Torfi Arason
Torfi Arason (um 1405 – 1459) var íslenskur höfðingi á 15. öld, hirðstjóri norðan og vestan og riddari. Hann bjó á Stóru-Ökrum í Blönduhlíð í Skagafirði.
Torfi er í Sýslumannaæfum sagður sonur Ara stóra og sagt að ekkert sé um hann vitað. Hann er þó talinn hafa verið sonur Ara "Dalaskalla" Daðasonar, sýslumanns í Snóksdal, og Guðríðar Ásbjarnardóttur konu hans, og bróðir Daða Arasonar í Snóksdal, afa Daða Guðmundssonar, sem fangaði Jón Arason og syni hans. Laust eftir 1440 giftist hann Akra-Kristínu Þorsteinsdóttir á Stóru-Ökrum, sem þá var ekkja eftir Helga Guðnason lögmann, og bjuggu þau á Ökrum.
Torfi fékk riddarabréf hjá Kristjáni 1. Danakonungi 30. nóvember 1450 og var skjaldarmerki hans hvítabjörn á bláum feldi og hálfur hvítabjörn á ofanverðum skildinum. Hann fékk jafnframt hirðstjórn norðan lands og vestan. Hann fékk líka Vestmannaeyjar að léni hjá konungi og skyldi gjalda eftir þær sjö skreiðarlestir á ári. Hann kom með svonefnda Lönguréttarbót Kristjáns 1. með sér til landsins.
Torfi hélt hirðstjóraembættinu þar til hann dó í Björgvin síðsumars 1459. Kristín bjó lengi ekkja á Ökrum eftir lát hans. Dætur þeirra voru Málmfríður, kona Finnboga Maríulausa Jónssonar lögmanns í Ási í Kelduhverfi, og Guðrún fylgikona Einars Benediktssonar prests á Skinnastað og síðast ábóta á Munkaþverá og móðir Finnboga Einarssonar ábóta þar.
Heimildir[breyta | breyta frumkóða]
- „Brennt silfur, smjör og slátur. Lesbók Morgunblaðsins, 9. júlí 1967“.
- Safn til sögu Íslands. 2. bindi, Kaupmannahöfn 1886.
| Fyrirrennari: Einar Þorleifsson |
|
Eftirmaður: Björn Þorleifsson |
|||