklar þjóðlífslýsingar í veraldlegum kvæðum, einkum heimsádeilum, sem er snar þáttur í verkum þeirra, og kankvísi um nærtæk efni kunnu þeir með að fara skálda bezt.“ (Hannes Pétursson 1973: 9.)
Heimild
[breyta | breyta frumkóða]- Hannes Pétursson (1973 ): Bókmenntir. (Alfræði Menningarsjóðs.) Bókaútgáfa Menningarsjóðs og Þjóðvinafélagsins. Reykjavík.